Buchelay

Omdat er zoveel interesse is in ons reis avontuurtje, wil ik toch zo graag jullie even meenemen met een blog hierover. Het reizen gaf me weer zo’n intens gevoel van vrijheid, dat de wereld aan je voeten ligt zeg maar. Vanuit boulogne-Sur-Mer zijn we doorgereisd naar Buchelay, dit ligt een uurtje onder Parijs. We waren toe aan zon, rust en qualitytime met het gezin. Dit betekende voor mij natuurlijk maar een ding, opzoek naar het perfecte plekje om te slapen. Via airbnb kwam ik bij een leuke slaapplek bij Nathalie op haar landgoed, een knusse houten schuur die omgetoverd was tot waanzinnige slaapplek. Beneden had je de woonkamer met 2 persoons slaapbank en met een trap naar boven kwam je bij het andere bed. Alles in een ruimte, dus we vonden het wel even spannend hoe dit zou gaan met de kindjes. Luna had inmiddels al 3 dagen diarree en braakte elke dag wel een keer. Dus we werden flink op de proef gesteld of we dit allemaal al wel aan konden samen. Maar de kindjes genoten van de ruime tuin, het zwembad, de trampoline en de rust. We kregen er een gratis hond ‘’Zorro’’ bij en dat was Boaz zijn nieuwe beste vriend. Na zoveel maanden wist ik waar mijn grens lag, hoeveel ik kon dragen en wanneer ik een stap terug moest doen. Ward is nu gewend dat zijn vrouw anders is dan voorheen, nog niet erg belastbaar is en weinig kan dragen. Maar zelfs hij zei: ‘’ Let, wat doe je het toch goed’’. Zo waardevol om dat te horen, zo voelde het namelijk voor mezelf ook. 

 

De eerste dag was het s’ ochtends nog wel wat frisser, dus gingen we juist even op pad om nog wat van de omgeving te zien. We zijn naar de Tuin geweest van kunstschilder Claude Monet, hij haalde zijn inspiratie uit deze tuin en je kon een kijkje nemen in het huis waar hij gewoond heeft. Het was een mooie uitgestrekte tuin met veel bloemen, waterstroompjes en bamboe. Vooral de vijver met waterlelies en de boot waren bij Boaz het hoogtepunt zoals je kan begrijpen, die bloemen konden hem gestolen worden. Vol trots en glunderend liep ik met Luna in de draagzak, een maand geleden nooit durven dromen dat ik haar zo zou kunnen dragen en laat staan in Frankrijk! Zo intens, soms een traan van geluk en soms een brok in mijn keel, want hoe heeft het zo ver kunnen komen? Dat ik deze mooie momenten nooit had, nooit wilde en soms dagen niet naar haar omkeek. Zo’n klein mooi meisje, die altijd een glimlach op haar gezicht heeft. Oke, terug naar nu. We hebben afgesproken geen tijd en tranen meer te geven aan het verleden, want dit kan je niet veranderen. Nieuwe herinneringen, nieuwe mindset kan je helpen om juist een sterker en krachtiger persoon te worden. Dat is wat ik wil! Ik liep stralend met armen om mijn dochter als extra draagzak door de tuin heen en wilde overal foto’s van maken. Dit was mijn herinnering, hier was ik bij. Boaz genoot ook van het samen zijn en kletste ronduit. S’ middags hebben we de kindjes lekker op bed gedaan en zijn wij gaan genieten van de tijd samen. Gesprekken over het leven, over de periode die we hebben gehad en dat we allebei nooit hadden durven dromen dat we daar nu zaten. Samen, als gezin en dat ik er ook nog van genoot. Bijna opstijgend van trots, mede omdat ik zag hoe trots Ward op me was. Elke dag zegt hij hoe trots hij is, hoe goed ik het doe en hoeveel bewondering hij voor me heeft. Woorden waar ik niet om vraag, maar die ik wel nodig heb. ‘s avonds hebben we gezellig met elkaar ge-bbqt en lagen we voor het slapen in het grote bed met elkaar om een verhaal te vertellen over ridders en prinsessen die in de kastelen in Frankrijk wonen. De nacht heb ik doorgebracht bij Boaz op de slaapbank en Ward lag boven met Luna te slapen. Allebei 1 kind onder onze hoede, maar het verliep echt prima als een team. Boaz is de makkelijkste slaper die er bestaat, dus vandaar dat ik mij over hem ontfermde.   

 

De tweede dag zijn we lekker naar een markt geweest, het was niet heel groot, maar wel groot genoeg om je te vermaken. Zelf vind ik dit altijd het ultieme vakantiegevoel, slenteren tussen de locals en even mee proeven van het leven daar. Maandenlang kon ik in Assen niet over de markt. De drukte van alle mensen dicht bij elkaar, veel gepraat en geschreeuw was voor mij geen goede combi. Sinds een paar weken lukt het me weer beter om prikkels te verdragen en zag ik het daarom hier nu wel zitten. We hebben wat stokbrood, worstjes en lekker sap gekocht en gingen daarna samen picknicken. Trots was ik, dat ik nu de moeder was die op een kleedje aan het picknicken was met haar kinderen in Frankrijk. Die weer kon lachen om een grap, prikkels kon verdragen en kon genieten van kleine dingen. De hele middag hebben we gezwommen in het zwembad, Boaz had de tijd van zijn leven. Luna genoot van watermeloen en kroop wat door het grasveld heen. Continue bleef ze dicht bij me in de buurt, ze kroop weg en kwam daarna weer aangesneld naar haar mama toe. Maanden heb ik me druk gemaakt over hechtingsproblemen, therapie gehad voor de hechting en oneindig veel gesprekken. Maar Luna weet dondersgoed wie haar mama is en dat laat ze me maar al te graag zien. Het geeft mij wanneer ik uit balans raak, net dat stukje rust en zekerheid wat ik dan nodig heb. Ze geeft mij het zelfvertrouwen terug, mijn volwaardige moederrol die ik weer durf te bekleden. Tranen in mijn ogen als ik dit schrijf, want volgende maand wordt ze 1 jaar en ik geniet nog maar een paar weken bewust van haar. Boaz en ik hebben nog even een zen moment yoga gedaan, tenminste geprobeerd. Yoga met peuters is nooit een heel groot succes, gezien de spanningsboog maar gezellig was het wel. Ik voel me zo dankbaar, soms ook schuldig. Schuldig naar mijn gezin dat ze zoveel hebben moeten doorstaan door mij en dat ze het zonder mij moesten doen. Schuldig naar mijn omgeving en collega’s, dat ik er niet was terwijl ik wel nodig ben. Maar ik probeer vooral dankbaar te zijn voor het feit dat ik hier nog sta, dat ik geen dag heb opgegeven en goed op weg ben naar herstel. Dan kan ik straks weer elke rol aannemen die van mij verwacht wordt, stap voor stap.  Schuldig zijn omdat ik weer geniet, is ondankbaar.  

 

We pakken de auto in, ik heb een hotel geboekt in Parijs. De stad van de liefde, ik kon me geen betere plek bedenken om deze grote stap te vieren.