Gisteren zou ik uitgerekend zijn

Gisteren zou ik uitgerekend zijn.

Ik weet nog dat ik met mijn moeder op de bank zat, die avond dat ze op bezoek was gekomen met als cadeautje een schattig mini-rompertje. Het was het eerste voor de baby dat ik had, ik had nog niks durven kopen. We keken samen call the midwife, een serie die we altijd met veel plezier (en vaak een traan) kijken met koppen thee.

'Ja meid,' zei ze vrolijk plagerig toen we naar een bevallingsscene keken, 'voor jou geldt het zelfde! Er is geen weg terug dan eruit, dat staat vast!'

Ik lachtte hardop, maar dacht in mezelf: 'dat is waar, maar wanneer de baby komt en of het kan leven, dat staat helaas niet vast..'

Een week later lag ik bij de verloskundige op het bed en kreeg ik het nieuws dat niemand wil horen, ons kindje was enkele dagen daarvoor overleden. Het zou komen, maar nog veel te klein en teer, uiteindelijk zelfs onherkenbaar, hoewel ik het zo graag had willen zien.

Vanaf het begin van die zwangerschap was ik al voorzichtig. Ik zie dat niet als een voorteken, meer als de onzekerheid die hoort bij iemand die alles teveel overdenkt. Bij deze zwangerschap had ik het ook, hoewel daar Godzijdank nu nog geen reden voor lijkt te zijn.

Na het verliezen van de baby was ik bang voor deze datum. 1 maart. De datum waarop jij zou zijn gekomen. Ik was bang voor onverwerkt verdriet dat me weer zou overvallen. Ik hoopte vurig dat ik misschien weer zwanger zou zijn, zodat een volgend kindje de pijn zou kunnen verlichten omdat we toch op deze dag nog een kindje hebben om naar uit te kijken, hoewel dat nog even moet duren.

Ik had heel veel geluk. Zoals niet iedereen. Ik werd inderdaad zwanger, en dit kindje verlicht echt de pijn.

Ik heb er wel veel over nagedacht, terwijl ik gisteren het getrappel van je zusje in mijn buik voelde. Als jij er was geweest, had ik dat getrappel misschien al wel in mijn armen gehad. Je mollige armpjes en beentjes. Dan had ik je nu leren kennen. Kunnen zien wie je was. Je was zo gewenst, maar je kon niet gezond groeien.

Ik had mensen ontvolgd op Facebook, die toevallig dezelfde uitgerekende datum hadden. Hun echo's zien, hun buikjes.. Het maakte me verdrietig. Inmiddels kan ik ernaar kijken en heb ik er vrede mee. Ik ben blij voor hen dat hun kindjes mochten groeien en zij ze snel in hun armen mogen hebben. Ik hoop dat ook over ons kleintje, over 17 weken!

Er zijn ook wat bijzondere 'tekens' geweest die jullie twee verbinden, hoewel ik nooit weet hoe ik daarover moet denken. Zo was de termijnecho van je zusje bijzonder hartvormig. Ik keek er een tijdje naar, en het viel me op dat de ene helft van dat 'hartje' hoger en breder was dan de andere helft. Dat deed me ergens aan denken: de hartvormige steen die we neer hebben gelegd bij de vlinderstruik die we voor jou hebben geplant! Dat was best wel bijzonder. Ook is ons nieuwe kindje uitgerekend op de dag waarop we er achter kwamen dat we in verwachting waren van jou, best wel toevallig! 

Je zult altijd mijn eerste zwangerschap, onze eerste baby zijn. Maar wat zijn we gezegend met je zusje. Op de dagen dat ik me anders vreselijk had gevoeld, kan ik nu toch kleertjes shoppen, de muren van de kinderkamer verven en fantaseren over een kleintje. En lieve baby, wat zijn we blij dat we het door jou nóg een beetje extra waarderen.