Jeetje, het is 1 januari 2021 as-we-speak. Het jaar 2020 zit er op en eerlijk gezegd ben ik er blij om. Wat zo leuk klonk, het jaar 2020, is voor veel mensen een nachtmerrie geworden. We kunnen niet snel genoeg vooruit gaan als je het mij vraagt, proost op een beter jaar, proost op 2021!

Ik weet het, Corona is nog niet voorbij en op dit moment zitten we er weer middenin. Maar voor het gemak schrijf ik even over "voor Corona" en "na Corona". 

Alles is familie, dat is iets wat ik wel heb geleerd in het verleden. Nu we in deze Corona-tijd behoorlijk geïsoleerd leven ga je er weer over nadenken. Je mist je dierbaren, je familie en vrienden. Een simpele borrel zit er nu even niet in, althans niet zomaar. We moeten hier met z’n allen een weg in zien te vinden en dit is niet altijd even makkelijk.

Hoewel ik zelf al een tijdje roep dat we in juni hopelijk weer "normaal" kunnen leven kwam het toch wel even binnen. Het is nu definitief gezegd dat we de komende maand nog thuis zijn, zo min mogelijk van huis moeten gaan. Een terrasje pakken, dat komt wel weer. Een weekendje weg of vakantie ook. Dagje Efteling, dagje dierentuin, die uitstapjes halen we wel in. Maar hoe zit het met de lieve mensen om je heen? 

Een vraag die niemand kan beantwoorden, hoe gaat dit verder...? Het is nu een week geleden dat ik lichte paniek voelde. Ik was al niet meer aan het werk op kantoor maar thuis omdat de kindjes vanwege hun hoestbuien (sinds december) nu beter niet naar het KDV konden komen. 'Ach, hopelijk zijn ze volgende week weer welkom' dacht ik nog. Maar nu, een week verder staat de hele wereld op z'n kop. Het coronavirus treft ons allemaal is inmiddels bekend gemaakt. Het is alleen nog de vraag wanneer en hoe. 

Ik ben net zo als alle moeders, hartstikke trots op m'n 2 kleine mannen! Je kent het wel, de dingen die je meemaakt met je koters waar je zelf zo om kunt lachen. Deze momenten probeer je vast te leggen en wil je delen. Het liefst met de hele wereld! Door mijn twijfels vanaf het begin was ik al voorzichtig met dit 'delen'. Ik had al veel gelezen over het ongevraagd misbruik maken van jouw foto's door anderen. Daarom deel ik geen beelden waarop het gezicht vol in beeld is, ik maak geen namen bekend en ik denk 3x na voor ik wat online zet. 

Als de dag van gisteren, m’n eerste bevalling, m’n eerste kindje. Volgende maand mag hij 3 kaarsjes uitblazen. Man wat is hij daar trots op! Zijn tweede levensjaar is voorbij gevlogen. Hij praat de hele dag vol, is duidelijk in het geven van zijn mening en heeft bovenal een lief maar sterk karaktertje gevormd. Hij voelt zich groot, wil alles zelf doen (maar wel wanneer het hem uitkomt), is gek op alle mensen om hem heen en heeft gelukkig nog z’n middagdutje met z’n jongere broertje. ‘Hij’… M’n oudste nog tweejarige zoontje.

Vanuit de kamer in het ziekenhuis gaan we naar beneden. Ik netjes in de rolstoel mét Maxi-Cosi op schoot natuurlijk. Dan is het even wachten tot mijn man de auto gaat halen. Daar sta je dan, super trots en ergens een stukje beschamend omdat je jezelf net van tevoren in de spiegel hebt gezien.