Een horror bevalling: "Artsen moesten mijn baarmoeder verwijderen”

Voor veel moeders is de bevalling een moment van geluk en opluchting, maar voor Mineke veranderde het in een nachtmerrie. Wat begon als de geboorte van haar tweede kindje, eindigde in een spoedoperatie waarbij haar baarmoeder werd verwijderd. Een ingrijpende en emotionele gebeurtenis, waarmee ze niet alleen fysiek, maar ook mentaal moest leren omgaan. 

"Ik herinner me de laatste weken van mijn zwangerschap als zwaar. Mijn buik voelde gespannen, en ik had het idee dat mijn lichaam me waarschuwde dat er iets niet klopte. Toch probeerde ik positief te blijven. ‘Nog even volhouden,’ zei ik tegen mezelf. Ik probeerde mezelf zoveel mogelijk af te leiden door me voor te bereiden op de komst van de baby. Kleertjes kopen, laatste wasjes draaien, nog wat extra maaltijden koken voor als ik straks geen tijd zou hebben. Toen eindelijk het moment daar was, begonnen de weeën heftig en snel. Mijn man was gelukkig thuis, dus we sprongen in de auto en binnen enkele uren lag ik in het ziekenhuis. Klaar om te bevallen van ons tweede wonder.

Het moment dat mijn zoontje geboren werd, was magisch. Ik hoorde zijn eerste kreet en voelde de opluchting door mijn lichaam stromen. Maar die opluchting maakte al snel plaats voor angst. De artsen keken gespannen naar de monitors, hun blikken vol zorgen. Binnen een paar minuten werd alles chaotisch. Er werd geroepen, machines piepten, en ik voelde hoe mijn bewustzijn begon te vervagen. Mark, mijn man, hield mijn hand vast, maar ik zag de paniek in zijn ogen. Ik probeerde wakker te blijven door oogcontact met hem te houden, maar het lukte mij niet. Ik wilde zo graag mijn zoontje vast houden, maar ik kon gewoon niet wakker blijven! Ik verloor mijn bewustzijn en ik kreeg niets meer mee van wat er gebeurde.

Toen ik wakker werd, voelde ik me leeg. Niet alleen fysiek, maar ook emotioneel. Mark zat naast me met onze baby, maar zijn ogen waren rood van het huilen. Ik wist meteen dat er iets onomkeerbaars was gebeurd. Een dokter kwam gelijk kijken hoe het met me ging en bracht me het hartverscheurende nieuws: ‘We hebben je baarmoeder moeten verwijderen om je leven te redden.’

Mijn hart brak. Ik had een gezond kindje gekregen, maar ik had ook iets verloren. De mogelijkheid om ooit nog een baby te dragen. Het voelde alsof een deel van mijn vrouwelijkheid van me was weggenomen. Pas later begreep ik hoe zeldzaam en ernstig mijn situatie was. Een baarmoederverwijdering na de bevalling, ook wel postpartum hysterectomie genoemd, komt voor bij slechts 0,03-0,1% van alle bevallingen. In mijn geval was het noodzakelijk om mijn leven te redden, omdat de bloeding niet meer te stoppen was.

De weken na de operatie waren een waas. Terwijl ik voor mijn pasgeboren zoon en mijn oudste dochter zorgde, probeerde ik zelf overeind te blijven. Ik voelde me verscheurd tussen dankbaarheid en verdriet. Mensen om me heen zeiden: ‘Maar je hebt toch een gezond kindje?’ En natuurlijk was ik daar intens gelukkig om, maar dat maakte mijn verlies niet minder zwaar.

Het was Mark die me hielp om niet te verdrinken in mijn verdriet. ‘Je bent niet minder vrouw, niet minder moeder,’ zei hij op een avond, terwijl ik in bed lag te huilen. ‘Je bent sterker dan je ooit was.’ Die woorden bleven bij me hangen. Misschien moest ik niet kijken naar wat ik verloren had, maar naar wat ik had overleefd. Langzaam begon ik mezelf opnieuw te vinden. Ik omarmde de littekens op mijn lichaam als bewijs van mijn kracht. Ik leerde dat mijn vrouwelijkheid niet bepaald werd door mijn baarmoeder, maar door de liefde die ik gaf, de moeder die ik was.

Tegen andere moeders die iets vergelijkbaars hebben meegemaakt, wil ik zeggen: je bent niet alleen. Rouw om wat je bent kwijtgeraakt, maar verlies jezelf niet in het verdriet. Je lichaam heeft iets ongelooflijks gedaan: het heeft leven gegeven en jou gered. En dat is niets minder dan een wonder.”