Je weet van tevoren dat het van A tot Z inrichten van een nieuwbouwwoning en een verhuizing met drie kinderen en alles wat daar omheen gewoon door moet gaan, geen eenvoudige opgave is. Al een jaar lang staat ieder vrij moment met z’n tweeën uit het uitzoeken van een badkamer, een keuken, tegelwerk, tuinontwerpen, het zoeken naar raambekleding en vloeren en andere grote woon projecten. De plattegrond van de woning was ons kompas. Op papier kregen alle lichtknoppen en stopcontacten een plaats, maakten we een zolderindeling en besloten we voor een dak serre te gaan. Ondanks dat Ruben en ik snelle beslissers zijn, kwam er ook wel wat keuze stress om de hoek kijken. Het streven is natuurlijk om in een leeg, onbewoond huis, zoveel mogelijk in één keer naar je zin te maken. Maar ook zorgen om de juiste mensen op de juiste plaats op het juiste moment te krijgen, bleek nog een hele onderneming. De beschikbare aannemers liggen in deze tijd nu eenmaal niet voor het oprapen. Met een onbekende opleverdatum in de toekomst, worden ze vaak ook al niet zo blij. Maar goed, deze control freak had natuurlijk aan het einde van de rit een prachtige planning in Excel. We waren er helemaal klaar voor!

Dat de weergoden ons op vakantie vaak niet gunstig gezind zijn, is inmiddels algemeen bekend. ‘Sab, zijn je paraplu en regenlaarzen al ingepakt?’ Het wordt me steeds vaker gevraagd. Het is net zo’n ‘vast’ gegeven als dat je altijd moet niezen als je net je mascara opgedaan hebt of je boterham met pindakaas steevast met de smurrie naar beneden valt. Tropische regenbuien op Aruba, orkaan Matthew trotseren op Curaçao, in je coltrui aan het Gardameer, tussen de regendruppels door manoeuvreren op Mallorca en Gran Canaria of zware bewolking waar geen zonnestraal doorheen prikt op Tenerife. Je kunt in de ‘beste reistijd’ gaan, maar ook dat biedt geen enkele garantie. De ‘locals’ laten vaak weten dat dit erg uitzonderlijk weer is voor de tijd van het jaar. Tja als de familie Marsman vakantie op je eiland spendeert kun je er vergif op innemen dat het uitzonderlijk wordt… Zo ook afgelopen week op Ibiza. Zware bewolking, regen en windkracht 6 wisselden elkaar af. De Nederlandse herfst was er niets bij. Ibiza waardig weer was het in elk geval niet. Tot de zon donderdagmiddag besloot het welletjes te vinden en verwoede pogingen deed met de stralen door het wolkendek te prikken. Net op tijd, want ik had Ruben al medegedeeld dat ik pas weer op vakantie ga als de aarde tien graden is opgewarmd. Gelukkig werden het nog twee prachtige, zonnige dagen.

Je hebt als moeder of vader natuurlijk altijd het beste met je kind voor. Toch zijn er momenten dat je je de slechtste moeder of vader ooit vindt. Meestal gaat dat om relatief kleine dingen. Ze gaan per ongeluk of je staat er niet bij stil. Bijvoorbeeld die keren dat ik met mijn baby op de arm door de deurpost wilde lopen, maar daarbij zijn hoofd tegen de deurpost belandde. Klein inschattingsfoutje… Of die keer dat ik de verkeerde zoon in een pietenpak hees, dat een teleurgesteld en een verontwaardigd kind tot gevolg had. Je schiet een keer uit je slof, hebt de broodtrommels van de kinderen verwisseld, snijdt het brood in stukjes, terwijl peuterlief woedend op de grond lag te dweilen dat het dubbelgevouwen had moeten worden en ga zo maar door. Omdat je ook maar gewoon een mens bent en je kind er wel overheen komt. Maar wat als je in een moment van verstandverbijstering iets over het hoofd ziet en tot grotere gevolgen blijkt te leiden? 

Vorige maand was ik opeens in een 'fantastische-moeder-uithang' bui. Voor mij betekent zo'n bui dat ik iets onderneem wat bij een prototype moeder hoort. Zo'n onwijs creatieve moeder, die graag met haar kinderen knutselt, bakt of breit. Zo'n moeder met engelengeduld, die het liefst alles zelf maakt. Van deze moeders sta ik mijlenver weg. Helaas...want wat zou ik graag een tiende procent van die eigenschappen willen hebben.

‘Ik heb even je dossier doorgenomen, maar ik heb zo’n vermoeden dat je na een bevalling met een totaalruptuur, een curettage en een keizersnede, niet meer op de natuurlijke manier wil bevallen. Gewoon keizersnede doen?’ viel de gynaecoloog met de deur in huis. Alsof ik een halfje wit bij hem bestelde. Toch volgde er een volmondig ‘ja’ op deze vraag. ‘Graag zelfs!’ Na een bevalling met behoorlijke complicaties en een lange herstelperiode, was tijdens de zwangerschap van Jake al besproken dat ik geen risico’s meer moest nemen. Dat betekende bevallen via een keizersnede. Ging ik er bij Jake onbevangen in, was ik bij Lizz een stuk zenuwachtiger. Maar, ik wist ook dat als alles op rolletjes zou lopen, het ook een prachtige manier van bevallen kan zijn. Vooral de ‘gentle sectio’, is een hele fijne variant. En.. net als bij de geboorte van Dean, kon mijn nichtje aanwezig zijn, die op de afdeling verloskunde werkt. Hoe fijn is dat?! Deze control freak vond het in elk geval wel prettig om een datum te weten. Kreeg ik bij Jake een paar uur voor de geplande keizersnede weeën, hield de kleine meid zich keurig aan het draaiboek van haar moeder. Afgelopen 20 mei werd ik in alle vroegte in het ziekenhuis verwacht. Infuusje, aan de CTG en wat buisjes bloed afnemen behoorden tot het voorbereidende werk. Vlak daarna door naar de OK. Trillend als een rietje. Wat is het toch een vreemde gewaarwording om enorm uit te kijken naar dit moment, maar er tegelijkertijd ook als een berg tegenop te zien. Ik drukte de anesthesiemedewerker op het hart dat hij de verhogende bloeddrukmiddelen paraat moest hebben. De ervaring leerde dat ik de vorige keer behoorlijk last had van wegtrekkers en een aantal keren opgelapt moest worden door een middeltje in het infuus toe te dienen. De ruggenprik is hiervan de boosdoener. De gynaecoloog bevond zich al op de OK. Verrassend, vond ik. Meestal worden die artsen pas erbij gehaald als ze meteen aan de slag kunnen. De sfeer was heel relaxt, er werden grapjes gemaakt, lekker gekletst en er konden nog vragen gesteld worden. Zo fijn dat de beste man er alle tijd voor nam. Er werd nog even een gokje gewaagd hoeveel cc bloed er gepoogd werd te halen en toen was iedereen er klaar voor. 'We gaan er een feestje van maken,' grapte de gynaecoloog nog. Mijn idee van een feestje is net even anders, maar het idee was leuk. Klein detail...behalve dat hij zo fijn en relaxed was en van een feestje houdt, was hij ook een lust voor het oog. Maar goed, we kwamen voor een bevalling. Eerst werd de ruggenprik gezet. ‘Maak je rug even bol en lekker ontspannen zitten,’ droeg de anesthesist mij op. Jeetje, dat zijn net de twee meest onmogelijke activiteiten in een setting als deze. Iets met een dikke buik en zenuwen. Tot beiden was ik slecht in staat. Daarbij wist ik dat mij eerst een heel gemeen verdovingsprikje te wachten stond. Vervolgens de ruggenprik, dat was daarna niet zo spannend meer. Met gekruiste vingers deed ik een schietgebedje; ‘alleen naar de benen, alleen naar de benen.’ Doodsbang dat de verdoving naar boven schoot, dat zou een hele nare toestand worden. Maar mijn gebeden werden verhoord en langzaam voelde ik de boel beneden warm worden en tintelen. Katheter werd ingebracht, het doek werd opgehangen (jammer dat die leuke arts erachter verdween), de buik werd bedolven onder een ontsmettingsmiddel en het leek alsof ze wilden starten. Lichte paniek werd van mij meester. ‘Ik voel alles nog hoor!’ De gynaecoloog liet weten dat hij nog even iets heel gemeens bij mij zou uitvoeren en tot die tijd zouden ze helemaal niets doen. Aangezien ik nog steeds mijn teen voelde en kon bewegen was ik nog niet gerust gesteld. Naar mijn idee deed die ruggenprik nog helemaal niet wat hij moest doen. Maar nog geen vijf tellen later had hij zijn gemene actie al volbracht, zonder dat ik er iets van gemerkt had en werd het startsein gegeven. Tijd om me helemaal over te geven, dan zal het inderdaad wel genoeg verdoofd zijn. De anesthesiemedewerker deed een poging mij gerust te stellen. Daar slaagde hij aardig in, tot het moment dat de knappe dokter besloot wat grover geweld te gebruiken. Met veel duw- en trekwerk probeerde hij de baby eruit te krijgen. Dat ging meteen gepaard met een hele lage bloeddruk en een hartslag die een stuk lager uitkwam dan de bedoeling was, dus de anesthesiemedewerker moest aan de bak. Binnen no time had hij mij weer weten op te lappen en nog geen minuut later werd het doek al omlaag gedaan. Het besef dat de kleine meid nu ter wereld ging komen, maakte mij emotioneel. Terwijl alleen haar hoofdje uit de buik was, klonk er al een klein huiltje. Enorme opluchting dat ze het ‘deed’ en een enorme ontlading toen ze omhoog gehouden werd. We hadden een dochter! Na twee zoons is het heel onwerkelijk om te benoemen dat je een dochter hebt. Onze Lizz Jolie! Mijn eerste gedachte was dat ik het idee had dat ik haar al heel lang kende. Op dat moment leek ze namelijk een look a like van Jake. Even een kusje via het doek kunnen geven en terwijl de gynaecoloog zijn best deed weer wat moois van mijn buik te maken, werd onze dochter onderzocht en kon Ruben symbolisch de navelstreng doorknippen. Daarna mocht de kleine Lizz lekker bij haar moeder liggen. Het was binnen no time achter de rug. Dolgelukkig en met een klein meisje rijker verlieten we drie kwartier later de OK. Het was een bijzondere en prachtige ervaring….Met recht een ‘gentle’ sectio. 

Zo’n zeven jaar geleden schreef ik mijn laatste blog op mamaplaats. Het lijkt wel een leven geleden! Dacht ik het toen druk te hebben met een zoontje van een jaar en een 28-urige werkweek, kom ik daar nu even op terug. Onze ‘eenmanszaak’ is namelijk getransformeerd tot een goedlopend vijfkoppig bedrijf. Gelukkig nog steeds met dezelfde ‘zakenpartner’. Een bedrijf runnen, oftewel het gezin managen, betekent ook een fiks bijbehorend takenpakket. Behalve managen en delegeren heb ik ook nog een uitvoerende functie. Deze functie betaalt zich uit in liefde en dankbaarheid. Al is vanzelfsprekend vaak meer op zijn plaats.