Onbeschrijfelijk bijzonder gevoel

Mensen gaan me misschien voor gek verklaren en als je net bevallen bent dan voelt het misschien als een opluchting, maar af en toe kijk ik foto's terug van de periode dat ik zwanger was en dan mis ik mijn buik, ik mis mijn dochter die ik in mijn lichaam voel en continu bij mij draag en ik mis het onbeschrijfelijk bijzondere gevoel dat zwanger zijn mij gaf.

Begrijp mij niet verkeerd, vanaf de 38 weken mocht Lenthe echt wel komen en was ik helemaal 'klaar' met het zwanger zijn. Ik kon mijn veters niet meer strikken en wat dacht je van je eigen broek aan trekken? Lukte amper. Of de 1e 18 weken kots misselijk zijn? Nee dat mis ik ook niet. Of dat je het liefst de hele dag door wilt slapen en dat je bekken je weer in de in de steek laten? Dat sla ik ook liever over. 

Mijn dochter Lenthe is nu bijna 11 maanden en ze ontwikkeld en groeit zo snel! Het woord loslaten past wel bij elke fase waarin zij komt en dat vind ik zo moeilijk. Ze begint steeds meer haar eigen weg te vinden en ze krijgt een sterke eigen wil en dat betekend loslaten. Ze wordt ook groot en ze is bijna een dreumes en geen baby meer. Het moment dat zij naar iets toe kruipt waar zij haar handjes eigenlijk niet in mag steken (kamerplanten) en wij nee zeggen en ze moet lachen.. Dat heet natuurlijk het begin van opvoeden en dat lijkt mij dus toch zo moeilijk haha.

En dan bekruipt mij dat gevoel dat ik stiekem wens dat ze weer veilig in mijn buik zit en ik haar altijd bij mij draag en kan genieten van de schopjes en ik haar niet hoef los te laten.

Maar dan besef ik dat los laten mooie momenten met zich mee brengt, omdat je haar ziet groeien en je ziet haar glimlach en je ziet haar bewegen en dansen en ondeugend zijn en daar geniet ik ook enorm van.

Ik ben dankbaar dat ik dit mag meemaken en wanneer Lenthe weer midden in de nacht het op krijsen zet en ik haar weer troost en voed dan herinner ik mijzelf dat ik gewoon dankbaar ben (en dat ik het ook pittig en zwaar mag vinden).