1 week geleden
"Ik werd moeder op mijn 17e en iedereen dacht dat ik zou falen"
Ingezonden verhaal
"Zestien en zwanger. Het moment dat ik naar de positieve test keek, voelde als een stomp in mijn maag. Mijn hart bonsde in mijn keel en mijn hoofd tolde. Dit was niet de bedoeling. Dit hoorde niet te gebeuren.
Mijn vriend en ik waren nog maar een paar maanden samen. School, feesten, lachen met vriendinnen – dat was mijn leven. Niet slapeloze nachten, luiers en verantwoordelijkheden. Maar daar stond ik dan. Een kind met een kind in haar buik.
De reacties waren precies zoals ik had verwacht. Mijn ouders waren in shock, teleurgesteld, boos. Mijn vriend was stil, overdonderd, wist niet wat hij moest zeggen. De blikken op school waren het ergste. Gefluister in de gangen, meiden die naar mijn buik keken en dan naar elkaar grinnikten. Ik was ineens ‘dat meisje’.
Toch koos ik ervoor om mijn baby te houden. Niet omdat het makkelijk was. Niet omdat ik naïef was. Maar omdat ik, ondanks alles, wist dat ik dit kindje niet kon laten gaan.
De zwangerschap voelde als een dubbele strijd. Mijn lichaam veranderde sneller dan mijn hoofd kon bijhouden. Mijn vriend verdween langzaam uit beeld. Hij vond het te zwaar, te ingewikkeld. Hij had nog zijn hele leven voor zich, zei hij. Alsof ik dat niet ook had gehad.
Op mijn zeventiende beviel ik van mijn zoon. Jong, bang en totaal niet voorbereid. Ik wist niets van moeder zijn, had nooit een luier verschoond, had geen idee hoe ik dit moest doen. Maar daar lag hij. Zo klein, zo kwetsbaar. En ineens was het alsof alles op zijn plek viel.
Ik dacht dat het moeilijkste achter me lag, maar dat was niet zo. Mensen dachten dat ik zou falen. Dat ik een slechte moeder zou zijn, dat ik spijt zou krijgen. Zelfs de verpleegkundige keek me met een bezorgde blik aan toen ik het ziekenhuis verliet. Alsof ik een kind was dat op het punt stond een fout te maken.
De eerste maanden waren een nachtmerrie. Ik was uitgeput, had niemand om op terug te vallen. Mijn ouders hielpen, maar hun ogen vertelden me altijd hetzelfde: Dit had je kunnen voorkomen.
Geld was krap. School voelde als een andere wereld. Vriendinnen gingen verder met hun leven terwijl ik om drie uur ’s nachts een huilende baby probeerde te troosten. Ik voelde me alleen, alsof ik in een andere realiteit leefde dan de rest van de wereld.
Maar ik gaf niet op. Niet voor mezelf, maar voor hem. Ik wilde hem bewijzen dat hij een moeder had die voor hem kon vechten. Dus ik ging terug naar school, terwijl ik hem naar de opvang bracht. Ik werkte avonden in een supermarkt, terwijl hij bij mijn moeder sliep. Ik huilde soms in bed, fluisterend dat het me spijt dat hij niet meer had. Maar ik hield van hem. En dat moest genoeg zijn.
Nu is hij vier. En als ik naar hem kijk, zie ik geen fout. Geen mislukking. Geen verspilde jeugd. Ik zie een jongetje dat lacht, rent, me met grote ogen aankijkt alsof ik de wereld ben.
Ze zeiden dat mijn leven voorbij was. Maar als ik hem in mijn armen houd, weet ik dat het pas net begonnen is."
Heb jij een bijzondere ervaring in het moederschap die je wilt delen? Stuur ons je verhaal dan op via info@mamaplaats.nl. We zijn benieuwd naar jouw ervaringen!🤍
