Mama plagen kusjes vragen

Als de titel van mijn post nou in werkelijkheid ook zo was.. Vandaag was de laatste dag samen deze week, morgen wacht weer een nieuwe ´schooldag´ - ofwel KDV - na 8 (!!) weken. Ik was er al die tijd voor Liam en het kwam dan ook meer dan goed uit dat ik even niet werk. Voor Roy natuurlijk net zo, hij had juist alle ruimte om z´n werk te doen. Doordeweeks was het dus team Mama & Liam, vanaf vrijdagmiddag familytime. Ofja, die vrijdagmiddag heb ik halverwege een soort van opgeëist om een beetje me-time in te bouwen. Van 2 dagen in de week voor jezelf naar zero, dat voelde even als terug naar waar ik in september ben omgevallen. Anyways, fulltime mama (wat klinkt dit eigenlijk gek, want je bent altijd moeder) of ´tijdelijke thuisblijfmoeder´ betekent ook dat jij altijd alles voor de kleine bent. Of je bent het helemaal of helemaal niet. En die wereld blijkt dan best zwart-wit. Hij is natuurlijk bijna 2, die ´nee´ heeft hij al een tijdje ontdekt maar nu hij voor langere tijd thuis was is zijn eigen ik enorm ontwikkeld. Hij is zich daar zelf ook steeds meer bewust van. En geloof me, dat vind ik prachtig om te zien. Hij groeit, hij wordt echt groot en dan ben je nog maar 2. Wat een verschil zit er eigenlijk in een jaar. Als je het helemaal bent dan loop je op wolken. Dan schijnt de zon, ook al regent het, is het gezellig en fijn. Doen we leuke dingen, is hij lief, luistert hij goed, eet hij goed - zelfs een appel - , slaapt hij heerlijk en wordt ook weer vrolijk wakker..Daar tegenover staan de ´donkere dagen´ (die absoluut in de minderheid zijn) - de dagen dat ik me afvraag waarom ik überhaupt gestopt ben met werken, dagen dat ik het liefst even een ommetje maak - in m´n eentje. Hoe onzeker Liam mij in de allereerste weken na de geboorte kon maken, zo deed hij dat nu weer. Onbewust ofcourse, maar man.. Het doet gewoon zeer als jij het niet voor hem bent die dag. Dat je hem niet kan troosten, niet kan vermaken, dat hij alles afwijst, naar je schreeuwt om zijn frustratie te uiten. Daar is wel wat extra TV-tijd voor ingeschakeld ja. Dan keek ik van een afstandje toe met een pruillip of ging ik maar piepers schillen. Als ik dan dacht dat er genoeg tijd tussen had gezeten wilde ik hem een kus komen brengen. Bam, wederom een afwijzing. Als kers op de taart is het in tegenstelling tot de gehele dag dan een extra groot feest als ´pap-paaaaaaa´ thuis komt en ik Liam zie veranderen in een voorbeeldig kind. Are you kidding me? Het is dat Roy wel ziet en weet hoe het zit, als hij op Liam af zou gaan verklaard hij me voor gek. Helemaal als Roy thuis aan het werk is. Tegen mij tegendraads doen en dan bij de trap naar boven staan ´pap-paaaaaa´. Dan kan ik wel janken. Dit gebeurde de laatste weken wel vaker. Ik hou natuurlijk niet minder van hem op dat soort dagen, hoort erbij weet ik. Fases fases. Ontwikkelingen ontwikkelingen. Conclusie : we hebben ruimte nodig. Ruimte van elkaar. En morgen, morgen wordt gewoon janken als hij met Roy de poort uitloopt opweg naar school.