Klussen, verbouwen en verhuizen met een gezin

Je weet van tevoren dat het van A tot Z inrichten van een nieuwbouwwoning en een verhuizing met drie kinderen en alles wat daar omheen gewoon door moet gaan, geen eenvoudige opgave is. Al een jaar lang staat ieder vrij moment met z’n tweeën uit het uitzoeken van een badkamer, een keuken, tegelwerk, tuinontwerpen, het zoeken naar raambekleding en vloeren en andere grote woon projecten. De plattegrond van de woning was ons kompas. Op papier kregen alle lichtknoppen en stopcontacten een plaats, maakten we een zolderindeling en besloten we voor een dak serre te gaan. Ondanks dat Ruben en ik snelle beslissers zijn, kwam er ook wel wat keuze stress om de hoek kijken. Het streven is natuurlijk om in een leeg, onbewoond huis, zoveel mogelijk in één keer naar je zin te maken. Maar ook zorgen om de juiste mensen op de juiste plaats op het juiste moment te krijgen, bleek nog een hele onderneming. De beschikbare aannemers liggen in deze tijd nu eenmaal niet voor het oprapen. Met een onbekende opleverdatum in de toekomst, worden ze vaak ook al niet zo blij. Maar goed, deze control freak had natuurlijk aan het einde van de rit een prachtige planning in Excel. We waren er helemaal klaar voor!

Inmiddels zijn we al bijna vier maanden onderweg sinds we de sleutel in ontvangst namen. Betonnen muren zijn verdwenen onder een flinke laag stucwerk en verf. De zandbak rondom het huis, is omgetoverd tot een tuin en inmiddels kunnen we warm douchen en koken. Deze laatste twee punten waren geen vanzelfsprekendheid. Aangezien de levertijden van een oven en kookplaat de pan uit rijzen, wordt de maandenlange wachttijd nu in elk geval gecompenseerd met een leenkookplaat. Ook de werking van de warmtepomp ging niet zonder slag of stoot. Eerlijk gezegd verliep er wel meer niet van een leien dakje. Dan kan je wel een prachtige planning hebben, waar heus wel rekening gehouden was met tegenvallers, maar op zoveel tegenvallers hadden we dan net weer niet gerekend. Hoge kasten van de keuken die niet tussen twee muurtjes pasten, een aanrechtblad dat voor de deur in de vrachtwagen omviel met een scheur tot gevolg, water dat uit het toilet kwam zetten en ervoor zorgde dat de nieuwe vloer blank kwam te staan. Om nog maar te zwijgen over de rompslomp die daar uit voort kwam. Uiteindelijk is de voortuin en de straat opengemaakt en bleken de leidingen daar kapot te zijn, waardoor het water weer terug ons huis in kwam en tot een overstroming in het toilet leidde. Een zolderverbouwing die plotseling uitgesteld werd en we op zoek moesten naar een andere aannemer, de pvc vloer die uiteindelijk tien dagen later pas gelegd kon worden, omdat het vochtig was in huis. Gelukkig waren we niet op vakantie, zodat we twee maal daags de bakken met water konden legen. Een cementvloer in de badkamer die Ruben er eigenhandig uit moest bikken, omdat de leidingen nog verplaatst moesten worden en het spuitwerk op de muren dat simpelweg slecht gedaan is. Het sleutelwoord van dit woonproject is voornamelijk geduld hebben. Laat dat nu net een eigenschap zijn die ik niet zo heel lekker beheers. Wachten op (schaarse) materialen die binnen moeten komen en wachten op aannemers en andere specialisten die met veel te volle agenda’s met veel mensen te maken hebben en hun eigen plan trekken. Ach, het kan vast nog veel beroerder, maar het viel niet altijd mee om oplossingen te bedenken, afhankelijk te zijn van anderen en ondertussen de tijdsdruk te voelen. Oh ja en had ik al verteld dat naast dit klus-en verhuisgeweld Lizz nog een week in het ziekenhuis kwam te liggen, zes weken vakantie van de jongens, die ook aandacht en vermaak nodig hadden, geen opvang voor Lizz én er nog gewoon gewerkt moest worden?

We wonen nu een maand in ons paleisje en beginnen langzamerhand onze draai te vinden. Iedere dag zijn er vorderingen. Van het plaatsen van een wc rolhouder, tot het plaatsen van een trap naar de vliering. Klein of groot, het levert weer een bijdrage tot nog fijner wonen. We wachten nu nog op de gordijnen, het houtwerk (overkapping en schuur), oven, kookplaat, de laatste dingen die nog op zolder moeten gebeuren, de dak serre die over twee weken geplaatst wordt en dan kunnen we daarna aan de slag om ook Dean een mooie kamer te geven. Tot die tijd slapen de jongens nog even samen op een kamer (maken ze elkaar wakker en slaan ze elkaar ook nog wel eens de hersens in). 

Kortom…mijn hobby gaat het niet worden. Mocht ik over een paar jaar opeens besluiten om te gaan verhuizen, wijs me dan vooral even op deze periode van uitputting, korte lontjes en chaos. Maar één ding is zeker. Het woonplezier gaat het straks allemaal doen vergeten. Langzamerhand wordt ‘ons nieuwe huis’ steeds meer een thuis. Een thuis waar we nieuwe, mooie herinneringen gaan maken. En…waar mijn to do list eindelijk weer op één blocnote past….