Ik schrijf het nu voor altijd van me af - deel 1

Hij wordt bijna twee, a.s. zondag, en net als vorig jaar bekruipt me dat gevoel van herbeleven. De dag van de bevalling. Het verhaal wat ik nooit tot in details heb verteld omdat ik het niet kon. Dit is merendeel gebaseerd op de verhalen van Roy, de mensen in het ziekenhuis en de verloskundige. Ikzelf was er maar deels bij. 28-02-201939+2 - tijd voor een afspraak met de VK, om 9:30, lekker vroeg zodat ik nog wat aan mijn dag heb. Dat wil je namelijk wel als je op het einde loopt. Sochtends verlies ik wat in de toiletpot, maar of dit de beruchte prop is die je hoort te verliezen - i dont know, nooit gezien, ik zal het zo even vragen. Ik kom aan, we kletsen wat over ´hoe het gaat, hoe ik me voel, of ik opzie tegen wat komen gaat en over de beruchte prop´. Niks om me zorgen over te maken, kan betekenen dat de bevalling binnen een week gaat gebeuren maar kan ook nog twee weken duren.  Mooi zo, dan ga ik er weer vandoor. Joejoe. Ik zeg nog tegen de assistente, na het maken van de afspraak, ´tot volgende week, maar ik hoop van niet, haha´.Als ik smiddags van mijn zoveelste wandeling met Ruud thuis aankom voel ik wat krampjes. Soort van menstruatiepijn. Nou dat ken ik wel, kunnen voorweeën zijn heb ik me laten vertellen, can handle. Ik ga even liggen, voor het eerst in mijn hele verlof. Liggen terwijl je constant moet plassen is gewoon geen doen, vandaar dat ik het nooit deed denk ik. Voordat je weer opgestaan bent *zucht*. En yes, ik moest weer op bezoek in het kleine kamertje en dit keer verloor ik DE prop. Dat moest wel, dit is wat ze vanochtend omschreven bij de VK. Nah top, ben ik die ook weer kwijt, kan ik rustig verder met mijn lig-sessie. Roy appt tussendoor hoe het gaat, ik hield het eerst bij lichtelijke krampjes maar wilde wel douchen en liever niet alleen. Tussen 14:30 en 15:00 was hij thuis om met mij te douchen. Ik zet een stap onder de warme stralen en een storm van krampen komt op me af. Maar met tussenpauzes. Roy vraagt of ik weeën heb. ´Hoe moet ik dat nou weten, ik weet toch niet hoe dat voelt.´ Roy, zo goed als ie is voorbereid, pakt z´n weeentimer erbij en belt de VK. Ik ben bang dat we voor ´lul´ staan omdat dit misschien helemaal niks is. Al denk ik misschien ook, als dit bij de voorweeën hoort, WTF komt er dan nog aan. Geen tijd om te denken. De VK heeft in eerste instantie geen haast met ons, ik was tenslotte nog zo spraakzaam vanochtend tijdens de controle, ze stuurt iemand vooruit en komt na een meeting zelf wel even een kijkje nemen. ´Zie je wel, niks aan de hand, hoort er allemaal bij´. De tussenpauzes, hoor ik achteraf van Roy, worden steeds korter en ik schreeuw als een gorilla de hele buurt bij elkaar. Gedoucht en wel denk ik te kunnen zitten op de bank, maar ik hang er inmiddels over met mijn knieën op de grond. De VK bedacht zich toch maar en in mijn ooghoeken zie ik ineens twee vrouwen staan. ´Zo, hoe gaat het Sharon?´ Nou, wat denk je zelf als je me zo ziet. Ik zei geloof ik niet veel. De gordijnen gingen dicht en er werd even gekeken naar mijn ontsluiting. 8(!!!!!!!!) cm. 8? 8? 8? Dat is nog maar 2 tot ik mag persen. Wtf, het is begonnen. Sterker nog, die baby gaan we vandaag nog zien. We worden vandaag nog ouders. Dus hop naar het ziekenhuis en knallen maar. Ja, dat ging dus mooi niet op. Het was al tegen 16:00, druk op de weg, de kans op een autobevalling was groot. Nee dankje, maar boven is dus niks klaar voor een thuisbevalling. Of ik even met mijn weeën naar boven wilde, in de deurpost wachten, totdat iedereen het bedje had gespreid voor me. Daarna ging het licht uit. Niet letterlijk, ik was er wel bij maar ook weer niet. ´Je moet mijn ouders bellen´ zei ik Roy nog. Op bed braken mijn vliezen, Liam had in het vruchtwater gepoept en dan is het normaal (bij een thuisbevalling) om de ambulance te bellen. Voor de zekerheid. Maar wist ik veel dat ineens mijn huis gevuld was met allerlei mensen.Ik deed het goed, hoorde ik. Ik luisterde goed, had een enorme kracht en Liam werd om 17:16 geboren. Geboren, gelanceerd, zoals ze het noemen : een stortbevalling.  Het voornaamste, hij was gezond. Maar dat eerste ´op je borst-leggen-moment´? Het is dat ik de foto´s heb, ik kan me er geen helder moment van bedenken. Ik zou nog even gehecht worden op bed en dan mochten we lekker gaan genieten van onze roze wolk. Roze wolk my ass. Ik was ingescheurd, tot bijna in de darm - ofwel een totaalruptuur - dat werd dus alsnog een ziekenhuisbezoek. Die ambulance stond er in ieder geval niet voor niks. Mijn moeder zat al die tijd op de babykamer met onze Ruud, ze was er op tijd en dat deed me goed. Eenmaal op de brancard komt mijn vader de gang inlopen, ´hoi pap, ik moet even weg maar ben zo terug' zei ik nog. 

Roy voor het eerst in de auto met een hummeltje van net een uur oud de ambulance achterna. In het ziekenhuis wordt tegen me gepraat, maar het komt niet aan. Gefeliciteerd? Met wat precies. Toen Roy aankwam werd Liam weer op mijn borst gelegd. ´Hij hoeft toch niet meteen te drinken´ vroeg ik dom (?). Als de behoefte er is, natuurlijk wel, lacht de verpleegster. Als ik ergens niet op zat te wachten was dat het wel. Iedereen die op dat moment in mijn kamer moest zijn was er en ik werd van onder verdoofd. ´Ontspan je maar, ontspan´. Ik weet niet hoe zij zich voelt, 2 uur na een bevalling, maar ik deed wederom m´n best. Happy end? Ofcourse not. Het lukte niet, ik ontspande niet genoeg. Het werd nog een ritje naar de OK met uiteindelijk een katheter en als kers op de taart 2 dagen extra in het ziekenhuis. Ergens rond middernacht kom ik terug van de OK. Ik wilde slapen, Liam had honger. Ik had er geen zin in, ik wist niet hoe het moest en ik wilde vooral dat iedereen nu even van me af bleef. We hebben die nacht wel 100x elke mogelijke bel ingedrukt voor de hamburgerhap. Waar de F zijn we in belandt. De volgende ochtend kwam de verpleegster al lekker binnen : ´oeh, je moet wel opletten dat je jezelf op tijd verschoond, je bent helemaal doorgelekt´ Mens, ik voel amper iets.. Ik kom niet zelf uit bed, laat staan lopen. Ze bedoelde het vast goed, ze was alleen niet goed geïnformeerd. Meerdere momenten op een dag hielp Roy met douchen, met de katheter, man ik voelde me 20 jaar ouder. Ik had er een dagtaak aan. Zelf kunnen plassen heb ik nog nooit zo graag gewild, dat was de voorwaarde om naar huis te kunnen. Tranen met tuiten als op de echo bleek dat mijn blaas nog steeds te vol was. Dat ik me er weinig van kan herinneren is een ding, dat ik zo met mezelf bezig moest zijn is denk ik nog erger. Want ik was moeder geworden, wij werden voor de eerste keer ouders en dit is hoe het moest gaan. Geen moment kon ik genieten van het feit dat Liam was geboren, iets waar ik naar uit had gekeken en een ideaal beeld van had gevormd. Het voelt zo oneerlijk. Op zaterdag 2 maart krijgen we het verlossende woord : we mogen naar huis. We slaan het ontbijt over, dat doen we thuis allemaal wel. Met gierende banden naar huis. Daar begint het eigenlijk pas echt..Wordt vervolgd..