Hoe ik de verloskundige ongelijk bewees #2

(voor deel 1, kijk in mijn profiel)

Dus daar lag ik dan. Op de grond. Twintig minuten na mijn bezoek aan de verloskundige waarbij niemand dit scenario had voorspeld. Ik kon het nog niet helemaal geloven.

Ergens had ik onthouden dat een niet-ingedaalde baby met de navelstreng in je bekken beklemd kan raken als de vliezen breken. Ik heb geen idee waar ik dat vandaan heb, maar op zo'n moment herinner je je dat toch opeens. (Hoewel ik later hoorde dat dat wel erg zeldzaam is en niet altijd meer als advies wordt gegeven, maar toch fijn om het zekere voor het onzekere te nemen). Dus hoewel ik ietwat verdwaasd was door de hele situatie ging ik wel direct op de grond liggen, met mijn kont naar boven zodat de baby niet naar onder kon glijden en netjes uit m'n bekken bleef. Het eerste wat ik dacht was: 'De vloer is nat. We hebben laminaat. Ik moet het afdrogen.' dus met mijn kont in de lucht kroop ik van de gang naar de keuken om de handdoek te pakken. Toen ik halverwege terug was gekropen en de boel achter me aan droog depte drong tot me door dat ik misschien wel eerst wat telefoontjes moest doen.

Ik belde m'n moeder. 'Mam, ik denk dat mijn vliezen zijn gebroken!' Ze geloofde het niet, moest lachen na mijn recentelijke appjes in de groepsapp over dat het nog weken zou duren. 'Nou lieverd, dan komt de baby eraan!' Nog een paar minuten aan de telefoon waarin ik vooral een boel bazelde wat neerkwam op 'huuuuuh' en 'waaaat?!' en 'binnen 72 uur is de baby er!!' En toen belde ik toch maar de verloskundige. Mijn man had ik al geappt direct toen mijn vliezen gebroken waren, dus ik besloot hem daarna te bellen. De verloskundige moest hard lachen: 'jij wilde mij wel erg graag ongelijk bewijzen!' en beloofde snel langs te komen om te kijken of de baby nu wat beter in mijn bekken lag. Daarna mijn man bellen, die net zo verbaasd was. Hij zou zo snel mogelijk uit zijn werk naar huis fietsen, dat kost immers maar een uurtje..

De verloskundige kwam langs en checkte of de navelstreng goed lag. Dat was het geval dus ik mocht gelukkig gewoon rondlopen. Ik ging lekker douchen en wachten tot mijn man thuis kwam. Al snel volgden echter de weeën. Die voelden heel anders dan ik had gedacht: ik had namelijk rugweeen. Ik voelde niks in mijn buik, alleen in mijn rug.

Mijn man maakte lekkere bietenwraps als lunch en die aten we buiten in het zonnetje op. Het viel me op dat mijn weeën al redelijk snel kwamen. Mijn plannen om lekker bezig te blijven in de eerste fase van de zwangerschap konden uit 't raam, ik kon door de rugweeen helaas alleen maar zitten. Het voelde alsof er aan wervels getrokken werd vanuit binnen: een scherpe krampende pijn tot in mijn stuitje. Na een paar uur moest ik me al echt heel erg concentreren op langzaam ademen: de pijn was zo sterk dat ik tijdens een wee een beetje benauwd werd, als ik dan niet goed ademde werd ik misselijk. Ik wilde niet meemaken wat er zou gebeuren als ik mijn concentratie zou verliezen en de misselijkheid en benauwdheid de overhand zouden hebben. Ik was dus super gefocust, on the plus side: de tijd ging hierdoor wel erg snel.

Terwijl ik op de bank in hyperfocus mijn ademhaling normaal probeerde te houden zat mijn man naast mij een geboortevlag te bestellen met de naam van de baby. Stel je voor: je doet je best niet te hyperventileren en je man vraagt je welke kleur en vorm en patroon de vlag moet hebben. Ik zag één gele in de hele collectie dus dat leek me het makkelijkst om in zo min mogelijk woorden duidelijk te maken. 'GEEL!!!'.

Mijn weeën waren begonnen rond één uur, en om half negen kwam zoals afgesproken de verloskundige om te kijken hoe ver ik was nadat ze tussendoor al even had gecheckt. Ik was ver genoeg om naar het ziekenhuis te gaan om poliklinisch in het bad te bevallen! Ik was erg blij. De uren tussen één en negen waren ook erg snel gegaan door het ritme van de weeën, het voelde voor mij als maximaal drie uur.

Eenmaal aangekomen in het ziekenhuis werd het enorme bad snel gevuld met heerlijk warm water. Ik mocht nog kiezen welke kleur de led-lampjes zouden krijgen en koos oranje (rood leek me beetje gruwelijk tijdens een bevalling). Leuk om je bezig te mogen houden met zoiets onzinnigs. Ik had inmiddels al urenlang bijna geen enkel geluid gemaakt door de aanhoudende focus.

Toen ik in het bad stapte, voelde ik enorme verlichting. Wat was dat fijn voor mijn rug, dat zweven! Maar door de ontspanning kwamen mijn weeën ook weer veel sneller en heviger. Binnen een uur ging ik van 5 cm naar 10 cm ontsluiting! Dat uur voelde als bijna continu weeën. Die waren zeker pijnlijk, maar door die extreme focus op het ademen die echt keihard nodig was, had ik weinig tijd om bij de pijn stil te staan. Ik heb daarom dit gedeelte van de bevalling als niet extreem zwaar ervaren- hoewel dat ook zeker vanwege het bad was!

Op een gegeven moment voelde ik lichte druk, maar nog niet veel vergeleken met wat je normaal kan voelen na een grote bak havermout :p. Ik wilde vooral ook even dat mijn ontsluiting gecheckt werd. Blijkbaar was ik inderdaad toen al 10 cm! Ik had de druk véél sterker verwacht. Ik was best wel enthousiast (dat kon je niet aan mij afzien hoor, ik was doodstil en kneiterwarm) want ik mocht eindelijk het werk doen waardoor de kleine er snel zou zijn!

Toen werd de rugpijn toch wel veel erger. Met al hun kracht en gewicht drukten de verloskundige en de stagiaire in mijn rug om de pijn te verlichten. Ondertussen moest ik de baby nog volledig laten indalen met mijn eigen kracht, omdat ze dat dus nog niet was.. Ik zette al mijn kracht maar voelde niks gebeuren. Toch was na een uur persen eindelijk het hoofdje zichtbaar! Maar ik was na zo lang al helemaal uitgeput. De pijn was vrijwel helemaal weg, de weeën voor mijn gevoel veel minder sterk en vaak. Tussen elke wee in viel ik in slaap. Ik wist niet hoe ik het nog voor elkaar moest krijgen!

Anderhalf uur heb ik hierna nog met elk greintje in mijzelf geperst. Aan de ene kant doodmoe en viel ik steeds in slaap, aan de andere kant hyperalert, ik kreeg echt alles mee. Er was geen vooruitgang, ik voelde ook helemaal niks gebeuren. Af en toe voelde ik de baby zelfs terugschuiven. De kraamverzorgster moest helpen door op mijn buik te drukken.. Dat hielp niet. De verloskundige luisterde vaak naar het hartje van de baby. Ik heb meerdere keren gevraagd om een knip. Ik geloofde niet dat het ooit nog zou lukken. 'Ik ga jou niet verminken! Je kunt het!' zei de verloskundige. Ik hoorde hoe ze naar de stagiaire fluisterde dat er geen ruimte was voor de schaar, de baby stond immers allang met het hoofdje vooraan..

De baby deed het heel lang helemaal prima, maar in het laatste halfuur, na 2 uur persen, hoorden we het hartje wel een stuk trager dan eerst. De verloskundige zei er nog niks over, maar ik wist dat het nu echt moest gebeuren. Hoewel ik allang bijna geen weeën meer voelde riep ik gewoon af en toe dat er weer een kwam. Terwijl ik dreef in het water hield mijn man dan mijn hoofd boven water als ik mijn benen moest pakken. De verloskundige gaf tegendruk. Ik voelde me echt alsof ik het niet allemaal alleen hoefde te doen. Met een enorme kracht waarvan ik niet wist dat dat er na zo'n tijd nog in zat werd ons meisje na 2.5 uur persen dan toch ein-de-lijk geboren. Wonder boven wonder zonder schade voor mij. Achteraf stelde de verloskundige dat dat op bed zeker niet was gelukt.. En dat alleen de verweking die het bad had bezorgd had voorkomen dat ik al eerder een knip en vacuümpomp had nodig gehad. Brrr. 

Doordat ze in bad was geboren had ze eventjes wat moeite met ademen. Ze zat echter nog aan een kloppende navelstreng dus ze kreeg nog zuurstof via mij. Ik was alleen maar gefocust op dat ze moest ademen. En aan de andere kant zo erg moe dat ik weinig anders dan die focus kon voelen. Nog niet eens opluchting of geluk, ook geen negatieve gevoelens. Gewoon de rush van adrenaline. Focus.

Nadat ik uit het bad op bed werd gewerkt en de placenta er was, had ik opeens weer alle energie van de wereld. Gelijk kreeg ik weer praatjes en babbelde ik vrolijk aan één stuk door over hoe 't me allemaal reuze had meegevallen. Haha, typische kraamvrouwendementie 😆. Na een boterham met kaas en een douche mochten we dan eindelijk naar huis. Ons leven met de kleine beginnen 😊