Moeder zijn met depressie! (3)

Ik heb de laatste dagen mijn eigen blog bekeken. En bedacht me toen dat ik gewoon net op de helft ben van mijn verhaal misschien nog net niet op de helft. Maar ik zet door, het is voor mij ook een soort therapie, het van me afschrijven. En degene die het willen lezen mogen het lezen. Misschien heb ik lotgenoten of kan ik aan het einde van mijn verhaal iemand helpen ermee. Dus vandaag weer een stuk van mijn levens verhaal.

Na de dood van mijn opa, kennis, tante, oom werd het qua overlijden van familie, vrienden en kennissen gelukkig wat rustiger. Maar helaas was de situatie thuis niet meer hetzelfde. Mijn vader was depressief, vanwege het verlies van vele dierbare en omdat hij niet wist hoe hij om moest gaan met zijn chronische ziektes en andere kwaaltjes die maar bleven opstapelen. Mijn moeder was in elkaar gezakt, depressief geworden van het verlies van haar tweede zus en haar broer. Ze kon niet meer werken zat thuis, mijn vader was al 100% afgekeurd. Bij beide zat er geen schot in. Soms voelde ik me net hun ouders. Ik maakte me zorgen over hun. Ik probeerde er zo veel mogelijk voor hun te zijn, hun te helpen al weet ik niet of zij het wel helemaal door hadden en nog steeds niet door hebben wat ik precies meemaakte op dat moment. Maar ik ging ook alleen maar achteruit, ik werd alleen maar depressiever en mijn gedachtes aan een einde eraan te willen maken werd steeds sterker, maar ik probeerde vol te houden en probeerde er via een nieuwe psycholoog aan te werken. Ook mijn medicatie werd verhoogd. Op een gegeven moment was mam weer op therapeutische basis begonnen met werken, maar had wel besloten om te stoppen, tijdelijk om even goed bij te komen. Ze ging de laatste dingen afhandelen en daarna tot rust komen thuis. Totdat ze zich weer helemaal goed voelde om te beginnen. Een nieuwe start bij een ander bedrijf. Mijn vader zagen we steeds verder wegzakken. Hij was net de 40 gepasseerd en voelde zich alleen, doordat hij hele dagen thuis zat had hij overdag geen sociaal leven meer en in de avond eigenlijk ook niet want dan lag hij regelmatig vroeg op bed door de pijn, benauwdheid of vermoeidheid. Hij ging ook steeds meer merken dat hij niet alles meer kon zoals hij dat vroeger kon. Hij is een echte klusjesman. Alles zichzelf geleerd. En een schuur vol professioneel spul voor allerlei soorten klusjes en karweitjes. Bij ons thuis had hij zelfs een aanbouw neergezet, schuttingen gemaakt en een keuken. Maar dit kon hij niet meer, nou ja, kon wel maar niet meer met de snelheid die hij gewend was. Het was een 1 week flink er tegen aan daarna 2 weken uitrusten. Het hing ook allemaal van het weer af. Te warm dan kreeg hij het benauwd, warm en nat kreeg hij last van zijn reuma, het was moeilijk. Toen ik op een dag thuis kwam, was hij anders, hij was niet aanspreekbaar, gooide met de deurtjes van de keukenkastjes, gooide met de pannen en was boos en afwezig. Ik merkte wel dat hij moeite had met koken, snijden en roeren was moeilijk. Toen wij met zijn drietjes gingen avondeten kon hij zijn lepel niet goed vasthouden waardoor het mis ging. De lepel met rijst erop glipte uit zijn hand en viel op de grond. Normaal zou hij daar nooit moeilijk over gedaan hebben want het kan gebeuren, maar toen....... Hij gooide de salontafel aan de kant en probeerde de rijstkorrels op te rapen met zijn vingers en toen dat niet lukte begon hij te schelden, hij was boos, zelfs de stand van zijn gezicht was anders, net alsof het zijn gezicht niet was, duwde mijn moeder aan de kant toen ze wilde helpen. Mijn moeder en ik zaten angstig op de bank dit hadden wij nog nooit meegemaakt. Zo was pap niet. Toen hij naar boven wilde gaan probeerde ik hem tegen te houden, ik hing aan zijn arm en smeekte hem om er over te praten en om niet weg te gaan, maar hij smeet mij tegen de muur. Ik ben toen huilend naar een toenmalige vriendin gerent. De volgende dag ging het niet goed op school. Ik belde naar huis om te kijken hoe het mijn moeder gebeld. Zij vertelde mij dat pap er niks mee vanaf wist. Dat hij die nacht wakker was geworden en hij helemaal niet wist welke dag het was. En toen mam hem er op aan sprak over de dag ervoor hij niet een wist dat hij gekookt had. Na er verder over gesproken te hebben, kwam hij erachter dat hij vanaf laat in de ochtend tot op het moment dat hij wakker werd in de nacht alles kwijt was. Toen hebben ze de huisarts gebeld en meteen een afspraak gemaakt voor de volgende dag. Ik hing huilend en brullend aan de telefoon. Dit zag een van mijn klasgenoten. en die namen me mee naar een leerkracht van de school waar ik op dat moment op zat en toen ik mijn verhaal had gedaan mocht ik meteen naar huis. De volgende dag mocht ik ook thuis blijven. huis aangekomen zei mam, pap schaamt zich hij is boven, hij wil met je praten maar weet niet goed wat hij moet zeggen. Hij is overstuur en voelt zich schuldig. Of ik even naar boven wilde gaan en met hem wilde gaan praten. Dus ik ging naar boven, ik durfde de slaapkamer niet in te gaan. Pap keek me met tranen in zijn ogen aan en zei: "ik heb je toch geen pijn gedaan". Toen vertelde ik hem mijn kant van het verhaal. Hij heeft wel duizend keer zijn excuses aangeboden. Hij wist het echt niet meer. Hij zou mijn nooit opzettelijk pijn doen. En dat wist ik, hij zou mij ook nooit zomaar pijn doen. De volgende ochtend gingen ze naar de huisarts. Toen mijn ouders kwamen na de huisarts thuis en vertelde dat het een black-out is geweest, alleen de vraag is waarom waardoor is de black out. Hij moest allerlei bloedonderzoeken laten doen, een scan laten maken, terug naar een psycholoog en vanuit de psycholoog werd hij doorverwezen naar een kliniek voor slaapstoornissen. Hij moest ook een lijst op vragen van zijn oude werkgever met alle soorten verf waarmee hij gewerkt heeft. Hij is namelijk spuiter geweest. En in die tijd was beschermende kleding nog niet aan de orde. Zijn oude werkgever deed erg moeilijk over het feit dat hij een lijst moest hebben met alle soorten verf erop . Ze waren bang voor een eventuele rechtszaak als er wel een schadelijk middel tussen zat. Hij moest een formulier ondertekenen waarop stond dat hij geen verdere stappen zou ondernemen. Hij ondertekende het omdat hij geen problemen wilde en gewoon wilde weten waar alle black outs vandaan kwamen. Want na de gesprekken met de psycholoog en zelf terug denkend kwam hij erachter dat de black outs vaker voorkwamen dan hij door had. Maar dan in vele kleinere vormen. Wegen die hij al honderden keren had gereden, bijvoorbeeld naar zijn zussen of broers, die reed hij ineens helemaal verkeerd. Vergat af te slaan of kwam helemaal ergens anders uit. Hij moest een avond in de kliniek verblijven en een slaaptest ondergaan. Toen werden alle resultaten besproken zowel in de kliniek als bij de huisarts. Er bleken dus wel schadelijke stoffen in de verf te zitten die gebruik werden op zijn oude werkgever, deze hebben kleine hersenbeschadiging bij mijn vader veroorzaakt. Ook kregen zijn hersenen te weinig zuurstof wat ook niet goed was voor zijn hersenen. En omdat het zuurstof te kort in de hersenen steeds erger werd is hij last gaan krijgen van black outs. Ook zijn kort termijn geheugen is voor de rest van zijn leven aangetast. Hij kreeg medicatie en moest bepaalde dingen bij gaan houden. De medicatie moest ervoor zorgen dat de toevoer van zuurstof naar de hersenen verbeterd werd en hopelijk zou dan ook de black outs verdwijnen of in ieder geval minder worden.

Toen gingen wij om de tafel zitten met z'n drietjes. Even goed praten en nadenken en ook proberen even te lachen. We vroegen hem wat hij wilde. Wat konden wij doen om hem te helpen. Zijn antwoord was een hond. 

Maar ik zal de rest de volgende keer vertellen.