Hoe consequent ben je als ouder?

Lenthe is nu 15 maanden en ontzettend ondeugend. Opvoeden is voor mij denk ik (maar voor wie niet?) een enorme uitdaging. Hoe creëer je ruggengraat voor z'n lief monstertje? Hoe zorg je ervoor dat je niet je niet in een lachbui eindig nadat zij besluit om haar eten in de lucht gooit? Of dat ze besluit dat het prima is om een driftbui te krijgen als ze een kastje niet mag openen? Of dat ze echt heel boos wordt als ze in haar eetstoel moet blijven zitten en wij als ouders niet willen toegeven aan een tablet/telefoon (hoelang houden we dit vol?). Of dat ze bij het woordje nee gewoon keihard moet lachen. 

Genoeg voorbeelden... 

Ik heb gemerkt dat het woordje nee juist nog meer ondeugendheid brengt (is dat een ww?). Tja.. Wie kent het niet: Negatieve aandacht is ook aandacht en ja dat is erg leuk. 

Je moet als ouders elkaar wel kunnen vinden in de opvoeding zeg.. Waar kies je voor en hoe consequent ben je? 

En hoe wij onze principe 'geen schermtijd hoor ze is nog zo jong..' willen volhouden (eronisch: terwijl ik dit typ op mijn beeldscherm).  

Lenthe is gek op Garfield.. Maar houdt het gelukkig nog geen 10 minuten vol. Ze houdt van spelen en van ontdekken en is (gelukkig) nog niet geïnteresseerd in een beeldscherm na 10 minuten.  En ja ik ben gelukkig consequenter dan ik dacht want ik geloof er wel in dat kinderen regels nodig hebben. Ik geloof er niet in dat je, je stem moet verheffen. Ik geloof in uitleg, geduld en troosten. We komen er wel. We beginnen in te zien dat ook opvoeden leuk kan zijn, maar het begint bij jezelf en grenzen stellen is heel belangrijk. 

Een visie gezamenlijk creëeren als ouder is ook een uitdaging hoor. Samen op een lijn zitten. Laatst zei iemand tegen mij: Angel je moet je kind wel het idee geven dat ze een ding zeker beter kunnen doen in hun eigen opvoeding (als je kind een kind willen uiteraard). En toe dacht ik: daar geloof ik zeker in. 

Ik vertrouw in ons 'ouder'  gevoel en ook daar vinden we ons weg in... 

Ik hoor graag jullie ervaringen!