Laatst schreef iemand dat je oude wonden moet hebben geheeld, voordat je kinderen krijgt. Anders belast je jouw kind met jouw emotionele bagage. Natuurlijk is dit een fijne uitgangspositie, maar in mijn ogen werkt het helaas niet altijd zo.

Alles heeft z’n tijd en plaats en soms moet je eerst verder in de tijd zijn, voordat je iets kunt aankijken, doorvoelen en helen. En dan nog zijn er wonden die nooit helemaal helen, waar je enkel mee leert leven.

Ik heb voordat ik kinderen kreeg meerdere trajecten doorlopen bij therapeuten en coaches en ook binnen mijn opleidingen heb ik mijn thema’s besproken, doorvoelt en zoveel mogelijk geprobeerd mijn wonden te helen

En toch heb ik ook nog enorm met deze thema’s geworsteld toen ik al kinderen had , omdat zij nu eenmaal iets in jou aanraken waarvan je zelf soms niet eens weet dat het er (nog) zit.

Ik wist oprecht niet dat ik last had van angstklachten en een écht slecht zelfbeeld, toen ik tijdens mijn 3e zwangerschap een prenatale depressie kreeg. Daarvoor hield ik me nog voldoende staande om door te hebben dat het niet goed ging.

Ik wist niet dat ik met de geboorte van mijn 2e kind de enorme angst zou voelen dat ik tekort zou schieten. Dat ik niet genoeg mijn aandacht zou kunnen verdelen over beide kinderen en dat een van de twee daardoor misschien het gevoel zou hebben niet gezien of gehoord te worden. Wat dus oude pijn van mij is.

Ik had van te voren nooit gedacht dat het feit dat mijn oudste dochter naar de middelbare school ging, zoveel oud zeer uit mijn jeugd naar boven zou halen. Dat ik zo verdrietig zou zijn om het 12 jarige meisje in mij dat niet vanuit een veilige en stabiele thuisbasis haar pad kon bewandelen.

Dus nee, je kunt niet alles op orde hebben vóórdat je kinderen krijgt. Je hebt nu eenmaal geen invloed op hoe het leven loopt of op welke manier jouw wonden toch weer worden aangeraakt.

Je hebt wel invloed op hoe je daar, op wel moment dan ook, mee omgaat. En ik vind wel dat je het verplicht bent aan jezelf én je kinderen om dat proces dan aan te gaan. Niet alleen omdat dit voor jouw kinderen goed (een goed voorbeeld) is, maar juist ook voor jouzelf als mens én moeder.

Wat vind jij?

En ineens zijn ze groot; zijn we niet meer een gezin met kleine kinderen. Soms voelt dat best even gek, want het is zo snel gegaan.

Ik heb enorm genoten van de tijd dat ze nog écht klein waren én ik heb fases voorbij gewenst. Ik wilde soms het liefst de tijd stop zetten en blijven in het moment van toen en ik keek uit naar alles wat nog komen ging. Ik voelde me blij en ontspannen en ik voelde me gejaagd en moe. Ik wist vaak intuïtief wat ik moest doen én ik stond geregeld met mijn handen in het haar. Ik wist het allemaal en soms ook allemaal niet. Ik ben rustig gebleven en heb ze alles uitgelegd, maar ik ben ook mijn geduld verloren. Ik voelde me compleet en ik was zoekende naar wie ik nu was, naast moeder. Ik vond het heerlijk om thuis te zijn en ik voelde me opgesloten.

En ik heb gelachen, maar ook gehuild want hoe goed je jezelf ook kent en hoe goed je jouw trauma’s ook bent aangegaan, soms word je toch getriggerd door iets wat je kind doet of zegt. Zeker als ze ouder worden, kunnen ze iets in jou aanraken wat een emotie oproept die je niet had voorzien.

En weet je? Het is allemaal oké. We zijn geen robot, we zijn mens. We maken fouten en zolang we daarvan leren is er niks aan de hand.
Opvoeden is niet alleen maar leuk, maar ook niet alleen maar zwaar en ingewikkeld. Het is alles en soms helemaal niks.

Zolang je voelt dat dit in balans is, dat jij als mens in balans bent, mag je vooral heel erg trots op jezelf zijn.
En als je voelt dat je niet in balans bent, mag je nog steeds heel erg trots op jezelf zijn. En misschien gun jij jezelf dan wel dat steuntje in de rug, want hoe fijn is het om niet alles alleen te hoeven doen.

Geruststellen wanneer mijn angsten de overhand namen. Troosten wanneer ik mij zo enorm verloren voelde. Vertrouwen uitspreken, wanneer ik het allemaal écht niet meer zag zitten of absoluut niet geloofde in mezelf en mijn eigen kunnen.
Mij in zijn armen nemen, zodat ik voelde dat ik niet alleen was en dat we ook hier weer samen uit zouden komen. Taken overnemen, zodat ik mijn rust kon pakken. En later, toen lieve Sage geboren was, de nachtvoedingen doen zodat ik kon slapen want slaaptekort als je herstellende bent van een depressie is echt funest.
En praten; eindeloze gesprekken zodat ik mijn hart kon luchten en al mijn (negatieve) gedachten kon ordenen, zowel tijdens als na mijn zwangerschap.

Al deze dingen en meer deed mijn man toen ik worstelde met een prenatale depressie en daar zal ik hem voor altijd dankbaar voor zijn. Een (prenatale) depressie heb je niet alleen. Dat raakt ook de mensen die van jou houden

Mijn man weet hoeveel ik van hem hou en hoe dankbaar ik ben dat hij er in mijn donkerste uren áltijd voor mij is geweest. Als verrassing reageerde ik op een oproep van een tekstschrijver die mensen zocht die iemand dankbaar zijn en een brief aan diegene wilde schrijven.

Wat nou

Ik heb al eerder een blog geschreven over hoe ongelooflijk schuldig ik mij lange tijd heb gevoeld. Schuldig naar ons kleine meisje, naar mijn man en naar onze oudste 2 kinderen. Door hier veel over te praten en al mijn gevoelens (hoe rauw) ook er te laten zijn, heb ik dit schuldgevoel uiteindelijk los kunnen laten. Maar dit heeft jaren geduurd en nog steeds kan een bepaalde trigger dat hele rauwe gevoel weer omhoog krijgen.

“Had jij een depressie tijdens jouw laatste zwangerschap? Oh dat wist ik helemaal niet.”

Dit heb ik best vaak terug gehoord, toen ik mijn verhaal begon te delen. Eigenlijk heel logisch, want voor de meeste mensen heb ik 9 maanden lang een masker gedragen. Ik verzorgde mijzelf goed, bracht mijn kinderen naar school, stond met een glimlach op het schoolplein en luisterde met aandacht naar wat iemand mij vertelde.

Ik denk dat ik er goed in ben geslaagd te maskeren hoe ik me echt voelde. Dat klinkt alsof ik daar trots op ben, maar dat is niet zo. Het dragen van dat masker heeft mij ook enorm veel energie gekost. Energie die ik eigenlijk niet had. Het maakte ook dat ik me enorm eenzaam voelde, omdat ik echt het gevoel had dat ik de enige was die zich zo slecht voelde terwijl er een (gewenste) baby in mijn buik groeide.

Ik durfde niet te zeggen hoe het echt met mij ging, omdat ik me zo schaamde voor wat ik voelde en dacht. Tegelijkertijd werd het mij ook niet makkelijk gemaakt om hier open over te zijn. Als ik al voorzichtig probeerde te vertellen dat ik me niet zo goed voelde, kreeg ik dingen te horen als:
“Ach dat zijn de hormonen, dat gaat wel weer over”
“Gewoon van genieten hoor, een zwangerschap blijft iets bijzonders"
“Ah maar je ziet er goed uit, dus gaat verder wel goed he”

Uitspraken die vaak niet eens verkeerd bedoeld waren, maar die ik wel heel lastig vond. Ik voelde me enorm onbegrepen. Na zo'n uitspraak zette ik mijn masker weer op, mompelde een halve “ja dat is zo” en thuis barstte ik in huilen uit.

Ik begrijp dat het lastig voor te stellen is, dat iemand gewenst zwanger wordt en er dan vervolgens niet blij mee is. Maar geloof mij, niemand vraagt erom zich zo somber en verdrietig te voelen terwijl er ondertussen nieuw leven groeit. Dit overkomt je!

Door mijn verhaal te delen hoop ik dat dit onderwerp een steeds minder groot taboe wordt. Dat vrouwen er over dúrven praten, maar ook dat vrouwen er over kúnnen praten.

Schuldgevoel...

Een gevoel dat ik zo goed kent, té goed. Ik heb me de afgelopen jaren zo vaak zo ongelooflijk schuldig gevoeld. Op de eerste plaats (met stip) richting Sage. Ik voelde me schuldig tijdens mijn zwangerschap dat ik niet genoot, dat ik geen band met haar voelde, dat ik niet uitkeek naar haar komst. En na haar geboorte voelde ik me schuldig dat ik zulke nare gedachten over haar had gehad. Dat ik op mijn slechts zelfs had geroepen dat ik haar niet wilde.

Dat schuldgevoel bleef bij me, maanden, jaren. Ik ging overcompenseren; ik moest de perfecte moeder zijn. En het was nooit genoeg. Lange tijd wist ik niet eens dat ik aan het overcompenseren was. Ik deed het gewoon, tot mijn man op een dag vroeg waarom ik de lat zó hoog voor mezelf legde, waarom het nooit genoeg was wat ik deed. Ik barstte in huilen uit en antwoordde dat ik zo tekort was geschoten tijdens mijn zwangerschap. Ik wilde goedmaken wat ik in die 9 maanden niet had kunnen geven. Op dat moment viel pas het kwartje; ik probeerde iets goed te maken waar ik helemaal geen invloed op heb gehad.

En dan mijn man, ik heb me ook zo ontzettend schuldig gevoeld naar hem. Hij die wél uitkeek naar ons kindje, hij die iedere keer weer mijn paniekaanvallen moest incasseren. Hij die iedere dag opnieuw moest dealen met mijn angsten en somberheid. Hij die zich deze laatste zwangerschap ook zo anders had voorgesteld. Hij die ineens zijn vrolijke en spontane vrouw kwijt was.

En ik voelde me schuldig naar mijn oudste 2 kinderen, omdat ik niet de moeder kon zijn die ik normaal wel was.

En wat heeft dit schuldgevoel mij gebracht? NIKS.

Ik kan de tijd niet terugdraaien. Ik heb niet gevraagd om een inktzwarte wolk terwijl ik zo graag een roze wolk had gewild. En door dat besef kon ik veel milder naar mezelf kijken en kon ik uiteindelijk mijn schuldgevoel loslaten.

Dat betekent niet dat ik nooit meer verdrietig ben geweest om hoe het is gelopen (die emoties moet je doorleven), maar het betekent wel dat ik mezelf niet meer kwel.

Herkenbaar?

Liefste baby,

Op beide foto’s lach ik en toch als je goed kijkt, zie je dat ik op de eerste foto niet écht lach. Mijn ogen vertellen een ander verhaal. Een verhaal van een moeder die zo graag nog een derde kindje wilde en er vervolgens niet blij mee was. Die zich somber en ongelukkig voelde, die bijna dagelijks paniekaanvallen en huilbuien had en die niks voelde voor het kleine baby’tje in haar buik. Die zich eenzaam voelde, zich schaamde voor al haar gevoelens en gedachten en die toch ook vaak met een glimlach op het schoolplein stond om te maskeren hoe zij zich echt voelde.