Met de ambulance naar het AMC (deel 2)

Na een nacht amper geslapen te hebben, nog steeds wazig en intens verdrietig stond in de ochtend de babylance klaar. Een speciale ambulance voor baby's. 

Omdat Eloy aan allemaal infuusjes en draadjes lag kon hij nog geen kleding aan. Eloy lag in een warmte bedje en zou in de babylance ook in een verwarmde cabine komen te liggen.

Tot op de dag van vandaag vind ik het moeilijk om aan dit moment te denken. Al 100 keer heb ik dit scenario door mijn hoofd laten gaan en bedenk ik mij wat ik had moeten zeggen of doen. Helaas kan de tijd niet meer worden teruggedraaid.

Ik voelde de spanning tussen de ambulancebroeders en de verpleegkundigen. Gesteggel over snoeren en hoe Eloy het beste in de babylance zou kunnen worden gelegd. Totaal beduusd liet ik alles over mij heen komen. In de veronderstelling dat zij weten wat het beste is voor Eloy. 

Eloy werd naar het AMC vervoerd en Richard, ik en Ivy kwamen achter Eloy aan. Eerst snel naar huis om spullen te pakken. Hier was ik al ruim een week niet geweest omdat ik al een week voor de bevalling in het ziekenhuis verbleef met zwangerschapsvergiftiging. Kleertjes pakken, dekentjes voor de bedjes en noem maar op. 

Nadat Eloy in het ziekenhuis was aangekomen werden wij gebeld door de verpleging. Stomverbaasd waren zij over het feit dat Eloy geen kleertjes aan had en ook nog eens in een KOUDE cabine is vervoerd. Met een temperatuur van 36.0 graden kwam hij het AMC binnen. De cabine is dus nooit aangezet en heeft nooit verwarmd.

Het is niet in woorden uit te drukken hoe slecht ik mij op dit moment voelde. Een slechte moeder die niet goed heeft opgelet en dit allemaal heeft laten gebeuren. Ik had mijn zoon moeten beschermen! 

Nog altijd wil ik graag in gesprek met de ambulancebroeders over wat er precies is gebeurd. Tot op heden vind ik deze stap te moeilijk en confronterend.

Toen wij in het ziekenhuis aankwamen had Eloy een fijne kamer, met hele fijne verpleegsters en was hij comfortabel.

Eloy kreeg hier een TPV lijn, een infuus waardoor hij voeding kreeg die via zijn bloedbaan kan worden opgenomen. 

Nog diezelfde dag kwam ook de chirurg langs, Eloy zal de volgende ochtend direct geopereerd worden. Pas tijdens de operatie zal duidelijk worden wat er exact aan de hand is en, of en hoe zij dit op kunnen lossen. Het daadwerkelijke gesprek kan ik mij niet goed meer herrineren. Alles ging als een waas aan mij voorbij. Als het maar goed komt met ons kleine mannetje! De angst om hem te verliezen was nog steeds zo ontzettend groot. 

En toen was daar het moment dat er nog een moeilijke keuze moest worden gemaakt. Eloy lag opgenomen in het ziekenhuis en Ivy en ik waren die dag ontslagen uit het andere ziekenhuis. Dit betekende dat wij niet medisch waren en naar het Ronald McDonald huis moesten. Wij mochten niet samen op de kamer bij Eloy blijven slapen. Ik mocht als moeder bij Eloy blijven, maar dan zónder Ivy. Richard mocht bij Eloy blijven maar wilde mij en Ivy ook niet alleen laten. Er was geen kraamzorg, er mocht geen familie blijven slapen in het Ronald McDonald huis. Daar sta je dan. Waar doe je goed aan? Ik was ontzettend verzwakt, had geen idee wat mij overkwam en hoe ik voor mijn dochter moest zorgen. Natuurlijk weet je dit enigszins wel, maar de gedachte om dit een dag na je bevalling helemaal alleen te moeten doen in combinatie met al het verdriet en onzekerheid vond ik angstaanjagend. 

De volgende keer neem ik jullie graag mee in hoe de operatie is verlopen. Ook vertel ik over hoe ons zorgstelsel tekort schiet wanneer het gaat om een pasgeboren tweeling en een kraamvrouw waarvan de één medisch is en de ander niet. 

Trending op Mamaplaats: WIN WIN WIN deze tas kan van jou zijn, mama!