Rare chatberichten, stiekeme gluurders en geen controle

Het is een mooi medium, dat vertelde ik in mijn vorige blogpost ook al: Instagram. Ik haal er inspiratie vandaan, heb altijd leuke gesprekken via DM en vind het ook leuk om zelf anderen te vermaken (en misschien zelfs wel een beetje te inspireren). Ik ben een fanatieke IG'er en deel veel. Niet alles, maar wel veel. En toch ben ik het nu een beetje zat.

Inherent aan het krijgen van een groter bereik is natuurlijk het aantal mensen dat jouw foto's en hersenspinsels te zien krijgt. Daar ben ik me altijd bewust van geweest en het leverde eigenlijk continu een tweestrijd tussen leuk en verstandig op. Want ik vind het superleuk om mooie foto's te delen, vaak met mijn kinderen in beeld, maar tegelijkertijd had ik een stemmetje in mijn achterhoofd dat me waarschuwde: pas op, iedereen kan deze beelden jatten. Daar hebben wij thuis over gesproken en een keuze in gemaakt. We wilden onze foto's best wel delen, maar doen bijvoorbeeld geen foto's met bloot, geen lelijke of stomme plaatjes en niet iets waar de kids forever last van zouden kunnen hebben. Dat voelde goed. Daarnaast deed ik er alles aan om vage types van mijn account te weren. Mijn regels waren simpel: heb je geen profielfoto? Wegwezen. Kan ik precies geen enkele link tussen mij en jou ontdekken? Opzouten. Ben je een webshop waar ik niks mee heb? Toedeloe! Dagelijks verwijderde ik denk ik zo'n tien tot twintig nieuwe volgers. 

Maar de laatste tijd liep dat op. En dan nog zoiets: een groot bereik is leuk hoor - ik bedoel, het voelt toch als een soort beloning voor alle effort die je in je account stopt - maar als je ziet dat je Stories door 12.000 mensen worden bekeken waarvan er een best een deel mannelijk is en in het Midden-Oosten of Rusland woont, dan moet je jezelf wel even achter de oren krabben. Is mijn bescheiden mening. Ook het feit dat ik regelmatige hele gore foto's in m'n DM's kreeg, in groepsDM's met naakte vrouwen (HOEZO?!) belandde, sowieso nog weleens irritante en (onnodig) negatieve reacties ontving en ik ook steeds vaker bij anderen (godzijdank niet bij mezelf) zag dat er foto's van hun account gebruikt werden op AliExpress of door andere mensen die dan een soort van hun hele leven claimde maar dan onder een andere naam en account deden mij beseffen: ik moet dit heel anders gaan aanpakken.

Juist omdat mijn kinderen zichtbaar zijn. Hallo, ik ben hun moeder, ik moet ze beschermen. Ook online. Zo voelde dat echt ineens heel sterk. Ik wil ze niet inzetten om likes en volgers te vergaren, ik hoef geen geld of spullen voor de T's (als in: ik moet ze inzetten om reclame te maken, dat gaat echt tegen al mijn principes in en ik zeg altijd dat ik mijn betrouwbaarheid niet te grabbel gooi voor gratis troep of een paar rotcenten, maar mijn kinderen natuurlijk al helemaal niet want dat vind ik gewoon tja, niet (meer) kunnen op z'n zachtst gezegd) en ik wil al helemaal niet dat al die viespeuken bij hun foto's kunnen. Dus waren er twee opties: of de kids niet meer in beeld of mijn account achter een slotje. Het is dat laatste geworden, voor nu. Maar ik sluit absoluut niet uit dat ik ook die eerste maatregel nog ga doorvoeren. Hoe ik het nu voor me zie is als volgt: er zullen beduidend minder mensen op de volgen-knop drukken en de mensen die het wel doen die kan ik eerst goedkeuren voordat ze bij mijn plaatjes kunnen, ik kan niet meer in groepDM's (hoop ik tenminste) en ik weet weer precies wie op mijn profiel kunnen spieken. 

Misschien is het allemaal een utopie hoor, dat weet ik ook wel. Want tja, ik had ooit een blog met genoeg beeldmateriaal - al ga ik die eerdaags ook offline halen -, je vindt vast genoeg als je me op Facebook opzoekt, ik heb de kinderopvang toestemming gegeven voor het delen van foto's enzovoorts. Maar dat is ook wel de tijd van nu, vind ik. Je kunt bijna onmogelijk online onzichtbaar blijven en ik denk dat je dat ook helemaal niet per se moet willen. Maar als de risico's en angstscenario's dusdanig groot worden dat ik er buikpijn van krijg dan is de keuze snel gemaakt. Niet alleen voor mijn eigen gemoedsrust, maar vooral voor de veiligheid van mijn mooiste, belangrijkste, kostbaarste en tegelijkertijd onbetaalbare bezit. 

Hoe denk jij hoerover?

xA