11 maanden geleden
Opnieuw leren drinken
Eloy blijft nog wat suf maar gaat met kleine stapjes vooruit.
We werden gebeld door het consultatiebureau in Amsterdam, de hielprik was mislukt, er zat te weinig bloed op het papiertje.. Arghhh.. of we even langs wilden komen om hem opnieuw af te laten nemen. Na opnieuw wat gesteggel kwam de mevrouw naar het ziekenhuis en nam de test opnieuw af bij Ivy.
Die dag kregen we ook heel erg goed nieuws! Na veel vragen en intern overleg was er een ruime kamer beschikbaar waar wij met z'n vieren mochten verblijven! Wij springen een gat in de lucht! Een week later en eindelijk konden wij echt met z'n vieren zijn.
Ik kreeg zelfs een ziekenhuisbed zodat ik niet op een slaapbankje hoefde te liggen. Eindelijk kon ik uren knuffelen met mijn beide kindjes op schoot. Geen heen en weer meer tussen het ziekenhuis en het Ronald McDonald huis. Wat was ik dankbaar. Achteraf vraag ik mij af waarom dit niet eerder kon..
Eloy ging met sprongen vooruit. Hij kreeg in het begin zijn voeding door de Sonde maar met behulp van de fysiotherapeut leerde hij (en wij!) hoe hij kon leren drinken. In het begin koste dit hem veel moeite en dronk hij 5 of 10 cc. Hoe blij wij toen waren met elke cc is erg leuk om aan terug te denken. Elke cc deed ertoe ;).
Eloy bleef wat suf en reageerde soms niet goed wanneer er testjes werden gedaan. Daarom wilde de arts een neuroloog inschakelen die ook zou kunnen adviseren. De angst sloeg ons weer om het hart. Als er maar niet meer met Eloy aan de hand is dan alleen zijn malrotatie.
In de week daarna werd duidelijk dat er niets met Eloy aan de hand was maar dat hij gewoon echt tijd nodig heeft om te herstellen van zijn operatie. Zijn lichaam is moe en heeft rust nodig. Het ziekenhuis met alle piepjes en mensen die continu binnen lopen, controles doen etc helpt daarin ook niet echt mee. Ook voor Ivy was dit erg onrustig.
Langzaam werd er gesproken over ontslag. Wat wilden wij graag naar huis! Onze families hebben in de tussentijd onze kamer in het Ronald McDonald huis leeggehaald zodat wij daar niet meer aan hoefden te denken.
Richard en ik kregen een cursus sonde voeding, de thuiszorg werd ingeschakeld en na een soort 'oefenexamen' met de sondevoeding kwam de dag dat wij naar huis mochten steeds dichterbij!
Eindelijk weer naar ons eigen huis, eindelijk na 3 weken weer in mijn eigen bed slapen en eindelijk als gezin van 4 thuis zijn. Gewoon, normaal, zoals het hoort.
Maar, zou het thuis vanaf nu ook gewoon 'normaal' zijn? Helaas was onze rollercoaster nog niet voorbij. Hierover schrijf ik de volgende keer verder.
