Moeder zijn met depressie! (4)

Mijn excuses voor de lange wacht. Ik had een zielig ziek 5 jarig manneke die even voor ging. Maar nu zal ik weer verder gaan met mijn verhaal.

Ik was gebleven bij de hond. De hond die mijn vader zo graag wilde. Hij wilde weer buiten komen, weer mensen ontmoeten, weer afleiding. Dus wij gingen erover in gesprek. Hij is carapatiënt en heeft een allergie voor alles met een vacht, dus tja hoe gaan we dit doen. Pap zei ik wil het proberen lukt het niet dan vinden we een andere oplossing. Maar hij wilde perse eerst de hond in huis hebben en niet buiten in een hok. Prima, zeiden wij, als je dat eerst wilt proberen dan doen we dat. Toen ging het gesprek over naar wat voor hond. Dat was ook een moeilijke. Mijn vader wilde maar 1 soort hond deze hond zag je niet veel bij ons in de wijk. Eigenlijk helemaal niet. Maar het was de enige hond die hij wilde, dat was de bloedhond. 

Pfff dachten wij een bloedhond. Waar moeten we die nou vandaan halen. Ik zei ik zal een op internet kijken en ja hoor we vonden een fokker voor bloedhonden. Wij meteen een afspraak gemaakt. En nog geen week later gingen we met z'n drietjes er naartoe om een hond uit te zoeken.

We kwamen daar aan en er kwam een man naar buiten. Hij vertelde ons over het ras en dat we mee mochten lopen. Hij vroeg "wilt u een teefje of een reu". Teefjes had nog hele jonge pups en van de reutjes had hij alleen wat oudere pups. Mijn vader zei dat hij een reu wilde hebben. Dus hij nam ons mee naar een groot afgezet veld waar alle reutjes waren te vinden. Hij zei: " ze zijn nu nog binnen en u moet zo niet schrikken want ik ga zo de deur open maken en dan komen er maar liefst 18 reutjes naar buiten van pups tot volwassenen". Zet u maar vast schrap want het zijn sterke honden. Gelukkig zijn we niet bang voor honden zeiden we laat maar komen. De man liep naar de deur. Hij zei: " nou, daar komen ze". En ja hoor 18 zeer enthousiaste bloedhonden reutje kwamen naar buiten gerend. Allemaal richting ons, mijn vaders gezicht lichte op hij was helemaal in de zevende hemel. Hij vond het geweldig. Hij zou het liefst ze allemaal meenemen. Maar helaas dat kon niet. het kon er maar eentje zijn. Hij nam zijn tijd, hij keek goed rond, hij probeerde alle honden goed te bekijken. Ik had mijn handen vol aan het aandacht geven aan zoveel mogelijk bloedhonden tegelijk. Maar mijn vader had er al eentje gespot achterin, eentje die maar niet de kans kreeg naar mijn vader te komen, maar wel graag wilde. Je zag dat hij door de andere grotere honden werd weggeduwd, buiten werd gesloten. Mijn vader liep richting deze pup. Hij stak zijn hand uit en gaf hem de kans om te komen ruiken. De bloedhond stapte heel voorzichtig op hem af. Rook aan zijn hand, kwam nog wat dichterbij. In de tussentijd probeerde mijn vader de andere reutjes op een afstand te houden. Toen leunde deze mooie lieve pup tegen mijn vader aan en mijn vader zei: "deze word het, deze wil ik hebben". De hond werd aangelijnd. Toen zei me vader tegen de hond: "ga je mee naar huis jongen". De hond begon te kwispelen alsof hij wilde zeggen ja heel graag. We hadden van te voren al heel wat nagedacht over wat zijn naam zou zijn. We waren uitgekomen op SPIKE! Het paste ook helemaal bij de pup. Hij was dan al wel 7 maanden oud maar hij moest nog wel veel leren en ook erg wennen aan het feit dat hij met mensen naar huis mocht. Dus wij gingen met de man afrekenen, papieren tekenen. We kregen een stamboom mee naar huis en hij werd gechipt. Mijn vader kon niet ophouden met lachen. Hij bleef de hond maar aaien en kon niet wachten om naar huis te gaan. In de auto was het eerste wat we zeiden, Spike moet hoog nodig in bad. Dus eenmaal thuis gekomen werd hij gewassen. Toen kreeg hij een bak met water en eten. Maar hij wilde maar niet naar zijn bakken. Hij bleef maar om zich heen kijken alsof hij aan het wachten was op zijn beurt. Wij pakte wat voer uit de bak en begonnen hem met de hand te voeren. Toen kwam hij er eigenlijk pas echt achter dat het voer en water voor hem alleen was en er niemand is die hem bij zijn eten weg zou duwen. Mijn vader heeft de eerste paar dagen alleen maar bij Spike gebleven om hem gerust te stellen. Zelfs heeft hij op het kleed geslapen met de Spike. Na een week werd Spike steeds losser en speelser en kwam hij meer van zijn kleed af. Hij kreeg het steds meer naar zijn zin. Mijn vader vertoonde bgeen tot heel weinig symptonen van zijn allergie wat natuurlijk erf fijn was. Tot op heden zegt hij dat Spike zijn leven heeft gered. Hij draaide na de hond ook volledig om. Hij was weer vrolijk en sociaal. Hij kende ineens iedere hond in onze wijk, En de hondennamen onthield hij allemaal en zelfs waar ze ongeveer woonde. Maar de namen van de baasjes nee dat kon hij niet onthouden. Het was fijn om hem weer veel te horen praten over wat hij die dat met het uitlaten weer mee had gemaakt. Hij ging zelfs weer de schuur in om wat dingen te maken. En dit keer kon hij het makkelijker accepteren dat het niet allemaal meer in 1 keer ging maar dat hij het rustig op zijn eigen tempo moest doen. Je kon alles doen met Spike, in de winter was hij een voeten verwarmer, hij lag graag met ons op de bank. Dan was hij net een dekentje va 60 kilo. Hij was ook echt een schoothond. Hij vond het ook helemaal niet erg als je hem als kussen wilde gebruiken of als voetenbank. Hij voelde ook de pijnen goed aan . Ik kan wel uren doorgaan Spike. Hij was een geweldige hond. 

Helaas was de ellende nog niet voorbij. De relatie tussen mijn ouders is nooit meer voor de volle 100% goed gekomen. En ik zat ook nog steeds niet lekker in mijn vel. Dus ik bleef naar een maatschappelijk werker gaan om maar niet flink terug te vallen. Helaas ging het op school niet goed. Ik deed een opleiding voor recreatie en werkte bij een hotel/restaurant. Maar de baas van dit hotel was totaal geen lieverdje. Hij was een alcoholist en vond het alleen maar leuk om zijn personeel zo veel mogelijk voor schut te zetten en uit te schelden. Het werd steeds moeilijker voor mij om daar naartoe te gaan. Tot op een dag ik door de bomen het bos niet meer zag. Ik had angst voor deze man. En ik had het op school gemeld en alles verteld. Zij hadden contact opgenomen met het hotel maar daar werd alles stellig ontkent. Ik zakte door de grond. Ik moest gewoon weer terug naar deze baan die ik niet zag zitten. Op een avond was ik in zo;n diep dal gezakt dat ik besloot ermee te stoppen. En dan bedoel ik niet met de baan, maar met alles. Ik had een vriend aan de telefoon. Hij probeerde mij te kalmeren, maar het was al te laat. Ik had een aantal strippen antidepressiva ingenomen en hoopte in slaap te vallen en niet meer wakker te worden. Gelukkig was deze vriend slim genoeg om naar de huis telefoon te bellen van mijn tante waar ik verbleef op dat moment. Zij kwam rechtstreeks naar boven, pakte het doosje, nam de beschrijving eruit en belde het noodnummer van haar eigen huisarts en deze vertelde dat het aantal pillen dat ik had ingenomen van dit soort antidepressiva geen kwaad kon. Het aantal wat ik had ingenomen had kon mij wel wat ziekjes maken en vooral heel moe, maar ik had niet genoeg ingenomen om het dodelijk te maken. Maar toch voor de zekerheid moest ze ieder uur bij me kijken. En meteen bellen als het niet goed ging. Na dit telefoontje, zette mijn tante mij onder de douche, ik was helemaal overstuur, ik bleef maar sorry zeggen. Toen droogde zij mij af, trok een pyjama bij me aan en legde me in bed. Ze zei jij blijft hier liggen ik ga je ouders bellen. Ik viel inderdaad als een blok in slaap en werd de volgende dag pas wakker. Mijn tante is heel regelmatig komen kijken en sliep naast me in bed die avond. Ze had tegen mijn ouders gezegd de volgende dag pas te komen hoe moeilijk het ook voor ze zal zijn. Maar dat ik sliep en dat het goed pas de volgende dag zou kunnen zijn dat ik weer goed aanspreekbaar zou zijn. 

Toen de volgende ochtend was aangekomen kwamen mijn ouders. 

Daarover de volgende keer weer meer.