Terug naar normaal: ik keek er zo naar uit...

Vanmorgen was het eindelijk zo ver: na acht weken thuis op elkaars lip zitten, zouden we de kinderen weer naar de kinderopvang brengen, ging de wederhelft terug naar zijn werk en bleef ik alleen achter in een stil huis. De afgelopen weken klonk dat allemaal als een soort droom en nu werd het werkelijkheid. Gisteren grapte ik nog dat ik vandaag om 06.55 uur bij het KDV op de stoep zou staan, maar vanmorgen werd het later en later...

In de eerste plaats uiteraard omdat ik weer eens mijn nest niet uit te krijgen was. Zo'n ochtendroutine neemt toch altijd meer tijd in beslag dan je op voorhand bedenkt en omdat we er al een poosje uit zijn, was mijn tijdschema niet helemaal sluitend meer zeg maar. Kids uit bed, aankleden, haren doen, ontbijt maken, tandjes poetsen, jassen aan, autostoelen weer in de auto zetten (die hadden we er maar even uitgehaald aangezien we toch nergens naartoe gingen) en tja, toen was het al voorbij half acht. 

Maar dat slechte tijdschema was niet het enige probleempje. Ik vond het afscheid nemen namelijk plotseling helemaal geen groot feest meer. Het besef dat dit waarschijnlijk de laatste keer in ons hele leven is geweest dat we zo intens veel tijd met elkaar mochten doorbrengen, dat we het ondanks alle zuchtpartijen en dagen die eindeloos leken te duren toch heel fijn gehad hebben, dat ik ze zo heb mogen zien groeien en niets van ze hoefde te missen, het kwam even binnen. Natuurlijk is het goed om weer een beetje terug naar normaal te gaan. Ritme in de dagen. Andere dynamiek, met name voor mijn kinderen. Spelen met vriendjes en vriendinnetjes, een nieuwe (bekende) omgeving, de regeltjes van het KDV volgen: helemaal niks mis mee en ik geloof ook wel dat met name de jongste er erg aan toe was. 

Voor mij voelde het echter een beetje als die allereerste dag dat ik mijn verse newborn aan de juf moest overhandigen, zodat die kleine baby een ochtendje kon gaan wennen op het kinderdagverblijf. Het grote verschil met toen was echter dat ik mezelf in die tijd een ochtendje chillen bij de kapper toestond en vervolgens ook nog even heerlijk ging shoppen. Vandaag was dat geen optie, er moest immers gewoon gewerkt worden. Dat hielp me wel een beetje bij het verzetten van mijn zinnen, maar ik kan niet ontkennen dat ik me ieder uur wel tien keer heb afgevraagd hoe het met mijn heerlijke kids zou gaan (en ik dacht ook steeds 'Wat zijn ze rustig. Oh nee, ze zijn er helemaal niet'). Zouden ze zich weer net zo vermaken als dat ze altijd deden? Of zouden ze mij ook missen? Zou Tess laten zien hoeveel nieuwe kunstjes en woordjes ze in acht weken tijd geleerd heeft? En zou Ticho - na weken onder het bewind van zijn luidruchtige kleine zusje te hebben geleefd - nu eindelijk wat meer van zich afbijten? Zou hij veel lachen? Zou zij lief zijn? 

Ook maakte ik me op voorhand een beetje zorgen om de oudste. Da's niet zo'n dappere dodo en als je hem vraagt wat hij het allerleukste vindt dat heeft dat vaak iets met snoep eten of televisie kijken te maken "samen met jou mam", voegt hij er dan aan toe. Als het aan hem ligt gaat hij nooit meer ergens heen maar blijft hij forever bij mij op de bank. Met snoep en televisie dus. Nu hadden we hem na drie jaar eindelijk zo ver dat hij zonder morren naar de juffen van het KDV ging, kwam daar dus Corona. Doodsbang was ik, dat hij weer zo intens verdrietig zou raken. Hij gaf het de afgelopen weken zelf ook aan he. "Ik hoef niet meer naar schooltje hoor, ik blijf wel gewoon bij jou." Gelukkig ging het vanmorgen hartstikke goed. Hij vond het superleuk om weer naar zijn vertrouwde juffen en vriendjes te gaan en samen met zijn zus ging hij bijna juichend naar binnen. Zij wel, ik dus iets minder. Gingen ze weer, mijn kleintjes, die ineens zo groot zijn. Moet ik weer de helft van de week van alles van ze missen. Geen spontane kusjes op ieder moment van de dag. Geen grappige praatjes. Geen stiekem geknuffel tijdens werktijd. Geen heerlijk aanblik van twee zoet spelende kinderen in hun speelhoekje. Geen bakje fruit op maandag dinsdag woensdag donderdag vrijdag zaterdag én zondag. Geen overdosis qualitytime. Het lijkt echt wel alsof ik vergeten ben dat het tijdens de sluiting van de opvang óók heel pittig geweest is. Heel vermoeiend, lange dagen, duizend ballen in de lucht. Mijn moederbrein heeft het gewoon vakkundig verdrongen.

Inmiddels is mijn werkdag voorbij. Het was de productiefste dag van de afgelopen twee maanden en ik vond het ontzettend fijn om ongestoord door te kunnen werken. Om warme koffie te drinken. Om te zien dat mijn woonkamer niet binnen drie minuten in een slagveld veranderde. Om geen Brandweerman Sam of Juf Roos uit de televisie te horen knallen. Maar ik miste mijn kinderen, echt enorm. Dus ik ga ze nu als de bliksem van de opvang halen, eindeloos met ze knuffelen, al het 'mamamamamama' geroep met liefde en geduld beantwoorden, hun complete eigen speelgoedwinkel door het huis gooien en er lekker mee spelen en dan straks om 19.30 uur zuchtend op de bank ploffen en tegen mijn man zeggen dat ik he-le-maal kapot ben na zo'n dag.

xA