Hallo, het is je mammaIk ben nog steeds hetzelfde persoonals voordat jij in mijn leven kwamik was heel gewoon.

(voor deel 1, kijk in mijn profiel)

Na een stressvol begin van de zwangerschap door bloedingen en de angst vanwege een voorgaande miskraam, kon ik zo rond de 20 weken echt gaan ontspannen. Ik genoot van m'n grote ronde buik, van de trapjes. Van het feit dat de baby druk ging bewegen bij muziek of als ik zong. Van het staren naar mijn buik als die zo wonderlijk golfde. Van het feit dat ik wist dat ze altijd bij me was en ik nog letterlijk haar hele wereld was. Ik had natuurlijk ook wel geluk, na de bloedingen heb ik eigenlijk geen echte klachten meer gehad. Ik voelde me nog net zo als vóór mijn zwangerschap, op het laatste trimester na. Toen nam ik elke middag een middagdutje en begon ik kilo's aan vocht vast te houden. Dat was minder leuk, maar ik mocht alsnog niet klagen.

Gisteren zou ik uitgerekend zijn.

Week 17 is bijna aangebroken en daarmee ook het plezier in de zwangerschap!

Het was eind juli toen wij te horen kregen dat ons kindje met acht weken en één dag gestopt was met groeien. Het hartje klopte niet. Een zware periode brak hierna aan, zwaarder dan ik had kunnen bedenken. Waar je aan denkt als je nog nooit een miskraam hebt gehad, is vooral het verdriet van het verlies van je kindje. In de praktijk merkte ik dat het niet alleen dat verdriet is, maar ook de onzekerheid over je toekomst, de onzekerheid of je lichaam wel werkt zoals het hoort (omdat ik niet vanzelf een miskraam kreeg). En ook een mix van angst en hoop voor een nieuwe zwangerschap.

Je leefde in mij, die korte tijd

Op 26 juni was ik al vroeg in de ochtend wakker. Ik probeerde nog te slapen, maar dat lukte niet meer. De adrenaline schoot door mijn lijf. Maar het was nog te vroeg, mijn man sliep nog. Ik moest nog even wachten.