5 jaar geleden
En dan mag je na je bevalling naar huis…
De volgende ochtend mogen we na het ontbijt en de douche naar huis. Hoewel je al maanden uitkijkt naar dat moment is het toch stuntelen als het zover is. Onze Maxi-Cosi bewonderen we al een tijdje maar als we hem dan eindelijk mogen gebruiken weten we niet meer hoe het moet. Hij is zo klein en die Maxi-Cosi ineens zo groot!
Vanuit de kamer in het ziekenhuis gaan we naar beneden. Ik netjes in de rolstoel mét Maxi-Cosi op schoot natuurlijk. Dan is het even wachten tot mijn man de auto gaat halen. Daar sta je dan, super trots en ergens een stukje beschamend omdat je jezelf net van tevoren in de spiegel hebt gezien.
Dat stukje van die spiegel is leuk, naderhand in ieder geval. Tijdens de zwangerschap bereid je jezelf voor op de bevalling. Je leest in allerlei tijdschriften, via Google of bepaalde Facebook pagina’s wat je allemaal te wachten staat. Zo heb ik destijds gelezen dat je een schoon setje kleding moet meenemen voor na de bevalling. Maar hoe dan? Tijdens de zwangerschap ben ik namelijk 25 kilo (!) aangekomen. Voor de zwangerschap had ik maatje 36-38. Ik kocht kleding voor na de bevalling in maatje 38-40. Achteraf heel naïef natuurlijk, maar in mijn ogen verloor ik deze kilo’s direct na de bevalling. Toen ik na de douche in het ziekenhuis mezelf in de spiegel bekeek wist ik dat dit geen slimme zet was. Ai!
Die 25 kilo was ik niet helemaal kwijt…
Terug naar de hal van het ziekenhuis. Ik wacht daar in de rolstoel met mijn gevulde Maxi-Cosi. Mensen kijken, lachen en feliciteren je met de geboorte. Dit deed ik voorheen ook als ik daar de kersverse moeders zag wachtten op hun partners, glunderend van geluk. Nu ben ik het, ja ik ben moeder geworden!
De terugweg is enorm spannend! Ondanks dat mijn luierbroekje (!) niet helemaal lekker zit beweeg ik mezelf in allerlei bochten om te kijken of alles wel goed gaat achterin. Beweegt hij nog? Is zijn gezichtje zichtbaar? En tussendoor blijven herhalen dat we rustig moeten rijden, heel zachtjes.
Eenmaal thuis is alles versierd. Omdat we tijdelijk boven mijn ouders in een appartement wonen wachten zij ons op. Wat een bijzonder gevoel is dat, voor het eerst met zijn drieën naar huis en hem zijn nieuwe thuis laten zien. In het ziekenhuis hebben ze ons gezegd dat we de kraamhulp mogen bellen. Dit hebben we nog niet gedaan omdat we hebben gehoord dat zij dan direct langskomen. We willen nog heel even een momentje samen. Wat is dit bijzonder! We zijn nu écht een gezin.
