Let's talk about mommy

"5 maanden later denk je dan 'zo, ik ben er weer een beetje' - let's go aan mezelf denken en alles wat leuk is. Niet helemaal, maar daarover later meer!"

Zo eindigde ik de eerste post na 5 maanden niet schrijven. En later is nu. Let's talk about mommy. Ik wil altijd open en eerlijk zijn, anderen inspireren, maar mijn hele hebben en houwen op tafel gooien, daar zit toch niemand op te wachten. Waar zal ik beginnen? Juist, bij het begin.

Al jaren is de winkelvloer mijn thuis, mijn passie, mijn nummer één, tot workaholic-achtige dingen aan toe. Dat was zoals het was, dat hoorde zo. En daar was Liam, die mijn georganiseerde planning hoofd op hol liet slaan en ik na m'n verlof alles wilde behalve werken. Nu lijkt het alsof Liam als een verassing kwam, totaal niet, maar het ideale plaatje in mijn hoofd 'moeder werkt 4 dagen en blijft leidinggevende' werd langzaam uitgepoetst.

De winkelvloer werd een struggle, lichamelijk maar ook mentaal. Daar heb ik eerder over geschreven. Ik ben goed in maskers opzetten, ik heb van alles in m'n kast staan en zodra ik iets voel wat niet hoort zoek ik een reden waarom dat zo is. 'toe aan vakantie', 'pittige nachten', 'drukke week' etc etc. Liam kreeg mijn allerlaatste beetje energie op mama-dagen met als gevolg dat mijn werkweek met een halve batterij begon. En die batterij ging langzaam van half naar 'error 1%'.

Wat er werkelijk aan de hand was merkte ik pas in de eerste lockdown. Ik genoot echt van het thuis zijn, hele dagen samen zijn. Elke dag met Liam, dat voelde als 'schade inhalen'. Uit de kraamtijd bijvoorbeeld, waar ik voor 3 weken amper iets kon maar wel moest. Uit de weken dat ik 5 dagen stond te werken inclusief koopavonden. Uit de momenten dat ik eerste keren niet mee had gemaakt omdat ik weer op zaterdag moest werken.

Je snapt 'm al, na de quarantaine voelde werken niet meer oké - ik ging weer terug naar 4 a 5 dagen weg van huis. Eraan toegeven deed ik nog niet, terwijl ik allang wist wat hier aan de hand was. Ik wil een baan wat bij m'n gezin past, niet wat bij mij past, nu even niet. Zie dat maar 'even snel' te vinden. Weer een stressfactor erbij. Een stukje van jezelf loslaten is me een partijtje k-u-t. Stukje ego, stukje 'falen', veel tranen.

Maar de tranen die vielen uit schuldgevoel naar Liam, het idee dat hij straks zou zeggen 'mama is er nooit' - en alle andere worst case scenarios, hebben gewonnen van mijn ego. Thank God.

Ik ben tijdelijk gestopt met werken.