De stad van de liefde Deel 1

Na dagen van rust hadden we zin in wat drukte en levendigheid. Ik heb even een moment voor mezelf nodig gehad, want wat wilde ik nou precies? Wat maakte mij gelukkig? Het was fijn om als gezin samen te zijn, maakt het dan uberhaubt uit waar we zijn? Ging ik nu niet te ver in mijn plannen? Zoveel vragen gingen er door mijn hoofd heen, maar toch zei mijn hart: ‘’ je weet wat het beste is voor jou en het gezin’’. Dus heb ik een hotel geboekt in Parijs voor 3 nachten, inclusief ontbijt, lekker knus slapen op een familiekamer. Met knus, bedoel ik dan ook echt knus, lees: 50cm tussen muur en bed, en 50cm tussen bed en slaapbank. Er was aan het uiteinde van het bed net genoeg ruimte om Luna haar slaaptentje te parkeren. We keken elkaar aan en vroegen ons hardop af wat we bezielden? Dit werd wel erg knus. Enige vorm van paniek sloeg toe, ik voelde geen vrijheid, kon geen kant op in deze kamer. Na een gesprek met Ward over ons gezamenlijke plan was het helder. We gingen nu lekker de stad verkennen deze komende dagen en dit was enkel de plek om te slapen, het kwam goed. Boaz heeft nu een leuke leeftijd dat hij bewust dingen mee krijgt en hele gesprekken hierover kan voeren. Opvoeden is pittig, zeker in mijn situatie nu, maar hij voelt mij ook onwijs goed aan. Het is een gevoelig jongentje die weet wat hij wil, maar ook weet hij wanneer iets echt niet kan of lukt. Tuurlijk blijft het een peuter, grenzen proberen te verleggen en af en toe flink de kont in de krib gooien. Ik moest voor mijzelf even de rust vinden om deze dagen vorm te geven, want in mijn hoofd moest het perfect en leuk zijn. Altijd fijn die onbewuste gedachten gang die mij flink van de wijs kan brengen, want wat moet nou eigenlijk echt? Genieten van de dag, het samenzijn en de boel laten zijn zoals het gaat. Vrijdag zijn we rond 14 uur in Parijs en niet gauw daarna gaan we opzoek naar het metro station in de buurt om Parijs te verkennen met onze kroost. Boaz kletst ronduit, zoveel motors in de stad, ze razen voorbij en zwaaien allemaal naar hem. We hebben de metro genomen naar de notre dame, alleen dit was al een feestje voor hem opzich. Hij straalde, glunderde en praatte tegen iedereen. Papa ‘’belde dan de machinist’’ en dan kwam de metro er aan, handig zo’n bord die aangeeft over hoeveel minuten de metro komt haha. Boaz vond het zo stoer dat Ward de machinist altijd kon bellen en dat de metro dan ook direct kwam, dat koppie, onbetaalbaar. Wel merkte ik bij mezelf dat deze drukke plekken me wat onrust en gejaagdheid gaven. Zoveel mensen, angst dat Boaz ineens wegliep of naar de metro rende. Luna die vanuit de draagzak aan elke voorbijganger wou zitten en werkelijk geen 1 lift te vinden in het metro stelsel. Er werd mentaal veel van me gevraagd en dat gaf soms wel even bijzondere paniek naar Boaz. Iedere moeder is bang haar kind kwijt te raken in een drukke stad, dat je kind richting de metro rent, maar bij mij ging het echt over in intrusies. Dus moest soms echt even de focus houden in het hier en nu, tot 10 tellen en letten op mijn ademhaling. We hebben s’ middags de Notre Dame bekeken vanaf de buitenkant, ze zijn namelijk na de brand in 2019 nog druk bezig met restaureren. Inmiddels vloog de tijd voorbij en was het al tijd voor een dinertje. We zijn in een knus straatje beland, met uitzicht op een oude kerk. Boaz at zijn bord er nog net niet bij op en hij werd schoongemaakt door de eigenaar van het restaurant, echt een vakantie flashback kregen wij! Luna smikkelde er ook op los en wij genoten van onze fijne en relaxte kinderen. Ik voelde me ontspannen en kon echt wel genieten in het moment. Ik had Luna in de draagzak in deze gigantische stad en voelde me maar wat trots. We hebben de avond afgesloten in het park onder de eiffeltoren, Boaz speelde in het gras en genoot van de live muziek. Luna kruipte in het rond en wij hadden even onze handen vrij. Het was druk, maar toch genoeg ruimte tussen elkaar. De focus lag op ons gezin, op elkaar en het was even een normaal bestaan. Alsof de postpartum depressie, covid en alle zorg die we kregen even niet bestond. Een perfect avondzonnetje dat langs de Eiffeltoren scheen, vrolijke en mooie mensen om ons heen, ons gezin, een lach, we gingen met een voldaan gevoel naar bed.