4 jaar geleden
Even van me af schrijven in deze rare tijd...
Het was al te verwachten maar nu definitief bekend gemaakt... Deze situatie blijft zoals hij is t/m 28 april. Nog een maand... Toen ik dat vanavond hoorde zeggen op tv kwam hij even binnen. Nóg een maand de mensen om me heen gruwelijk missen!
Hoewel ik zelf al een tijdje roep dat we in juni hopelijk weer "normaal" kunnen leven kwam het toch wel even binnen. Het is nu definitief gezegd dat we de komende maand nog thuis zijn, zo min mogelijk van huis moeten gaan. Een terrasje pakken, dat komt wel weer. Een weekendje weg of vakantie ook. Dagje Efteling, dagje dierentuin, die uitstapjes halen we wel in. Maar hoe zit het met de lieve mensen om je heen?
Zeker nú zijn er mensen die ik een knuffel wil geven en zeggen dat het goed komt. Op dagen als vandaag, dagen in deze tijd ga ik nadenken. Ik ben gelukkig met mijn gezin en waardeer het nu alleen maar meer. Deze tijd geeft ons, hoe gek het ook klinkt, rust. We zijn toegewezen op elkaar. Het is hectisch, vermoeiend en er zijn echt wel momenten dat ik de haren uit m'n hoofd kan trekken... Maar dat is prima.
Ik mis die knuffels buiten ons gezin om. Ik had vandaag mijn vader, moeder en schoonmoeder een dikke knuffel willen geven. Omdat ze het nodig hebben en omdat ik wil laten weten dat ik er voor ze ben. Maar het kan niet, het mag niet. En om dan te horen dat deze maatregel nog 4 weken duurt is heftig.
Het idee dat ik zeker nog een maand niet kan gaan werken en dus mijn collega's niet zie, het is zo jammer! Zeker in deze tijd waarop de temperatuur omhoog gaat, het zonnetje schijnt en op we op het werk buiten gaan zitten. Ik mis het gezwets, het teamverband en dat sociale leven. Het werk ligt stil en we zijn allemaal een beetje zoekende daarin.
Alle simpele, normale dingen ga je zo waarderen! Zo zie je dat de basis goed is. Geluk zit hem niet in spullen, uitstapjes of andere materiële dingen. Geluk zit hem in de mensen om je heen. Het lukt me op dit moment best goed om dit weer te relativeren. Wat kunnen we onszelf toch druk maken om onnozele dingen.
Vanavond was ik verdrietig, ik realiseer me dat die knuffels nog even moeten wachten. Dat onze kindjes hun opa's en oma's nog een paar weken moeten missen en ik ze dat niet kan uitleggen. Dat we nog even niet "het kleine karretje bij de Jumbo" kunnen pakken en met de kindjes boodschappen doen. Dat alle bewoners van het Sprookjesbos nog even slapen zoals ik ze dat heb wijs gemaakt. Of dat we al een paar verjaardagen geen taartje hebben gegeten met de feestneuzen zelf. "Het feestje komt een ander keertje". En dat is één ding wat nu wel zeker is.
Dat feestje komt er! Als alles voorbij is hebben we allemaal iets te vieren. Proost op het "normale" leven. Proost op de lieve mensen om ons heen die we nu even niet kunnen knuffelen!
