Let´s talk about mommy - the after talk

5 maanden geleden schreef ik de post ´lets talk about mommy´. Ik was toen net gestopt met werken. Het ging over het hoe en waarom, de vooroordelen uit bepaalde hoeken die daar bij kwamen kijken (ik heb twee delen geschreven) en vooral dat ik moest genieten.

Hoe gaat het nu?

Genieten, check. Balans, check. De tijd nemen, check. Emotionele rollercoaster, BIG CHECK.

Ik zei al wel heel stoer ´ik kom mezelf vast en zeker tegen als ik thuis kom te zitten´, maar dit had ik achteraf wel iets onderschat.

Ik was druk met bezig blijven, elke minuut moest gevuld zijn. En vooral : HAPPY MOM zijn. Want ja, daar had ik toch voor gekozen? Om continu met mijn kind tijd door te brengen en daar van te genieten. Tijd inhalen, ´schade´ inhalen zoals ik dat ook wel noemde. Dit klinkt een beetje zwart wit, maar zo voorbeeldig moest het zijn in mijn hoofd. Dream on, zo ging het natuurlijk niet. Het bleek dat ik nog wat issues met mezelf op te lossen had, de grootste : schuldgevoel naar Liam. Schuldgevoel dat ik er de eerste weken na zijn geboorte niet genoeg voor hem was (lees voor meer info de vorige twee posts), schuldgevoel dat ik als een gek weer ben gaan werken na mijn verlof en zo nodig een functie moest vervullen, schuldgevoel dat ik dan dus niet bij, bijvoorbeeld, de eerste keer omrollen was.

Bezig blijven deel 2 : zorgen. Zorgen, zorgen, zorgen. Iedereen moet het goed hebben, naar hun zin, alles oplossen voor iedereen, de tijd nemen voor iedereen. Alles en iedereen. Dat deed ik altijd al, ook op mijn werk. En met mij? Met mij komt het altijd wel weer goed. Een grote valkuil, want als het bij jou allemaal wel ´later´ komt, wordt de ruimte in je koppie ook alsmaar kleiner. Snel moe, veel emotioneler dan normaal (en dan ben je al een emotioneel wrak als moeder), een kort lontje. Dus nee, er was helemaal geen sprake van een HAPPY MOM. En een happy wife ook zeker niet. Dus, dat schoot ook niet echt op.

Gelukkig was dit allemaal van korte duur, ik moest gewoon landen. Landen met mezelf, momenten voor mezelf, terug naar de basis, terug naar waar ik voor had gekozen. Tijd inhalen, dat kan natuurlijk niet. Van de tijd genieten, daar ging het om. En daarom omarm ik de lockdown-periode ook wel, want toen Liam wederom niet naar de KDV mocht was ik er. En dat ik er bijna altijd voor hem ben heeft ook zo z´n ´nadelen´ – oeps, mama´s kind – maar mag ik even? Mag ik dat even niet erg vinden.

De tijd nemen, ook een hele fijne tip van mezelf. Niet dat ik daar goed in ben, maar ik werd nu gedwongen. Dat krijg je ervan als je veel met jezelf opgescheept zit. En daarbij, wat dacht je van onze peuter? Dat is de beste spiegel die je kan hebben. En ik ben er trots op, want ik heb hem zelf gemaakt, samen met Roy natuurlijk.

En nu alles sinds bijna 2 maanden als een puzzel in elkaar past, kan ik hier goed op terugkijken. De grootste issue heb ik een plek kunnen geven, mijn moedergevoel volg ik meer dan ooit en wat vandaag niet komt, komt morgen wel. Ik ben meer dan ooit zeker van mezelf. Mezelf als moeder, mezelf als vrouw. Er is weer meer ruimte in mijn hoofd.