Ik ben die vriendin die altijd overal foto's van maakt. Vinden mensen op het moment van de foto's volgens mij soms best irritant ("Moet dat nou? Mijn haar zit niet goed!") maar als ik dan achteraf de gemaakte kiekjes deel, dan zijn de meesten daar vaak blij mee. En dat snap ik, want leuke foto's die je weer even terugbrengen naar een bepaald moment en een specifieke herinnering zijn altijd welkom. Bij mij dan.

Een poosje terug deed ik een Q&A op Instagram (@anoukzwager, privéprofiel maar stuur gerust een verzoekje) en er waren wat vragen die ik niet beantwoordde omdat ik er een blog over wilde schrijven. Die vragen hadden betrekking op de kosten van een kind, sparen voor een kind en de algemene financiële situatie. Nu vind ik het best een precair onderwerp - stom, waarom zit er zo'n taboe op geld? - maar ik ga proberen om er toch het één en ander over te delen. 

Vanmorgen was het eindelijk zo ver: na acht weken thuis op elkaars lip zitten, zouden we de kinderen weer naar de kinderopvang brengen, ging de wederhelft terug naar zijn werk en bleef ik alleen achter in een stil huis. De afgelopen weken klonk dat allemaal als een soort droom en nu werd het werkelijkheid. Gisteren grapte ik nog dat ik vandaag om 06.55 uur bij het KDV op de stoep zou staan, maar vanmorgen werd het later en later...

Wauw, wat kreeg ik gisteren ontzettend veel lieve reacties nadat ik deel 1 van deze Q&A hier deelde. Had ik echt niet verwacht, omdat sporten en gezond zijn toch lastige onderwerpen blijven waar veel mensen mee struggelen, dus ik kan me zo goed voorstellen dat er mensen zat zijn die helemaal niet zitten te wachten op een succesverhaaltje van iemand die maar wat doet. Anyways, thanks voor de support. Vandaag deel twee. Die gaat iets meer over gewicht verliezen.

Een poos geleden deelde ik hier op Mamaplaats al dat ik begonnen was met een gezonder en fitter leven. De eerste resultaten waren toen al zichtbaar, maar de grote vraag was natuurlijk of ik het zou volhouden of dat ik toch langzaam maar zeker weer vaker op de bank zou kruipen en naar een zak chips zou grijpen. Inmiddels is duidelijk dat dat absoluut niet het geval is. Ik ga nog steeds behoorlijk lekker met die hele fitgirljourney en deel daar regelmatig wat over op mijn Instagram (@anoukzwager, staat op privé in verband met gluurders en viespeuken, maar als je geen webshop bent of een man/vrouw uit een compleet ander werelddeel dan accepteer ik het volgverzoek, dus schroom niet om die in te dienen!). Daar kwamen de laatste dagen steeds meer vragen over dus ik besloot in mijn Stories een vraagsticker te posten en er een Q&A-blog van te maken.

Het is een mooi medium, dat vertelde ik in mijn vorige blogpost ook al: Instagram. Ik haal er inspiratie vandaan, heb altijd leuke gesprekken via DM en vind het ook leuk om zelf anderen te vermaken (en misschien zelfs wel een beetje te inspireren). Ik ben een fanatieke IG'er en deel veel. Niet alles, maar wel veel. En toch ben ik het nu een beetje zat.

Net als bijna heel moederend Nederland zit ik al een paar weken met mijn kinderen thuis. Wat ik daarvan vind deel ik regelmatig op Instagram (@anoukzwager) maar in het kort: leuk, gezellig, vermoeiend en confronterend. Die eerste drie kunnen we waarschijnlijk allemaal wel begrijpen, maar waarom is thuis zitten met kinderen zo confronterend?

Het zijn rare tijden, dat hoef ik niemand meer te vertellen. We zitten massaal binnen, er zijn mensen die hun eigen gezondheid op het spel zetten om dat van de medemens te redden, we worden stapelgek van de duizend ballen die we ineens moeten hooghouden - die van juf, werknemer, moeder, politieagent, huishoudster enzovoorts - en voelen een soort wurggreep van een niet te beschrijven angst. Dat valt niet mee. 

Net als de rest van Nederland zitten wij in Huize Weltevree de komende drie weken op elkaars lip. Dat is nodig, want het coronavirus moet zo gauw mogelijk de kop worden ingedrukt. Maar dat het nodig is, wil natuurlijk nog niet zeggen dat het ook leuk is. Daar deelde ik gisteren op mijn Instagram (@anoukzwager) een aantal Stories over en dat maakte nogal wat los.