Op naar huis! Het begin van de roze wolk?

We mochten naar huis!!! Wauw wat voelde dat bijzonder en onwennig. Voor het eerst met onze twee baby's in de maxicosi door het ziekenhuis lopen (trotse papa op de foto)! Op naar de auto en toen de rit naar huis. Ik ben op de achterbank gaan zitten tussen onze kindjes in. Ik wilde ze geen seconde uit het oog verliezen haha. We gingen gewoon echt naar huis!!!

Eenmaal thuis stonden mijn moeder en stiefvader al voor ons klaar. Het hele huis was gezellig gemaakt, alle lieve kaartjes hingen in huis en jemig wat waren dit er veel! Zoveel steun en lieve berichtjes kregen wij van zoveel lieve mensen.

Eloy trok de dagen daarna tot 2x zijn sonde uit zijn neus. De thuiszorg moest komen om hem opnieuw in te brengen. Toen dit vervolgens weer gebeurde besloten wij de sonde eruit te laten. Eloy dronk inmiddels op 5cc na zijn flesjes leeg en groeide goed. Ook het ziekenhuis stond achter deze beslissing. Wat deed hij het goed! Nog maar net thuis en al geen sonde meer. Eloy ging met grote stappen vooruit!

Toen wij thuis waren genoten wij echt van de rust. Mijn broertje en schoonzus kwamen even langs met hun zoon. Toevallig was het die dag de verjaardag van mijn broertje, wat bijzonder. En eindelijk konden zij kennismaken met onze zoon.

De dagen die volgenden voelde ik mij alles behalve goed. Niet zo gek na deze rollercoaster dacht ik. Ik was de hele dag door zo suf, duizelig en had geen kracht in mijn lichaam. De trap op en af kostte heel veel moeite. Ook bleef ik veel bloed verliezen. Al meerdere keren was ik gerust gesteld dat dit erbij hoorde, tot 6 weken na je bevalling kun je blijven bloeden. 

Een paar dagen later kreeg ik heftige buikkrampen, alsof ik opnieuw ging bevallen. Misschien is dit too much information maar het hoort wel bij mijn verhaal dus daarom deel ik het toch. Het voelde alsof er een kraantje openging daar beneden en het bloed stroomde er uit. Wat volgde was een stolsel zo groot als een vuist. Ik stond te trillen op mijn benen en voeg Richard het ziekenhuis te bellen. Zij gaven aan dat dit kon gebeuren en normaal was (is dat echt zo bijna 3 weken na je bevalling?!). Uiteindelijk moest ik toch langskomen voor een echo. Daar was een placentarest te zien. Pff ook dit nog dacht ik. Ik wilde dat het allemaal voorbij zou zijn en ik mij eindelijk goed zou gaan voelen. Het voorstel was om na 4 tot 6 weken een curretage te plannen. Ik vond het wat gek omdat ik best veel bloed verloor met op momenten zelfs echt véél bloed. Maar oke, de professional heeft er verstand van en doet het juiste.

Terug naar huis en afwachten. Als ik foto's van mijzelf terug zie van die dagen dan schrik ik. Ik was echt lijkbleek en grauw. De volgende dag herhaalde zich het grote bloedverlies met een mega groot stolsel. Ik kon niet meer goed op mijn benen staan en lag de hele dag op de bank. Met mijn twee lieve baby's in mijn armen vergat ik hoe ik mij voelde. Het allerbelangrijkste was dat het goed met hen ging. Toch maakte mijn moeder en man zich erg zorgen. Die avond verloor ik wil veel bloed. Opnieuw belden wij het ziekenhuis en legden wij de situatie uit. Het was niet alarmerend volgens het ziekenhuis. Gewoon afwachten op de curretage. Een half uur later belden wij weer, dit keer kregen wij het advies om direct langs te komen.

Daar gingen we weer op overlevingsstand. Ik voelde al dat ik zou moeten blijven als ik eenmaal in het ziekenhuis zou zijn. Mijn moeder en stiefvader kwamen direct en namen de zorg voor de kinderen over zodat wij naar het ziekenhuis konden gaan.

Ik kreeg opnieuw een echo en er werd bloed afgenomen. Mijn HB was nog maar 4,4. Niet zo gek dus dat ik mij zo ontzettend beroerd voelde. Ik werd opgenomen en zou de volgende ochtend, op zondag met spoed gecuretteerd worden. Ik was boos en ook verdrietig. Weer was ik gescheiden van mijn kinderen en nu moest ik ze zelfs allebei missen. Richard mocht blijven maar ik wilde heel graag dat hij thuis bij de kinderen zou zijn. Ik bleef dus achter op een klein kamertje in het ziekenhuis. Achteraf had ik echt naar mijn gevoel moeten luisteren, al vanaf dat wij in het AMC waren voelde ik dat er iets niet goed was. Ook al gaf iedereen aan dat het wel goed was. Een tip voor aanstaande mama's, luister altijd naar je gevoel en laat je niet afschepen met een vaag antwoord. Zorg dat je kritisch blijft en stel je vragen!

In mijn volgende blog schrijf ik hoe dit allemaal is verlopen.

Leestip: Epilepsie: "Ik dacht: dit is het, ons kind is dood"