En toen moest ik bevallen deel 4

Na ongeveer 10 minuten persen kreeg ik enorme dorst en de ranja naast mn bed was niet aan te slepen.

Het persen ging eigelijk prima, alsof ik het al tientallen keren had gedaan, en ik had niet eens een cursus gevolgd.

Omdat iedereen wel doorhad dat ik zo'n dorst had, werd mijn temperatuur opgemeten.

Als je een ruggeprik krijgt, is koorts 1 van de bijwerkingen. Deze mag niet boven de 38 graden uitkomen, en natuurlijk was deze bij mij veels te hoog.

Ik kreeg snel antibiotica toegediend via mijn infuus, en vaag kreeg ik mee dat er een kinderarts werd opgeroepen.

Ik luisterde op dat moment alleen naar de stem van mijn vriend, die aangaf hoelang ik moest persen.

Ondertussen was het 22:30 en was ik meer dan 44 uur aan het bevallen. Ik was niet bang maar hoopte wel dat het snel voorbij zou zijn. In mezelf was ik heel kalm, en wist ik dat mijn lichaam dit kon. Alleen op dat moment voelde ik ook dat het niet deed wat het moest doen.

Om 22:40 hoorde ik de gynacoloog zeggen dat als hij niet binnen 10 minuten geboren zou worden, hij gehaald ging worden. met een tangverlossing of een keizersnee. Later begreep ik dat ze dit 3 keer had gezegd, maar de laatste keer begreep ik het pas echt.

In die laatste 10 minuten werden er naast de katheter en een soort hartslagmeter die op het hoofdje vastzat, nog een soort kunstof buis naarbinnen gebracht. Aan het einde zat een soort krabbetje waarmee ze wat bloed van mn zoon zn hoofdje krabte. In dat bloed konden ze zien hoe zijn zuurstof gehalte was, en hoe hij reageerde op zijn langdurige weg naar buiten.

Naast al die materialen die dus in mijn onderkant zaten, zouden er dus ook nog 2 tangen naar binnen gaan? Moooooi niet dacht ik.

En met wat ik echt noem "oerkracht" perste ik mn zoontje zn hoofd eruit. Alleen de gynacoloog en haar assistente stonden net 2 meter verderop het bloed van mn kind te onderzoeken  en ik hoorde mijn vriend alleen maar roepen " heeluup hij komt eraan" ! Vliegensvlug kwam ze weer voor me zitten, en riep naar de assistente dat hij er nu eindelijk aankwam.

Eindelijk dacht ik dat het einde in zicht kwam. Nog een pers of 2 en ik zou mn kind op de borst hebben, maar er moest natuurlijk weer wat fout gaan.

Zijn rechterarm zat klem...En hoe hard ik ook mn best deed, hij kwam er niet uit. Ondertussen werd de kinderarts die paraat stond weer gebeld voor hulp, maar net toen de assistente op wilde hangen kwam hij eruit...

Eindelijk na bijna 50 uur bevallen, lag daar om 22:53 een lang slank grijs mannetje op mijn borst. Schreeuwend en wel lag hij daar.

Minutenlang keek ik in zijn grote ogen, niet wetend hoe hem vast te houden of neer te leggen. Ik vond het doodeng maar zo mooi. De adrealine spoot door mijn lichaam, en snel kwam ik uit mijn eigen wereldje..Ik ben Mama..Ik heb een zoon op de wereld gezet! Mijn lichaam liet mij ondanks alles niet in de steek..Ik heb het gedaan..

Nadat ik net weer terug op aarde was, mijn vriend gekust had en ik dichtgenaaid werd van onderen ( niet zo heel letterlijk nemen) kwam de kinderarts binnen..

"Mevrouw, van harte gefeliciteerd met uw zoon." " Maar we moeten hem meenemen".....