5 maanden geleden schreef ik de post ´lets talk about mommy´. Ik was toen net gestopt met werken. Het ging over het hoe en waarom, de vooroordelen uit bepaalde hoeken die daar bij kwamen kijken (ik heb twee delen geschreven) en vooral dat ik moest genieten.

02-03-2019Roy regelt een rolstoel voor me, maar ik kan niet eens zitten. ´Als jij de Maxi-Cosi nou vasthoudt, loop ik er wel met de rolstoel achteraan´ zeg ik tegen hem. Dag ideaalbeeld nummer 4 inmiddels (?), moeder met kind op schoot het ziekenhuis uit. Nee hoor, Sharon liep als quasimodo achter een rolstoel. De verpleegster maakt nog een – voor haar grappige – opmerking dat ik er beter in kan gaan zitten. Ik ben helemaal klaar met al die zogenaamde grappige mensen, we gaan naar huis en wel nu. Oké, baby is geïnstalleerd, de hubster zit achter het stuur en ik? Hoe kom ik godsnaam die auto in? Ik buig, pak de handgreep binnenin de auto en laat me als een soort plank leunen op mijn rechterheup. Oke, gas erop.

Hij wordt bijna twee, a.s. zondag, en net als vorig jaar bekruipt me dat gevoel van herbeleven. De dag van de bevalling. Het verhaal wat ik nooit tot in details heb verteld omdat ik het niet kon. Dit is merendeel gebaseerd op de verhalen van Roy, de mensen in het ziekenhuis en de verloskundige. Ikzelf was er maar deels bij. 28-02-201939+2 - tijd voor een afspraak met de VK, om 9:30, lekker vroeg zodat ik nog wat aan mijn dag heb. Dat wil je namelijk wel als je op het einde loopt. Sochtends verlies ik wat in de toiletpot, maar of dit de beruchte prop is die je hoort te verliezen - i dont know, nooit gezien, ik zal het zo even vragen. Ik kom aan, we kletsen wat over ´hoe het gaat, hoe ik me voel, of ik opzie tegen wat komen gaat en over de beruchte prop´. Niks om me zorgen over te maken, kan betekenen dat de bevalling binnen een week gaat gebeuren maar kan ook nog twee weken duren.  Mooi zo, dan ga ik er weer vandoor. Joejoe. Ik zeg nog tegen de assistente, na het maken van de afspraak, ´tot volgende week, maar ik hoop van niet, haha´.Als ik smiddags van mijn zoveelste wandeling met Ruud thuis aankom voel ik wat krampjes. Soort van menstruatiepijn. Nou dat ken ik wel, kunnen voorweeën zijn heb ik me laten vertellen, can handle. Ik ga even liggen, voor het eerst in mijn hele verlof. Liggen terwijl je constant moet plassen is gewoon geen doen, vandaar dat ik het nooit deed denk ik. Voordat je weer opgestaan bent *zucht*. En yes, ik moest weer op bezoek in het kleine kamertje en dit keer verloor ik DE prop. Dat moest wel, dit is wat ze vanochtend omschreven bij de VK. Nah top, ben ik die ook weer kwijt, kan ik rustig verder met mijn lig-sessie. Roy appt tussendoor hoe het gaat, ik hield het eerst bij lichtelijke krampjes maar wilde wel douchen en liever niet alleen. Tussen 14:30 en 15:00 was hij thuis om met mij te douchen. Ik zet een stap onder de warme stralen en een storm van krampen komt op me af. Maar met tussenpauzes. Roy vraagt of ik weeën heb. ´Hoe moet ik dat nou weten, ik weet toch niet hoe dat voelt.´ Roy, zo goed als ie is voorbereid, pakt z´n weeentimer erbij en belt de VK. Ik ben bang dat we voor ´lul´ staan omdat dit misschien helemaal niks is. Al denk ik misschien ook, als dit bij de voorweeën hoort, WTF komt er dan nog aan. Geen tijd om te denken. De VK heeft in eerste instantie geen haast met ons, ik was tenslotte nog zo spraakzaam vanochtend tijdens de controle, ze stuurt iemand vooruit en komt na een meeting zelf wel even een kijkje nemen. ´Zie je wel, niks aan de hand, hoort er allemaal bij´. De tussenpauzes, hoor ik achteraf van Roy, worden steeds korter en ik schreeuw als een gorilla de hele buurt bij elkaar. Gedoucht en wel denk ik te kunnen zitten op de bank, maar ik hang er inmiddels over met mijn knieën op de grond. De VK bedacht zich toch maar en in mijn ooghoeken zie ik ineens twee vrouwen staan. ´Zo, hoe gaat het Sharon?´ Nou, wat denk je zelf als je me zo ziet. Ik zei geloof ik niet veel. De gordijnen gingen dicht en er werd even gekeken naar mijn ontsluiting. 8(!!!!!!!!) cm. 8? 8? 8? Dat is nog maar 2 tot ik mag persen. Wtf, het is begonnen. Sterker nog, die baby gaan we vandaag nog zien. We worden vandaag nog ouders. Dus hop naar het ziekenhuis en knallen maar. Ja, dat ging dus mooi niet op. Het was al tegen 16:00, druk op de weg, de kans op een autobevalling was groot. Nee dankje, maar boven is dus niks klaar voor een thuisbevalling. Of ik even met mijn weeën naar boven wilde, in de deurpost wachten, totdat iedereen het bedje had gespreid voor me. Daarna ging het licht uit. Niet letterlijk, ik was er wel bij maar ook weer niet. ´Je moet mijn ouders bellen´ zei ik Roy nog. Op bed braken mijn vliezen, Liam had in het vruchtwater gepoept en dan is het normaal (bij een thuisbevalling) om de ambulance te bellen. Voor de zekerheid. Maar wist ik veel dat ineens mijn huis gevuld was met allerlei mensen.Ik deed het goed, hoorde ik. Ik luisterde goed, had een enorme kracht en Liam werd om 17:16 geboren. Geboren, gelanceerd, zoals ze het noemen : een stortbevalling.  Het voornaamste, hij was gezond. Maar dat eerste ´op je borst-leggen-moment´? Het is dat ik de foto´s heb, ik kan me er geen helder moment van bedenken. Ik zou nog even gehecht worden op bed en dan mochten we lekker gaan genieten van onze roze wolk. Roze wolk my ass. Ik was ingescheurd, tot bijna in de darm - ofwel een totaalruptuur - dat werd dus alsnog een ziekenhuisbezoek. Die ambulance stond er in ieder geval niet voor niks. Mijn moeder zat al die tijd op de babykamer met onze Ruud, ze was er op tijd en dat deed me goed. Eenmaal op de brancard komt mijn vader de gang inlopen, ´hoi pap, ik moet even weg maar ben zo terug' zei ik nog. 

Als de titel van mijn post nou in werkelijkheid ook zo was.. Vandaag was de laatste dag samen deze week, morgen wacht weer een nieuwe ´schooldag´ - ofwel KDV - na 8 (!!) weken. Ik was er al die tijd voor Liam en het kwam dan ook meer dan goed uit dat ik even niet werk. Voor Roy natuurlijk net zo, hij had juist alle ruimte om z´n werk te doen. Doordeweeks was het dus team Mama & Liam, vanaf vrijdagmiddag familytime. Ofja, die vrijdagmiddag heb ik halverwege een soort van opgeëist om een beetje me-time in te bouwen. Van 2 dagen in de week voor jezelf naar zero, dat voelde even als terug naar waar ik in september ben omgevallen. Anyways, fulltime mama (wat klinkt dit eigenlijk gek, want je bent altijd moeder) of ´tijdelijke thuisblijfmoeder´ betekent ook dat jij altijd alles voor de kleine bent. Of je bent het helemaal of helemaal niet. En die wereld blijkt dan best zwart-wit. Hij is natuurlijk bijna 2, die ´nee´ heeft hij al een tijdje ontdekt maar nu hij voor langere tijd thuis was is zijn eigen ik enorm ontwikkeld. Hij is zich daar zelf ook steeds meer bewust van. En geloof me, dat vind ik prachtig om te zien. Hij groeit, hij wordt echt groot en dan ben je nog maar 2. Wat een verschil zit er eigenlijk in een jaar. Als je het helemaal bent dan loop je op wolken. Dan schijnt de zon, ook al regent het, is het gezellig en fijn. Doen we leuke dingen, is hij lief, luistert hij goed, eet hij goed - zelfs een appel - , slaapt hij heerlijk en wordt ook weer vrolijk wakker..Daar tegenover staan de ´donkere dagen´ (die absoluut in de minderheid zijn) - de dagen dat ik me afvraag waarom ik überhaupt gestopt ben met werken, dagen dat ik het liefst even een ommetje maak - in m´n eentje. Hoe onzeker Liam mij in de allereerste weken na de geboorte kon maken, zo deed hij dat nu weer. Onbewust ofcourse, maar man.. Het doet gewoon zeer als jij het niet voor hem bent die dag. Dat je hem niet kan troosten, niet kan vermaken, dat hij alles afwijst, naar je schreeuwt om zijn frustratie te uiten. Daar is wel wat extra TV-tijd voor ingeschakeld ja. Dan keek ik van een afstandje toe met een pruillip of ging ik maar piepers schillen. Als ik dan dacht dat er genoeg tijd tussen had gezeten wilde ik hem een kus komen brengen. Bam, wederom een afwijzing. Als kers op de taart is het in tegenstelling tot de gehele dag dan een extra groot feest als ´pap-paaaaaaa´ thuis komt en ik Liam zie veranderen in een voorbeeldig kind. Are you kidding me? Het is dat Roy wel ziet en weet hoe het zit, als hij op Liam af zou gaan verklaard hij me voor gek. Helemaal als Roy thuis aan het werk is. Tegen mij tegendraads doen en dan bij de trap naar boven staan ´pap-paaaaaa´. Dan kan ik wel janken. Dit gebeurde de laatste weken wel vaker. Ik hou natuurlijk niet minder van hem op dat soort dagen, hoort erbij weet ik. Fases fases. Ontwikkelingen ontwikkelingen. Conclusie : we hebben ruimte nodig. Ruimte van elkaar. En morgen, morgen wordt gewoon janken als hij met Roy de poort uitloopt opweg naar school.

Wederom in lockdown, met verlenging. Ja, we gaan het er toch echt even over hebben. De kranten staan er vol mee, de tijdlijn van Instagram en twitter (ja, ik heb weer twitter – kei leuk wel). Anyway, mijn ongezouten mening en klachten (grapje) mogen niet ontbreken.

Een week geleden plaatste ik een post op mijn Instagram account met de volgende tekst :

´Ik ben tijdelijk gestopt met werken´.Een afscheidsborrel zat er niet in, want de extra maatregelen stonden voor de deur. Ik heb de eerste 3 weken in een soort vakantiemodus geleefd, een heerlijk gevoel, zou je denken. Er werd gecomplimenteerd, maar ook gepraat, gespeculeerd en weinig direct gevraagd. Dat ik was gestopt met werken, hoe kon ik in deze tijd. En dat het financieel allemaal kan. Wat spannend zeg, zo´n uitdaging. Of juist, joh wat heerlijk lekker even niks. Er wordt vaak voor mij gedacht, voor mij ingevuld en vooral : gedacht in geld. Who cares hoe dit geregeld is, waarom zou jij je druk maken om mijn (financiële) plaatje? En dit allemaal zonder direct te vragen, hoe het met mij is of waarom ik deze keuze had gemaakt. Daar kunnen ze meestal geen antwoord op geven. Deels mijn eigen schuld, ik hou van grote maskers opzetten. Maar dan nog, vragen staat vrij. Het allerfijnste tot nu toe is samen zijn met Liam. Van 2 tot 3 dagen naar 5(!!) dagen samen, ik ervaar het als luxe. Als een groot kado. Ik ben fit op mijn mamadagen. Gewoon fit. Gewoon zin om dingen te ondernemen, zin om er de hele dag voor hem te zijn, zin om discussies aan te gaan (ha-ha). Ik heb er bijna plezier in als hij een week lang om 5:30 bedenkt wakker te zijn. Dat laatste is ofcourse een grapje. Ik ervaar geen druk. Geen druk om mijn telefoon en mail in de gaten te houden, geen druk om toch even een afspraak in te plannen, geen druk om bereikbaar te zijn. gewoon niet. Man, o man, wat was ik hier aan toe. En nog voelt het soms als ´schade inhalen´. Gek is dat, hoelang blijft dit? Ik kan me niet voor eeuwig schuldig voelen naar Liam over een tijd die ik niet over kan doen. 

"5 maanden later denk je dan 'zo, ik ben er weer een beetje' - let's go aan mezelf denken en alles wat leuk is. Niet helemaal, maar daarover later meer!"

'Twee is nee'