Het ongeluk dat in het kleine hoekje zat...

Je hebt als moeder of vader natuurlijk altijd het beste met je kind voor. Toch zijn er momenten dat je je de slechtste moeder of vader ooit vindt. Meestal gaat dat om relatief kleine dingen. Ze gaan per ongeluk of je staat er niet bij stil. Bijvoorbeeld die keren dat ik met mijn baby op de arm door de deurpost wilde lopen, maar daarbij zijn hoofd tegen de deurpost belandde. Klein inschattingsfoutje… Of die keer dat ik de verkeerde zoon in een pietenpak hees, dat een teleurgesteld en een verontwaardigd kind tot gevolg had. Je schiet een keer uit je slof, hebt de broodtrommels van de kinderen verwisseld, snijdt het brood in stukjes, terwijl peuterlief woedend op de grond lag te dweilen dat het dubbelgevouwen had moeten worden en ga zo maar door. Omdat je ook maar gewoon een mens bent en je kind er wel overheen komt. Maar wat als je in een moment van verstandverbijstering iets over het hoofd ziet en tot grotere gevolgen blijkt te leiden? 

Het overkwam mij toen Dean net één jaar was geworden. Deze ondernemende dreumes wist het voor elkaar te krijgen binnen hooguit drie seconden van de ene naar de andere kant van de kamer te kruipen, om de vrolijk gekleurde beker thee van dichtbij te bekijken. Dit had natuurlijk verstrekkende gevolgen. Iedereen weet dat hete thee en kleine kinderen niet samengaan, maar in die luttele paar seconden tussen het te laag neerzetten en het besef wat er gaande was, zat een moment van afleiding. Dat moment van besef kan ik bijna acht jaar later nog tot in mijn tenen voelen. Ik zag hoe de beker thee over zijn lichaampje leeg stroomde. Met drie grote passen schoot ik naar de plek des onheils, sleurde mijn kind weg, pakte hem beet en terwijl ik ‘nee, nee, nee’ riep ben ik met hem naar boven gerend om samen onder de lauwwarme douche te stappen. Golven van paniek en golven van bedaren om te kunnen handelen, volgden zich op. Ondertussen met Dean op de arm de telefoon weten te pakken om het alarmnummer te draaien. Als je dan de sirenes hoort, wetende dat die voor jouw kind bedoelt zijn, voel je je in een hele slechte film beland. In de ambulance naar het dichtstbijzijnde ziekenhuis, om daar tot de conclusie te komen dat we door moesten naar het Rode Kruis ziekenhuis, waar ze gespecialiseerd zijn in brandwonden. Ik was in shock, kan me niet meer herinneren dat Ruben en familie in het ziekenhuis arriveerden. Ruben ging mee in de ambulance om met mach drie en alle toeters en bellen naar het andere ziekenhuis te komen. Het enige wat ik mij herinner is dat ik 300 duizend schietgebedjes gedaan heb om af te dwingen dat ik het leven van mijn zoon geruïneerd had. Na onderzoek in het Rode Kruis ziekenhuis, kwam de conclusie; voornamelijk eerste en tweedegraads brandwonden op de armen en buik. Het is behandeld met een soort ‘muismat’ op de buik en na uren van observatie door alle medicatie die Dean had gekregen, mochten we naar huis. De opluchting dat het goed zou moeten komen duurde niet lang. De avond erna kwam namelijk het telefoontje van de arts met de mededeling dat de uitslag van de kweek binnen was. Er was een bacterie gevonden die hem doodziek kon maken. We moesten linea recta terug en een paar nachten blijven. Tot het gevaar die de streptokokkenbacterie vormde geweken was. Dit is gelukkig met een antibioticakuur verholpen. Ruben en ik hebben zelf thuis de wonden dagelijks moeten schoonmaken, behandelen en verbinden. Had ik misschien toch mijn roeping gemist…

Het was een hele heftige tijd, maar de wonden van Dean zijn uiteindelijk goed genezen. Een paar kleine plekjes zonder pigment verraden de gebeurtenis, maar een leek zal het amper zien. Wat had ik graag die paar seconden terug willen draaien of de brandwonden op mijn lichaam willen plakken. Mezelf vergeven heeft heel wat tijd in beslag genomen. Je denkt al snel; dat soort dingen gebeuren mij niet, maar een moment van afleiding, kan ervoor zorgen dat het je toch overkomt. Ik heb me lang slecht gevoeld, het schuldgevoel die op mijn schouders drukten, maakten mij letterlijk klein. Had het gevoel dat iedereen mij nastaarde; ‘Kijk, dat is die slechte moeder die niet kon voorkomen dat er thee over haar kind viel.’ Toen ik merkte dat Dean nog steeds het vrolijke, ondernemende ventje was en de wonden mooi genazen, kon ik de gebeurtenis langzaam accepteren. Meerdere artsen hebben mij verteld dat mijn handelen erger heeft voorkomen. De cursus kinderehbo die ik vlak daarvoor had afgerond, wierp dus duidelijk zijn vruchten af. Met de gedachte voorbereid te zijn mocht er wat met mijn kind gebeuren ben ik deze cursus gaan volgen. Ik heb Dean blijkbaar niet kunnen behoeden voor de beker thee, maar ik heb hem met mijn kordate optreden wel behoed voor erger leed. En daar ben ik achteraf zeker trots op.

Dean weet natuurlijk niets meer van dit hele voorval. Maar hij weet het op de meest onhandige plekken (lees; supermarkten, wachtkamers etc) het nog wel eens te benoemen. ‘Mam, wist je nog die keer dat je die beker hete thee over me heen gooide…..’ ‘Ja schat, als de dag van gisteren…’