Zoals ik al zei, het werd teveel en alles in mij riep dat er iets mis was.Mn kindje huilde aan 1 stuk en was aan het einde van de middag dood en doodmoe.. net als ik trouwens.

Na 3 dagen in het ziekenhuis te zijn geweest, mocht ons kleine mannetje eindelijk mee naar huis. De bevalling was achter de rug en ik voelde me lichamelijk al iets sterker. Ook ons mannetje deed het goed, alleen de eerste 7 dagen moesten we hem antibiotica geven met een spuitje.

Nauwelijks bijgekomen van de bevalling en net aan ons ontbijt, kwam de verpleegster van Tyler de kamer in. Er is vanacht een incident geweest met jullie zoon. Graag willen we dit met jullie bespreken.

Het kwam echt pas na een paar seconden binnen..Mijn kind meenemen? Hoezo mijn kind meenemen! Waarheen? Waarom? Is er iets mis? En alsof mijn hele wezen wist dat ik mama was geworden en zou vechten voor mijn kind, hield ik hem stevig vast en keek vastberaden op naar de kinderarts.

Na ongeveer 10 minuten persen kreeg ik enorme dorst en de ranja naast mn bed was niet aan te slepen.

Verloskamer 2 was een grote ruimte met allerlei medische apparatuur, een bank voor manlief en alvast een bedje voor de baby. Dit alles zag ik wazig. Ik was in mijn eigen wereld en hoorde of zag niemand. Na wat uren leek te duren kwam er een nogal jonge vrouw binnen.

De verloskundige kwam rond half 7 en deed een inwendig onderzoek nadat ik mijn verhaal verteld had.

Ik werd snel zwanger, en voelde mij super goed.