We mochten naar huis!!! Wauw wat voelde dat bijzonder en onwennig. Voor het eerst met onze twee baby's in de maxicosi door het ziekenhuis lopen (trotse papa op de foto)! Op naar de auto en toen de rit naar huis. Ik ben op de achterbank gaan zitten tussen onze kindjes in. Ik wilde ze geen seconde uit het oog verliezen haha. We gingen gewoon echt naar huis!!!

De dagen na de operatie bleef Eloy heel stabiel. Wel leek hij nog pijn te hebben. Eloy kreeg pijnmedicatie via zijn infuus. Pas wanneer hij comfortabel genoeg zou zijn, zou de beademing eraf worden gehaald. Uiteindelijk heeft dit nog twee dagen geduurd. In de tussentijd verbleven wij in het Ronald Mc Donald huis en gingen wij zo veel als mogelijk heen en weer naar het ziekenhuis. 

Na een nacht amper geslapen te hebben, nog steeds wazig en intens verdrietig stond in de ochtend de babylance klaar. Een speciale ambulance voor baby's. 

We werden gebeld door het consultatiebureau in Amsterdam, de hielprik was mislukt, er zat te weinig bloed op het papiertje.. Arghhh.. of we even langs wilden komen om hem opnieuw af te laten nemen. Na opnieuw wat gesteggel kwam de mevrouw naar het ziekenhuis en nam de test opnieuw af bij Ivy.

Die dag trokken we in het Ronald McDonald huis. Allereerst wil ik zeggen dat ik niet weet hoe wij dit allemaal hadden moeten doen zonder de onvoorwaardelijke steun van onze ouders. Hoe vaak zij bij ons zijn geweest, met spullen heen en weer hebben gereden. Echt bizar! Dat voelde als een warm bad en onvoorwaardelijke steun.

De weg naar de bevalling toe was een lange, hele hobbelige weg. Hier schrijf ik later misschien nog wel eens een blog over.