Hoe ik de verloskundige ongelijk bewees #1

Na een stressvol begin van de zwangerschap door bloedingen en de angst vanwege een voorgaande miskraam, kon ik zo rond de 20 weken echt gaan ontspannen. Ik genoot van m'n grote ronde buik, van de trapjes. Van het feit dat de baby druk ging bewegen bij muziek of als ik zong. Van het staren naar mijn buik als die zo wonderlijk golfde. Van het feit dat ik wist dat ze altijd bij me was en ik nog letterlijk haar hele wereld was. Ik had natuurlijk ook wel geluk, na de bloedingen heb ik eigenlijk geen echte klachten meer gehad. Ik voelde me nog net zo als vóór mijn zwangerschap, op het laatste trimester na. Toen nam ik elke middag een middagdutje en begon ik kilo's aan vocht vast te houden. Dat was minder leuk, maar ik mocht alsnog niet klagen.

Met 28 weken begon ik aan mijn nieuwe baan, waardoor het laatste trimester voorbij vloog! Ik had leuke afleiding, en afleiding was wel nodig want ik werd al erg snel ongeduldig om de kleine te ontmoeten. Ik koos ervoor om met 36 weken met verlof te gaan, dan had ik misschien iets meer weken over om na de geboorte met de baby door te brengen.

Ik had allerlei wilde plannen voor mijn verlof, ik wilde niet teveel tijd hebben om ongeduldig te wachten. Dus in week 37 heb ik nog allerlei uitjes gedaan. Met mijn zus naar een oud landhuis en de tuinen, met een vriendin naar een openluchtmuseum, lunch met zelfgebakken brood met een kennis uit de kerk.. Met 37+5 voelde ik me aan de ene kant goed genoeg, aan de andere kant overhit genoeg, om nog even ons redelijk grote zwembadje in de tuin op te zetten. 'In het ergste geval kan ik dan in ieder geval nog vier weken afkoelen. In het beste geval heb ik pech en kan ik amper in het badje omdat ik dan bevallen ben.' Ik grapte nog: zul je net zien dat ik weeën krijg als het water het badje vult. Dat gebeurde niet.

Met precies 38 weken had ik weer een checkup bij de verloskundige. Ik hoopte heel erg dat de baby al wat verder ingedaald zou zijn, want dat was tot nu toe steeds nog niet het geval. Ik vreesde echter het ergste, ik voelde nog zoveel gedraai in mijn buik.. Ik wilde echter echt wel graag gaan bevallen want het vocht zorgde voor tintelingen en pijn in mijn handen en voeten. Bij de verloskundige werden mijn angsten echter bevestigd. 'Oh nee, die is nog steeds niet ingedaald. De baby zit zelfs nog wat losser dan de vorige keer.' Ik baalde hard. 'Maar dat geeft niet!' vervolgde ze. 'Zulke kindjes worden vaak netjes met 41+5 ofzo geboren. Ietsje later dus.' Ik zuchtte diep. 'Ik hoopte zo dat ze snel geboren zou worden! Ik ben zo klaar met dat vocht..' 'Tsja' zei de verloskundige. 'Ik zeg alleen maar wat we eigenlijk meestal zien in zulke gevallen, maar wie weet ben jij de uitzondering en bewijs je me ongelijk!'. Ik wist zeker dat ik niet de uitzondering zou zijn.

Na de afspraak zat ik nog even in de auto. Iedereen even appen om stoom af te blazen: ik voelde me heel erg zielig dat ik nog wekenlang moest wachten. 'Nou kun je in ieder geval van je badje genieten' grapten mijn zussen in de groepsapp. Ik reed naar huis, een ritje van maar een kwartiertje.

Ik appte mijn man. 'Ik vind het zo rot! Dan heb ik weinig aan het feit dat ik later ben gestopt met werken.. Ik wilde zoveel mogelijk tijd met de baby.' Beetje zwelgend in zelfmedelijden (ik geef de hormonen de schuld) liep ik naar de wc om te plassen terwijl ik dat appte. Ik deed de deur van de wc open en hoorde opeens stromend water. Huh?!

Ik voelde warmte in mijn broek. Shit! Heb ik dan nu eindelijk dat beruchte ongelukje wat zoveel vrouwen op het eind blijken mee te maken?! Ik schaamde me rot. In de paar seconden waarin dit gebeurde keek ik snel in mijn broek. Het was waterig met witte vlokjes!. Wat.

Terwijl ik net op verzenden had geklikt van het bericht naar mijn man, typte ik nu al bijna onbewust: 'omg, heb ik nou in mijn broek geplast?!'

In die paar seconden nam ik de beslissing gelijk op de grond te gaan liggen, de baby was immers totaal nog niet ingedaald..