Ik schrijf het nu voor altijd van me af - deel 2

02-03-2019Roy regelt een rolstoel voor me, maar ik kan niet eens zitten. ´Als jij de Maxi-Cosi nou vasthoudt, loop ik er wel met de rolstoel achteraan´ zeg ik tegen hem. Dag ideaalbeeld nummer 4 inmiddels (?), moeder met kind op schoot het ziekenhuis uit. Nee hoor, Sharon liep als quasimodo achter een rolstoel. De verpleegster maakt nog een – voor haar grappige – opmerking dat ik er beter in kan gaan zitten. Ik ben helemaal klaar met al die zogenaamde grappige mensen, we gaan naar huis en wel nu. Oké, baby is geïnstalleerd, de hubster zit achter het stuur en ik? Hoe kom ik godsnaam die auto in? Ik buig, pak de handgreep binnenin de auto en laat me als een soort plank leunen op mijn rechterheup. Oke, gas erop.

Ik heb de kraamzorg zelf gebeld en ze komt om 14:00 al, dat betekent een uur alleen thuis. Lekker wel, denken we. Thuis komen we aan in een versierd huis, versierde tuin, zo hartverwarmend vind ik dat. We zetten Liam in Maxi-Cosi en al op de bank en laten Ruud kennis maken. Ruud, onze hond dus. Eerder heeft Roy mijn bevallingsshirt al meegenomen naar huis, schijnt te werken voor honden, maar deze eerste kennismaking gaat ook van een leien dakkie. Liam, nog altijd in Maxi-Cosi, ik heb geen idee wat ik met hem moet doen. Ik kijk er naar en we wachten maar tot de kraamzorg komt, die zal het wel weten.

Borstvoeding is iets wat ik wilde proberen, wat je ook wel een beetje door de strot wordt geduwd en waar ik even geen duidelijke mening meer over had toen het moment daar was. Ik deed gewoon maar wat. En dat bleek want Liam had duidelijk niet genoeg aan mij. En ik ook niet aan hem, ik wilde hem voeden en weer wegleggen. Dat gebeurde eigenlijk ook snachts. Niks geen momentjes, liefdevolle knuffels, ik kon nog steeds amper staan – verging van de pijn – dat moest allemaal in de versnelling. Roy maakte dan ondertussen een kruik warm en we konden weer naar bed. Overdag werd Liam naar me toe gebracht. Voeden, slapen, voeden, slapen, zelf iets eten, voeden, slapen, voeden slapen. Het eerste badje deed Roy met de kraamverzorgster, ik kon net 10sec. in de deurpost staan en moest alweer liggen. Begrijp me niet verkeerd, ik gunde Roy zijn momentjes echt maar hier wil je bij zijn de eerste keer.

In de kraamweek kwam er ´natuurlijk´ al wat familie over de vloer. Het hoefde van mij niet, maar nu de kraamzorg er was was het wel fijn, die gaf namelijk wel aan als het genoeg was. Zat ik daar met opgepompte lektieten die gehuld waren in senseo pads, leunend op mijn heup op de bank te aanschouwen hoe lief iedereen Liam vond. ´Hoe gaat het met jou dan´ - werd er wel eens gevraagd. ´Ach ja, wat zullen we zeggen? Het ging snel he´ . Nou, lekker toch. Wat je lekker noemt, toen was ik vaak al klaar met het gesprek en vond ik het nodig om te gaan voeden. ALLEEN!

Aangezien we 2 extra dagen in het ziekenhuis hadden door gebracht, moest Roy in de kraamweek zijn gezicht op kantoor laten zien. Ik had de kraamzorg wel, maar het ideale beeld werd wederom voor mijn neus kapot gegooid. Dagelijks kwamen er mensen over de vloer. Een verloskundige die ik in mijn hele zwangere tijd niet had gezien, het CB voor een kennismaking, de oor test, iedereen moest van alles meteen doen. En dan heb ik het nog niet over alle appjes die binnen kwamen. Echt super lief dat iedereen meteen wilde komen om Liam te bewonderen, ik wilde alleen even een momentje rust. Een momentje? Een maand als het even kon. Roy was in dat opzicht meer type ´denken aan anderen´ - wat positief bedoeld was - , maar nu niet lekker uitkwam en zo plande we onze kostbare tijd vol.

Na week 3 ging Roy naar het buitenland voor werk. ´Joh, komt allemaal goed hier he´ zei ik stoer - maar ik wist helemaal niet of het wel goed kwam. Mijn moeder had zichzelf al ingepland voor een nachtje logeren, stiekem heel fijn. En los van de pijn, ging het eigenlijk best wel. Ik vond mijn maniertjes – hoe ga ik in godsnaam de hond uitlaten met een baby - , een soort van ritme in een dag – waar ook om de 2 uur voeden bij hoorde - en ik werd er goed in ofzo. Dat deed me wel goed, het voelde alleen nog altijd als een soort takenpakket wat ik af moest vinken. De borstvoeding heb ik mede daarom na 6 weken laten vallen, ik weet niet of ik er meer van had kunnen genieten als ik niet in deze toestand met mezelf zat, misschien ben ik er gewoon het type niet voor. Na deze keuze voelde het wel alsof ik weer een stukje van mezelf terug kreeg, dat was een stap. 1 van de 100 stappen blijkt nu achteraf.

Ik was dan wel bevallen met allerlei toeters en bellen, maar de wereld ging gewoon door. En dat moest ik van mezelf ook, geen tijd om te denken aan je zelf, anderen hebben je nodig. Een grote fout? Een grote les eerder. Ik weet nu wel beter en daarom verdiend het meer dan een plekje in een doosje vol herinneringen.