1 jaar geleden
Is dit mijn straf omdat ik niet zwanger wou zijn?
De impact van een prenatale depressie
Ik heb al eerder een blog geschreven over hoe ongelooflijk schuldig ik mij lange tijd heb gevoeld. Schuldig naar ons kleine meisje, naar mijn man en naar onze oudste 2 kinderen. Door hier veel over te praten en al mijn gevoelens (hoe rauw) ook er te laten zijn, heb ik dit schuldgevoel uiteindelijk los kunnen laten. Maar dit heeft jaren geduurd en nog steeds kan een bepaalde trigger dat hele rauwe gevoel weer omhoog krijgen.
Een poosje geleden was Sage af en aan ziek en heel erg vermoeid. Het zat me niet lekker en toen ze voor de zoveelste keer in korte tijd koorts bleek te hebben en zo lusteloos was dat ze alleen maar wilde liggen en niks wilde eten of drinken, heb ik de huisarts gebeld. Er werd besloten een uitgebreid bloedonderzoek te doen. Al was het maar om dingen uit te sluiten; ook de echt nare ziektes.
Het idee dat er een kans is (hoe klein ook) dat je kind écht ziek is, is verschrikkelijk.
En ineens was daar dat oude stemmetje weer. Dat oude schuldgevoel. Was dit mijn straf? Toen ik zwanger was voelde ik me zo slecht dat ik het liefst niet meer zwanger wilde zijn. Ik heb geschreeuwd en gehuild dat ik het niet wilde, dat ik spijt had. Zou mijn meisje dan nu daadwerkelijk van me af worden genomen?! Oude angsten en irrationele gedachten kregen weer heel even de overhand.
Inmiddels weet ik op tijd bij te sturen en belangrijker nog; er is gelukkig niks uit het bloedonderzoek gekomen! Maar het geeft wel aan hoeveel impact een prenatale (of een postnatale) depressie heeft. Ook al is die inktzwarte wolk verdreven, daarmee is het boek nog niet gesloten. In ieder geval voor mij niet. Naast dat ik mij enorm schuldig heb gevoeld, ben ik ook heel erg verdrietig geweest om alles wat ik niet heb gevoeld. En om de dingen die ik niet heb gedaan, omdat ik me zo slecht voelde.
Toen ik nog fantaseerde over nog een kindje en over nog één laatste keer zwanger zijn, stelde ik mij voor hoe wij een mooie fotoshoot met z’n vieren zouden doen. En nog steeds doet het een beetje pijn, als ik een fotoshoot van iemand voorbij zie komen die zwanger is van haar derde kindje. Ook leek het me heel bijzonder om de oudste 2 kinderen mee te nemen tijdens een pretecho en dan te zien hoe trots ze zouden zijn.
De verjaardag van Sage blijft ook een dag met een randje, want het brengt me áltijd weer even terug naar die inktzwarte periode uit mijn leven. Naar de tijd dat ik dagelijks overspoeld werd door allerlei angsten en irrationele gedachten en me zo wanhopig voelde dat ik me afvroeg of het ooit nog goed ging komen.
Ik kan de tijd niet terugdraaien en ik neem het mijzelf niet meer kwalijk dat ik mij zo heb gevoeld, maar het zal altijd blijven steken dat deze zwangerschap zo anders is verlopen dan dat ik had gehoopt. En het zal altijd pijn doen als ik naar dat stralende koppie kijk en ik me realiseer dat ik tijdens mijn zwangerschap heb gewenst dat zij er niet meer zou zijn.
En weet je, eigenlijk vind ik het helemaal oké dat die pijn er voor altijd in meer of mindere mate zal zijn. Het zegt mij namelijk heel ongelooflijk veel ik van haar hou en het zegt mij dat mij dit ook maar is overkomen.
Dat ik mij zo heb gevoeld maakt mij geen slechte moeder of een slecht mens. Het maakt mij een vrouw die gewoon pech heeft gehad, dat haar dit overkwam. Maar ook een vrouw die hier sterker uit is gekomen en nu andere vrouwen laat weten dat zij niet alleen zijn. En dat ook zij geen slechte moeders zijn dat zij zich zo voelen.
Juist het feit dat je als moeder er alles aan doet om je beter te voelen of in ieder geval niet verder af te glijden, maakt je een onwijs goede moeder.
Wil jij meer lezen over de tijd waarin ik worstelde met een prenatale depressie en hoe ik hier uiteindelijk uit kwam? Volg mij dan op mamaplaats.
Met liefs,
Selina, trotse moeder van 3 prachtige kinderen.
