Ik maak duizenden foto's maar sta er nooit zelf op...

Ik ben die vriendin die altijd overal foto's van maakt. Vinden mensen op het moment van de foto's volgens mij soms best irritant ("Moet dat nou? Mijn haar zit niet goed!") maar als ik dan achteraf de gemaakte kiekjes deel, dan zijn de meesten daar vaak blij mee. En dat snap ik, want leuke foto's die je weer even terugbrengen naar een bepaald moment en een specifieke herinnering zijn altijd welkom. Bij mij dan.

Maar daar zijn we dus meteen bij de kern van het probleem: (spontane) foto's waar ik zelf op sta, die zijn net zo zeldzaam als de witte neushoorn. Op twee handen te tellen ongeveer. Natuurlijk maakt er weleens iemand een kiekje, maar dat is dan óf een vriendin die ik heb gevraagd om wat foto's te maken (echt op afspraak zeg maar, zo van 'zullen we morgen foto's maken?') óf de man, die dat dan zuchtend en steunend doet en vervolgens een bewogen beeld of een half voorhoofd aflevert (sidenote: is er geen cursus 'how to become de beste instahusband met goede fotoskills?' ofzo?). 

Waar is mama?Als ik door de foto's op mijn telefoon scroll dan is dat altijd met een glimlach. Het is zo leuk om veel mooie herinneringen in een (simpel) beeld gevangen te hebben. De spontane foto's, niet bewust van de camera, de plaatjes die een specifiek moment vangen zonder dat dat moment gecreëerd of in scene gezet is. Ik hou ervan. In mijn telefoon staan duizenden van dat soort beelden. Ik tref plaatjes van mijn kids die samen nietsvermoedend in de zandbak zitten, de man en kids die gezellig liggen te kroelen op de bank, de kids die heerlijk dromerig van zich af staren of de man en kids met z'n drietjes bij de hekken in de dierentuin om naar de olifanten te koekeloeren. Maar ik tref ook foto's van vakanties en dagjes uit waarvan ik me afvraag of ik er überhaupt wel bij was gezien het totale gebrek aan bewijsmateriaal om me vervolgens altijd weer te realiseren dat ik degene was die continu met die camera in de handen liep. Eigenlijk is de pijnlijke conclusie dat mijn kinderen over twintig jaar door hun fotoalbums kijken en zich dan afvragen waar hun moeder al die tijd geweest is. Niet op de foto, in ieder geval.

Heb ik geen bovenlip ofzo?

Nou oke, zo nu en dan vind ik wel een verdwaalde foto van mezelf. Een selfie (al dan niet met zelfontspanner) met kinderen die óf niet kijken óf niet lachen óf wegrennen. Niks spontaans en capture the moment aan. En de foto's die er dan wél van mij zijn, gemaakt door een ander, die vind ik vaak niet mooi. Oh man, wat kan ik enorm kritisch kijken naar foto's van mezelf. Mijn haar zit gek. Ik lach vreemd. Het lijkt wel of ik geen bovenlip heb. Wat een rimpels bij mijn ogen. Mijn tanden zijn zo lelijk. Had wel even mijn buik kunnen inhouden. Niet echt flatterend licht. De kleur van mijn kleding doet me niet echt goed. Die wallen zijn toch niet te doen. Wat zit er voor enorme groef in mijn voorhoofd. En waarom in hemelsnaam kijk ik zo vreselijk moeilijk.

Schoonheid zit in de energieDat altijd maar negatief naar foto's van mezelf kijken probeer ik tegenwoordig los te laten. Mijn Instagram (@anoukzwager) is sowieso al niet bepaald picture perfect (bij mij moet je echt niet wezen voor gestileerde foto's in nude- en aardetinten) maar in mijn Stories en de foto's die op de feed belanden probeer ik niet per se te kijken naar kwaliteit of 'hoe leuk sta ik erop' maar naar de sfeer van de foto. Moet ik écht lachen omdat het een fijn/grappig/leuk moment is en heb ik zo'n domme fronsneus met een groef? Prima, de foto is mooi omdat de energie dat is en die fronsneus met groef doen daar niets aan af. Sterker nog, het maakt de foto 'echter'. Het gaat me nog niet heel gemakkelijk af, maar ik word er zeker beter in. En daarmee wordt de spoeling van goedgekeurde foto's waar ikzelf op sta ook een stuk groter. Win-win!

Lang verhaal kort: er moeten meer foto's komen van mama's met hun kroost, want ik weet zeker dat ik niet de enige ben met dit probleem. We moeten onze mannen (desnoods met tegenzin) dwingen vaker plaatjes te schieten en we moeten vreemden aanklampen met de vraag of ze een gezinsfoto kunnen maken. We moeten de zelfontspanner meester worden en vooral: we moeten niet zo zeuren. Over twintig jaar gaan die kids namelijk echt niet denken dat het een beetje lijkt alsof mama geen bovenlip heeft op die mooie sprekende foto van de zomervakantie op het strand. Dan kijken ze trots naar de foto met hun moeder, die onderdeel is van iedere waardevolle herinnering. Met het kiekje als bewijsmateriaal.

xA (@anoukzwager)