Een jaar is voorbij gevlogen en wat ben ik daar toch een potje rouwig om, Wie herkent dat? 

KOLVEN EN WERKEN

Mensen gaan me misschien voor gek verklaren en als je net bevallen bent dan voelt het misschien als een opluchting, maar af en toe kijk ik foto's terug van de periode dat ik zwanger was en dan mis ik mijn buik, ik mis mijn dochter die ik in mijn lichaam voel en continu bij mij draag en ik mis het onbeschrijfelijk bijzondere gevoel dat zwanger zijn mij gaf.

Ik dacht juist in deze tijd dat mensen elkaar wat meer in hun waarde laten, maar niets is minder waar. Nu ik moeder ben, valt het nog meer op dat mensen overduidelijk een mening hebben over jou en over de keuzes die je maakt en die ook ongevraagd delen op een ongenuanceerde manier. Laat ik nou dat laatste heel vervelend vinden.

Dankbaarheid, dat is het enige woord dat nu passend voelt. Zoals ik al aangaf in mijn vorige blog, is het hele moederschap vanaf het begin een achtbaan geweest. Je wordt een nieuw mens, want je bent nu eenmaal een mama.

Ruim 3 maanden geleden was mijn verlof voorbij en mocht ik weer aan het werk in mijn rol als coördinerend verpleegkundige.

Vanaf de 1e dag van de geboorte hoor ik het woord ritme te vaak. 'Ritme is belangrijk voor een baby/kind', 'Ritme zorgt ervoor dat je kind voldoende eet en slaapt', 'Ritme geeft jou als ouder houvast'... Ik wil dit best allemaal geloven, maar voor ons werkt dat niet helemaal. 

sinds 3 weken ben ik weer aan het werk als coordinerend verpleegkundige en OR lid (onderneming raad).