Met 31+1 weken ben ik gestopt met schrijven, en op deze dag zouden wij te horen krijgen of we naar Nijmegen (waar ik moet bevallen en waar ons dochtertje behandeld gaat worden) zouden kunnen. Helaas, weer geen plek. Een dag later nog een keer geprobeerd en weer pech, maar weer een dag later mochten we wel die kant op. Zo was eerste kerstdag 2023 toch heel anders dan we ons eigenlijk hadden voorgesteld; onderweg vanuit het ziekenhuis in Leuven naar het ziekenhuis in Nijmegen om hier te blijven 'wonen' tot de bevalling... En daarna... Wij wisten natuurlijk al dat wij na de bevalling een hele tijd in en rondom het Radboud in Nijmegen zouden moeten verblijven. Maar dat dit nog tijdens de zwangerschap ook al het geval zou zijn, kwam wel weer als een harde klap binnen (alsof we er nog niet genoeg gehad hadden).

Sinds mijn vorige post zijn we nog 2 keer voor afspraken en één keer onverwachts naar Nijmegen geweest. Echo’s, gesprekken met kinderarts en gynaecoloog, doorverwijzing voor de FETO naar Leuven en het onverwachtse bezoekje omdat ik de baby niet gevoeld had en vochtverlies had (niks aan de hand gelukkig). 

In mijn vorige verhaal schreef ik over de uitslag van het erfelijkheidsonderzoek; ik ben drager van een gen dat ervoor zorgt dat een geïsoleerde variant van CHD uit zou kunnen komen bij mijn/ons kind. Het gen wordt sowieso overgedragen op de komende nageslachten, maar het uitkomen van CHD is redelijk zeldzaam. Ik noem het nu zeldzaam (weet het percentage niet precies, hierover moet nog een keer een gesprek plaatsvinden - maar dit is meer iets voor een evt. volgende zwangerschap, nu even focus op dit moment en onze baby) omdat wij en niemand in onze familie hier ooit van gehoord hebben. Dit betekent ook dat dit gen dus aan één kant van mijn familie zit, maar nog nooit is uitgekomen, dan klinkt het voor mij toch best zeldzaam. Om dan maar met het stukje schuldgevoel te beginnen, het vliegt alle kanten op. Als ik realistisch denk weet ik dat ik mij niet schuldig hoef te voelen, waarom ook?! Iets wat je niet weet, waar je nog nooit mee te maken hebt gehad of zelfs nog nooit van hebt gehoord, hoe kun je je daar nu schuldig over voelen.. Een erfelijkheidsonderzoek wordt natuurlijk ook niet zomaar en zonder aanleiding uitgevoerd, dus ik kon het ook gewoon niet weten. Maar goed, in realiteit werkt het toch iets anders. Ik voel me gruwelijk schuldig; de ene dag verdrietig op de bank, nergens zin in, boos op en om alles en zie het dan gewoon even niet meer zitten. De andere dag gewoon normaal, redelijk opgewekt, wat actiever en meer bezig met het regelen en kopen van allerlei dingen. Een balans hierin is er dus niet echt; het is of een prima dag in hoeverre prima in onze situatie nu mogelijk is of het is de allerk*tste dag ever (gevoelsmatig dan hè). En dat schuldgevoel moet ik misschien wel loslaten, maar dat is heel makkelijk gezegd en getypt, in werkelijkheid werkt dat natuurlijk totaal niet zo met een aan- of uitknop. Gevoel overheerst dan toch hetgeen van hoe het zou moeten zijn of hoe ik zou moeten denken. Ook ga je gelijk veel verder denken, de toekomst, een volgende zwangerschap; hoe dan, wat dan? Er zijn allerlei mogelijkheden en dat zit ook in mijn hoofd. Maar daarmee bezig zijn heeft nu natuurlijk helemaal geen nut, ik zou me juist bezig moeten houden met de komst van onze baby, die komst die inmiddels heel dichtbij begint te komen... 

Zoals in mijn eerdere post beschreven, is tijdens de 13 weken echo bij ons kindje de diagnose CHD gesteld. Waar je in het begin niets weet, niet weet wat het betekent, niet weet wat je te wachten staat etc. krijgt gedurende de rit steeds meer invulling en betekenis. Natuurlijk had ik de term 'medische rollercoaster' al heel vaak gehoord, maar dat dit ineens zo'n heftige, persoonlijke betekenis zou kunnen krijgen, daar heb ik nooit een seconde bij stilgestaan. En wat een achtbaan is het, een hele lange, met heel veel verschillende obstakels (om ze zo maar even te noemen).  

Op vrijdag 16 juni was de dag dat ik een positieve zwangerschapstest in mijn handen had (op moment van schrijven inmiddels 19 weken zwanger). Ik had me voorgenomen om samen met mijn vriend te testen, maar had zo sterk het gevoel dat het raak was, dat ik echt niet kon wachten. Hij was dat weekend naar een festival en zou zondagavond pas (dan duren een paar dagen ineens heel lang) terugkomen. Voor mijn gevoel duurde het eeuwen, daarom heb ik zaterdag gevraagd of we konden videobellen, zodat ik hem het goede nieuws kon vertellen. Dat had ik, helemaal bij ons eerste kindje, liever op een andere manier willen doen, maar ik kon ook hiermee gewoon echt niet wachten. Helemaal enthousiast en blij was hij met dit prachtige nieuws!