Soms zit het mee, soms zit het tegen...

Dat de weergoden ons op vakantie vaak niet gunstig gezind zijn, is inmiddels algemeen bekend. ‘Sab, zijn je paraplu en regenlaarzen al ingepakt?’ Het wordt me steeds vaker gevraagd. Het is net zo’n ‘vast’ gegeven als dat je altijd moet niezen als je net je mascara opgedaan hebt of je boterham met pindakaas steevast met de smurrie naar beneden valt. Tropische regenbuien op Aruba, orkaan Matthew trotseren op Curaçao, in je coltrui aan het Gardameer, tussen de regendruppels door manoeuvreren op Mallorca en Gran Canaria of zware bewolking waar geen zonnestraal doorheen prikt op Tenerife. Je kunt in de ‘beste reistijd’ gaan, maar ook dat biedt geen enkele garantie. De ‘locals’ laten vaak weten dat dit erg uitzonderlijk weer is voor de tijd van het jaar. Tja als de familie Marsman vakantie op je eiland spendeert kun je er vergif op innemen dat het uitzonderlijk wordt… Zo ook afgelopen week op Ibiza. Zware bewolking, regen en windkracht 6 wisselden elkaar af. De Nederlandse herfst was er niets bij. Ibiza waardig weer was het in elk geval niet. Tot de zon donderdagmiddag besloot het welletjes te vinden en verwoede pogingen deed met de stralen door het wolkendek te prikken. Net op tijd, want ik had Ruben al medegedeeld dat ik pas weer op vakantie ga als de aarde tien graden is opgewarmd. Gelukkig werden het nog twee prachtige, zonnige dagen.

Als je dacht dat dit de enige hobbel op de weg was, dan heb je het mis. Precies 24 uur voor vertrek werd Lizz ziek. Nu moet ik zeggen dat ze iedere drie weken al een virus moet verslaan in dat kleine lichaampje, dus het verbaasde me weer niets. Dit keer sloeg de thermometer ruim 40 graden uit en het is natuurlijk niet fijn om zo’n ziek meisje mee op reis te moeten nemen. Gewapend met genoeg zetpillen om het halve eiland te bevoorraden, zou het vast gauw weer over zijn.

Het feest begon natuurlijk al op Schiphol. Waar je tegenwoordig vier uur van tevoren aanwezig moet zijn om drie koffers te droppen en twee seconden met je handen omhoog bij een scan te staan. Geen punt hoor, present om 02:15 uur. We mochten geloof ik allang blij zijn dat de vlucht door ging. Manlief attendeerde me er halverwege nog op het verontrustende feit dat zijn stappenteller op het getal 666 (getal van de duivel) bleef hangen, wat ik nog lacherig wegwuifde. Bijgelovig zijn we immers niet.

Om 08:30 uur stonden we al met onze voetjes op Spaanse bodem. Op het half uur kibbelen wie er bij het raam mocht zitten en het besluit van Lizz om haar maaginhoud over Ruben te verspreiden na, was het een prima vlucht. Jake vond het meerdere malen nodig om bij ieder wiebeltje of hobbeltje te vragen of het vliegtuig niet zou gaan ‘instorten.’ Hopelijk kon de passagier met vliegangst op rij 9 deze vraag ook waarderen.

De eerste dag was nog heerlijk. Zonnetje scheen, ontbijten met uitzicht op zee en een heel klein bijkomend voordeel van een ziek kindje, is dat ze ontzettend veel sliep. Helaas volgden de dagen op waarbij ze iedere dag ruim 40 graden koorts bleef houden en ze amper at en dronk. Haar hoesten deed voorkomen alsof ze een zware longontsteking te pakken had en de zorgen stegen over of uitdroging nabij was. Na een vijfde dag hoge koorts en veel slapen hebben we een arts geraadpleegd. De arts constateerde gelukkig geen nare lichamelijke toestanden en schreef medicatie voor. Ondertussen was het weer ook allang omgeslagen en zaten we op onze kleine hotelkamer lekker op elkaars lip. Ik kan je vertellen dat een ziek kindje, herfstachtig weer, een te kleine hotelkamer, geen WIFI en twee jongens die vermaakt wilden worden geen aanrader is. Op het moment dat de zon begon te schijnen, werd Lizz koortsvrij wakker en begon ze haar dans, zwaai, klap en hoera repertoire weer af te leggen. Lizz was back!

Op naar twee zonnige, onbezorgde vakantiedagen! Waar Jake het nog presteerde om met zijn voorhoofd tegen de achterklep van de auto te lopen en met zijn achterhoofd op de grond te belanden na een val van het bed. Ook was deze meneer niet zo gediend van het koude buitenzwembad (look a like van zijn moeder) en wilde hij perse zwemmen in het verwarmde binnenbad. En als zijn ouders zich niet konden losrukken van de zonnestralen, vond hij dat hij best zelf kon zwemmen na vier zwemlessen. Onze pre-puber had ondertussen last van brutale aanvallen en WIFI afkickverschijnselen. Gezellige boel dus!

We hebben tussen de bedrijven door ook best nog wat ondernomen hoor. Ibiza-stad bezocht, de prachtige jachten in San Antonio bewonderd, lekker lunchen op de meest idyllische plekken en last but not least belandden we op een prachtig strand aan de westkust van het eiland. De jongens vermaakten zich heerlijk in de branding, Lizz zat te hiep-hiep hoera’en, het zonnetje scheen, genoten van het uitzicht en…..kregen we plotsklaps opeens een vakantiegevoel op de laatste dag.

Zondagochtend om 07:00 uur betraden we de luchthaven op Ibiza. Het zat erop. Nog maar een paar uur en 2100 kilometer verwijderd van thuis. We waren net zo toe aan thuis dan dat we aan vakantie toe waren geweest. Toch zit het venijn vaak in de staart en dat bleek ook nu het geval. Jake kreeg tijdens de vlucht heet water over zich heen. Nu ben ik inmiddels ‘ervaren’ in deze setting, dus Jake uit zijn stoel gegrist, al zijn kleren uit gedaan en hem mee de galley meegenomen. De stewardess stond al klaar met water en doekjes en ik eiste dat ze ze zo snel mogelijk op de rode plekken legde. Er meldde zich een passagier die huisarts was. Altijd prettig. Na een kwartier de plekken op zijn onderarmen en kuit gekoeld te hebben, moesten we kijken hoe het eruit zag. Dit moment had ik al eens eerder meegemaakt, kwam een klein trauma weer boven. Godzijdank was de huid volledig in tact en was ietwat roodheid de enige souvenir die Jake mee naar huis nam. Het viel gelukkig mee.

Ik had nog maar één ding nodig….bijkomen van deze week vakantie. In mijn tuintje in Nederland, waar de zon wel scheen...