Waar zat die roze wolk ?!

Na 3 dagen in het ziekenhuis te zijn geweest, mocht ons kleine mannetje eindelijk mee naar huis. De bevalling was achter de rug en ik voelde me lichamelijk al iets sterker. Ook ons mannetje deed het goed, alleen de eerste 7 dagen moesten we hem antibiotica geven met een spuitje.

Thuis gekomen was heel het huis versierd, en zelfs de tuin was prachtig! Een levensgrote ooievaar stond trots te pronken met een baby in zn snavel.

Na ongeveer 10 minuten stond de kraamzorg al voor de deur, en ze werd gelijk boos toen ik haar vertelde al een wasmachine te hebben aangezet. (oeps)

Ik werd gelijk naar bed gebracht en Tyler mocht lekker bij mij op de borst liggen. Eindelijk voelde ik mij echt mama. Wat een heerlijk gevoel..

Na een week die prima was verlopen, vertrok de kraamzorg met een grote bos bloemen. En toen stonden we er alleen voor. Tyler lag bij ons op de kamer, en aangezien ik van elke kreun en steun wakker werd, besloten we hem op zn eigen kamer te leggen. Dit ging vanaf die dag al prima. Hij leek het ook goed te doen.  Wel veel huilen, vooral na elke fles. Maar wisten wij veel. Hoorde dat er niet bij?

Overdag sliep hij wel veel, maar na elke dag dat ik meer zelfvertrouwen kreeg, merkte ik toch dingen op.

Hij overstrekte zich veel, had altijd gespannen vuistjes, zo erg dat zn handjes soms blauw waren. En veel huilen.Ook zag ik hem vaak zn melk herkauwen. Wij dachten dat hij misschien honger had, en kochten voeding voor hongerige baby's. Ook waren we s'nachts begonnen met inbakeren, aangezien hij zich elke keer wakker sloeg. Dit had weinig tot geen resultaat.

Aangezien manlief alweer aan het werk was stond ik er overdag alleen voor, en langzamerhand werd ik doodmoe. Ik piekerde mij suf, en vroeg mensen om mij heen om hulp.

Na nog een week aanmodderen besloot ik naar de huisarts te gaan. Zij dacht aan reflux.En ik kreeg medicatie. Dit hielp voor geen meter! Hij kreeg meer last van krampjes en ging nog meer huilen dan hij al deed.

We waren nu al 5 weken verder en ik kon niet meer. Ik was machteloos, kon geen babyhuil meer horen. En als hij dan stil was hoorde ik zn gehuil alsnog in mn hoofd.

Ik was er klaar mee! Dit kon zo niet langer. Mijn kindje had pijn, ik voelde dit aan alles! En op een avond belde ik de huisartsenpost...