Bang om te falen

We zitten alweer tegen het einde van het 2de trimester aan. Als ik dit schrijf.

De hoofdpijn en misselijkheid zijn afgenomen en eigenlijk niet meer aanwezig. Zo fijn. Ik krijg weer meer energie. Energie om in huis schoon te maken en alvast de commode in te richten met de spullen die ik nog heb van de andere kinderen. Na Louisa heb ik ook een hoop spullen weg gedaan. Ik heb een lijstje gemaakt met wat ik allemaal nog moet aanschaffen en ik heb een lijstje gemaakt met cadeautjes voor familie en vrienden.

Hoe wel mijn hormonen een loopje met me nemen en ik niet die vrolijke moeder ben die ik altijd was voor de kinderen. Ik heb echt 0.0% geduld voor de kinderen. Ik hoop dat ik snel weer lief kan zijn tegen mijn kinderen. En weer van ze kan genieten, zoals ik altijd deed. Ook vergeet ik een hoop dingen en ben ik er niet helemaal bij. Ik moet echt alles opschrijven en bij houden. Anders vergeet ik gewoon dingen.. 

Nu tegen het einde van het 2de trimester voel ik me down en heb ik behoorlijk last van stemmingswisselingen. Ik vind het soms behoorlijk lastig om te genieten van de kleine dingen. Het ene moment voel ik me vrolijk en blij. En het andere moment beleef ik negatief. En weet ik allemaal niet meer hoe ik het allemaal gedaan moet krijgen. Ik geniet van het getrappel in mijn buik. Een kindje dicht bij me. Het maakt me angstig om 1 van de kinderen te verliezen. En om alles kwijt te raken.

Ik ben bang om te falen. Ik probeer me sterk te houden voor de buiten wereld. Maar van binnen, vreet het aan me en huil ik veel. Ik hoop dat ik weer mezelf ben zodra de baby is geboren. Van de buitenkant zie je ook niet dat ik hier mee worstel.

Ik heb een kwetsbaar stukje gedeeld, maar ik vind het dood eng. Bang voor de reacties van anderen. Mensen oordelen toch al snel.

Wel heb ik een enorme stap gezet en de huisarts verteld waar ik last van heb. Benieuwd wanneer ik langs kan komen. Want ja nu door corona, kunnen ze niet iedereen tegelijk helpen.