Deel 6 Geen rolle coaster, maar een Vrije val

Zo als je in onze vorige blogs kon lezen moesten wij naar de IC.

We werden overgeplaatst naar afdeling Pelikaan in het WKZ Utrecht.

Esmee werd lekker geïnstalleerd, en ik mocht lekker bij haar blijven zitten.

Ze vroegen nog of ik een relax stoel wilde, dat wees ik af. Ik zou nog even blijven zitten en dan lekker gaan slapen.(Op de afdeling Molen in pmc waar alles nog in onze kamer mocht blijven aangezien we waarschijnlijk wel weer terug zouden komen wanneer de pijnstilling onder controle was.)

Ondertussen regelde ik Esmee haar digiD nog even online,

Mailde ik het zwembad om haar ouder&kind les kaart stop te zetten,

Houd ik de familie/ vrienden op de hoogte en maak ik van de meest gekke dingen foto's. Alles om later nog eens terug te lezen/kijken.

Ik maak mij ondertussen nog druk over mijn werk, over de school foto en over van alles en nog wat , maar uit eindelijk vooral nutteloze dingen.

Om 4 april 00.08 appte ik mijn vriendinnen dat ze opstandig was, Esmee ging namenlijk midden op bed staan. Esmee zegt op dit moment nog  : mama ik wil lopen ik wil lopen .

Uh nee meisje ga gauw slapen.  Haar dips in de zuurstof zijn inmiddels  al een klein uurtje stabiel. Wel onrustig vanwege de pijn. Ze hadden medicatie afgeschaald. 

Om 00.40 stuurde ik ze ligt rustig, denk dat ik zo naar de afdeling ga. Maar voelt ver weg.

En om 01.00 krijgt Esmee een flinke dip. Alle machines piepte hard en binnen korte tijd stonden paar mensen in de kamer. Ze had hierbij een hartslag van 150.

Het ging direct weer goed, dus ze wisten niet waar het aan lag. 

Ik besloot nog even te blijven al vechtend tegen mijn slaap. 

Om 1.30 loop ik terug naar afdeling Molen, waar ik snel mijn pyama aan trek en lekker gaan proberen te slapen.

Om 2.02 word ik wakker gebeld door de IC verpleegkundige. Het gaat niet goed met Esmee kom zsm terug.

Al append met mijn vriendin ren ik nog net niet door de gangen. En ik probeer Nick te bereiken.

Dit lukt niet direct, dus laat ik mijn vriendinnen verder doen (zij had nachtdienst, nooit heeft ze er 1 toevallig deze nacht wel! Dank aan al haar lieve collega's dat zij mij op dit moment zo kon steunen!)

Om 2.10 app ik haar, dit gaat niet goed. Het gaat heel slecht. Ze ademt schokkend en ligt op haar buik.

Op dat moment word ik de kamer uitgehaald, moet ik naar de familie kamer en word ik gerust gesteld. Ze gaan Esmee intuberen. Ook word de arts die deze middag ons de uitslag had gegeven uit zijn bed gebeld om te komen. 

Ondertussen bel ik mijn broertje in New York, en probeer ik voor de rest niemand te wekken aangezien we niks weten. 

We krijgen met spoed een  röntgen foto , vervolgens een CT scan. We racen door alle verlaten gangen en de tunnel tussen wkz/UMC. 

Ondertussen is Nick onderweg naar Utrecht vanuit huis en komt aan nadat de CT js gemaakt. We gaan terug naar de IC waar we krijgen te horen dat ze niet weten waar dit vandaan komt, maar dat ze hard hun best doen haar terug te laten komen.

Vervolgens moeten we weer terug naar UMC om een MRI te krijgen.  Deze rit gaat er van alles mee (spoed hulp dingen ik weet niet meer wat allemaal) en zitten we midden in de nacht rond 04.00 te wachten tot we de uitslag van de MRI krijgen. 

Ondertussen zijn mijn ouders onderweg naar NL , en bel ik die op de luchthaven op om zsm naar utrecht te komen.

Ook mijn schoonouders bellen wij op een normale tijd op zodat ze zich niet helemaal rot schrikken midden in de nacht.

Hoe dit verder gaat lees je in mijn volgende blog!