Ik weet dat ik al een verhaal aan het vertellen ben en ik ben er al een hele tijd uitgeweest met het schrijven van mijn blog. Op dit moment staat mijn leven op z'n kop. Ik wil hier graag over vertellen.

Nou, nog steeds 2 zieken thuis maar het gaat langzaam aan beter. 

Mijn excuses, mijn kinderen zijn de laatste tijd aan het afwisselen met ziek zijn. Heb de laatste weken alleen maar zieke kinderen gehad. Zodra er eentje van de drie beter was werd de ander alweer ziek. Nu heb ik er zelfs 2 thuis zitten, 1 met hoge koorts en de ander met de waterpokken. En dit is niet de eerste keer dat ze ziek zijn geweest het gaat al zo sinds begin februari. De middelste is ook nog steeds niet fit. Dus vandaar dat ik al heel lang geen blogs meer heb geschreven. 

Mijn excuses voor de lange wacht. Ik had een zielig ziek 5 jarig manneke die even voor ging. Maar nu zal ik weer verder gaan met mijn verhaal.

Ik heb de laatste dagen mijn eigen blog bekeken. En bedacht me toen dat ik gewoon net op de helft ben van mijn verhaal misschien nog net niet op de helft. Maar ik zet door, het is voor mij ook een soort therapie, het van me afschrijven. En degene die het willen lezen mogen het lezen. Misschien heb ik lotgenoten of kan ik aan het einde van mijn verhaal iemand helpen ermee. Dus vandaag weer een stuk van mijn levens verhaal.

Daar ben ik weer, ik zal verder gaan met mijn verhaal. Na mijn twaalfde zijn er nog wel wat dingen gebeurd. Mijn vader had was al Cara patient sinds zijn 24ste, maar helaas bleef het daar niet bij. Hij heeft daarna ook nog jicht erbij gekregen en de jaren erop volgde nog meer chronische ziektes. Dit deed zeer. Het deed niet alleen hem geestelijk wat maar ook mij. Ik zag hem pijn lijden. Regelmatig stond ik in de avond of nacht aan zijn deur te luisteren of ik hem wel hoorde ademen. Vooral als ik wist dat hij er extra veel last van had. Maar het verliezen van mensen speelde ook een grote rol om mijn depressie te verergeren. Op mijn 16de verloor ik mijn lievelings opa, mijn lachende boeddha beeld en het hakte er flink in. Wij zouden dat jaar met heel de familie naar Indonesië gaan want hij wilde zijn kleinkinderen laten zien waar hij vandaan kwam en waar onze roots lagen. Hij moest nog wel gedotterd worden voor we gingen. Dus alles was rond en geregeld we zouden gaan. Bijna heel de familie ging mee. We hadden er allemaal zin in. Opa werd gedotterd, maar helaas was dit niet helemaal gelukt en zou het net voor we vertrokken nog een keertje terug moeten. Toen gebeurde het, we gingen op visite in het ziekenhuis en ik dacht al er klopt iets niet. Hij viel steeds ineens weg en was bijna niet aanspreekbaar. Maar goed mijn lieve opa was al 80 jaar oud en hij kreeg medicatie dus iedereen dacht het zal daar wel aan liggen. En ik was 16 jaar oud, wat wist ik er nou van. Maar die avond werden we gebeld of we met spoed naar het ziekenhuis wilde komen want het ging niet goed met opa. Zijn "buurman" had het ook in de gaten dat er iets niet klopte en heeft toen meteen een verpleegster gewaarschuwd, zij alarmeerde de arts en zo kwamen ze erachter dat hij een ernstige hersenbloeding gehad heeft. Maar ze hadden hoop. Hij was redelijk bij en het leek de goede kant op te gaan. We hadden wel de vertrekdatum gemist, maar goed dat hadden we allemaal al wel verwacht. We hadden wel onderling afgesproken dat we hem dat niet zouden vertellen. Maar hij vroeg erom iedere dag. Wanneer vertrekken we? Ben ik op tijd beter zodat we nog kunnen gaan want ik wil ze zo graag Indonesië laten zien? Wanneer mag ik hier weg? Allemaal vragen, maar zeiden verpleegsters en artsen, hij maakte ook grapjes. Vooral als het ging om wat hij wilde eten. Hij kon niet veel eten en hebben maar verklaarde iedere dag dat hij een broodje kroket wilde met mayo. Ondanks dat het meer achteruit ging dan vooruit maakte hij de verpleegsters en artsen aan het lachen. Als hij gewassen werd zei hij, wel voorzichtig doen met mij en pas op voor mijn krullen (die hij dus niet had, hij had bijna helemaal geen haar meer). En dan moest hij lachen. Tot op een dag het zo slecht ging dat ons een kamer werd aangeboden waar wij per gezin iedere avond verbleven. Hij was zo achteruit gegaan dat de kans op genezing nihil was. Hij lag officieel op sterven. En dat deed pijn, veel pijn. Iedere dag waren wij aanwezig, om de beurt bij opa zitten. Kijken of zijn luier schoon was, of hij het comfortabel genoeg had. Zijn mofine werd steeds maar verhoogd en toen was hij helemaal niet meer aanspreekbaar. Ik weet nog goed dat ik stond te huilen op de badkamer bij onze "verblijfkamer" en mijn neefje (1 jaar verschil) naar me kwam en me een stevige knuffel aan me gaf en zei: "hij houd van je, dat weet je toch wel he". Mijn neefje en ik waren net broer en zus. Allebei enigst kind en we zagen elkaar heel vaak, bij elkaar logeren en samen stappen. We hebben toen nog heel lang samen gepraat en dat deed me wel goed.  Niet lang daarna was mijn opa er niet meer. Hij was overleden, weg, weer terug bij mijn oma zei ik steeds maar. Een andere neef van mij die wel wat jaartjes ouder is kon alleen maar heen en weer lopen. Hij wist niet wat hij ermee moest. Iedereen huilde, maar haalde ook de mooie herinneringen boven van vroeger. Ook over de tijd toen oma er nog was. En iedereen was verbaasd hoeveel ik nog vvan mijn oma wist te vertellen. Hoe ze haar haar droeg, wat voor soort sloffen en kleding ze altijd aan had. Wat er met haar gebeurde toen ze ziek werd. Wat we deden als ik daar wel eens bleef logeren. 

Hallo,