Als alles anders loopt 💔 8

De dag van de crematie is aangebroken. We gaan met ons gezin naar het crematorium, voor de laatste keer compleet.

Ik loop met ons kleine meisje in het mandje nog een laatste rondje door de woonkamer. Hier zal ze nooit opgroeien en spelen, wat een verdrietig idee 💔

Dan is het echt tijd en gaan we op weg. We zijn stil en allemaal in gedachten. Bij het crematorium en worden opgewacht door de uitvaartverzorger. Hij begeleidt ons naar de familiekamer. Hier hebben ze een tafeltje gemaakt met een kleedje en brandende kaarsjes. Heel mooi. Ook staat er zachte muziek op. We nemen plaats op de grote bank en krijgen koffie, thee en limonade. We maken foto’s en knuffelen voor de laatste keer. Na een tijdje komt een mevrouw van het crematorium ons kleine meisje ophalen en dan moeten we haar echt afgeven.. 💫 Wat hartverscheurend 💔

We gaan naar huis. Het voelt heel leeg. Mijn buik is leeg, mijn armen zijn leeg en het bakje water is leeg. Het voelt gek dat ons meisje nu helemaal alleen in het crematorium is, dat we haar daar hebben moeten achterlaten. Ik vind dat heel moeilijk. 

Mijn lijf denkt daarentegen dat er een (levend) kind gebaard is dus mijn melkproductie komt op gang, ik heb stuwing in mijn borsten en ik kan niet slapen in de nachten. De woensdag is een heftige dag. Als ik even in slaap dommel in de nacht, overvalt het vreselijk lege gevoel me weer zodra ik wakker wordt. Heel moeilijk vind ik dat. Donderdag voel ik me iets ‘lichter’, vanmiddag kunnen we ons meisje ophalen! 💕 Omdat ze voor de 24 weken geboren is, heb je nog niets te maken met de wettelijke regels rondom overlijden en crematie (o.a. dat de as van de overledene een maand in het crematorium moet blijven voordat je het kunt ophalen). 

Om 16.30 uur mogen we eindelijk naar het crematorium toe. We hebben geen idee wat we kunnen verwachten en hoe we haar meekrijgen. Krijgen we een zakje of envelopje, of een kokertje? Hoe veel as is het? We hebben echt geen idee..

 Als we aankomen worden we ontvangen door een vriendelijke mevrouw die ons meeneemt naar een kamertje. Ze vraagt of we koffie/thee willen en gaat dit halen. In de kamer staan allerlei urnen, en deze bekijken we even samen. De mevrouw komt terug en we gaan zitten. We hebben een warm gesprek met haar en ze neemt de tijd om te vragen hoe het gaat en gegaan is de afgelopen week, heel lief. We moeten een handtekening zetten voor ontvangst van de as en dan gaat ze ons meisje halen. Ze zit in een prachtig klein wit urntje, met een velours paars zakje eromheen. Ze doet de deksel eraf en laat de as aan ons zien. Het zit in een zakje met een strikje eromheen. Ook ‘haar’ vuursteen zit erbij met een uniek nummer. Deze is meegegaan met het mandje en bleef uiteindelijk met de as over. In het deksel staat een sticker met haar naam, haar geboorte- en sterfdag en de datum van crematie 🩷 Wauw, wat mooi en tastbaar! 

Wat voelt het fijn dat ze weer bij ons is. We gaan haar een mooi plekje geven,  thuis en in ons hart 🩷💫