Het ziekenhuisleven & de bevalling

Met 31+1 weken ben ik gestopt met schrijven, en op deze dag zouden wij te horen krijgen of we naar Nijmegen (waar ik moet bevallen en waar ons dochtertje behandeld gaat worden) zouden kunnen. Helaas, weer geen plek. Een dag later nog een keer geprobeerd en weer pech, maar weer een dag later mochten we wel die kant op. Zo was eerste kerstdag 2023 toch heel anders dan we ons eigenlijk hadden voorgesteld; onderweg vanuit het ziekenhuis in Leuven naar het ziekenhuis in Nijmegen om hier te blijven 'wonen' tot de bevalling... En daarna... Wij wisten natuurlijk al dat wij na de bevalling een hele tijd in en rondom het Radboud in Nijmegen zouden moeten verblijven. Maar dat dit nog tijdens de zwangerschap ook al het geval zou zijn, kwam wel weer als een harde klap binnen (alsof we er nog niet genoeg gehad hadden).

Ons was verteld dat we er rekening mee moesten houden dat ze ieder moment geboren zou kunnen worden en dat ze er in 2 weken zeker zou zijn. Wij hadden een aantal mijlpalen nodig; 32 weken om aan de ecmo (hart-long machine) te mogen en 34 weken om geopereerd te kunnen worden. De stress en zorgen schoten er bij ons natuurlijk flink in. Ik verbleef in een éénpersoonskamer, waar mijn vriend ook op een stretcher mocht blijven slapen. Dit was echt heel fijn, zodat je niet alleen bent en niet alleen met de angst in het ziekenhuis zit. Na een tijd hebben we elkaar ook niet zoveel meer te vertellen, begrijpelijk natuurlijk, want je maakt allebei totaal niets meer mee. Veel nieuwe telefoonspelletjes rijker en voor mij een nieuwe 'kleuren voor volwassenen' hobby. Ons dagelijks uitje was een rondje rondom het ziekenhuis en een latte caramel in de koffiebar in het ziekenhuis. Mijn vriend ging een keer een dagje op en neer naar huis, dus dacht ik; dan ga ik lekker beneden in de koffiebar zitten en mensen kijken, dat kan ik de hele dag wel volhouden in zo'n druk ziekenhuis. NEE HOOR, dat mocht niet. Want ik mocht niet alleen en zonder rolstoel de afdeling af. 

Nou, dit stukje beschrijft mijn beperkingen in de ziekenhuistijd wel. Ik was echt patiënt.. Nou ja, dat was ik niet, maar zo werd ik wel behandeld. En natuurlijk weet ik waarvoor ik het deed, maar het voelde verschrikkelijk. Continu kwam er wel iemand de kamer binnen; spullen aanvullen, poetsen (zo noemden ze het tenminste), vragen wat je wil eten (6x per dag), afwas ophalen, even checken hoe het gaat, 4x per dag controles (temperatuur, bloeddruk, saturatie), bed verschonen, visite van de artsen met iedere dag hetzelfde vragenlijstje en dan nog wat mensen van allerlei afdelingen die af en toe even kwamen kletsen. Nu klinkt het ondankbaar, want het was af en toe echt wel fijn om weer even een ander gezicht te zien en even te kunnen kletsen, maar als deze persoon als 20ste op dezelfde dag in je kamer staat ben je er wel klaar mee. Als je echt zelf iets mankeert, is het natuurlijk iets makkelijker toegeven dat je in het ziekenhuis moet blijven en beperkingen hebt, maar ik mankeerde zelf niets en had zelf nergens last van. En natuurlijk had ik altijd in mijn achterhoofd; alles voor ons meisje!

Uiteindelijk zijn we precies 6 weken in het ziekenhuis geweest en lag ik dus 6 weken opgenomen. Dit betekent dus ook dat ze veel langer is blijven zitten dan de artsen en wij verwacht hadden. Erg bijzonder, vooral ook omdat het risico op vroeggeboorte erg groot is na de feto behandeling. Door de technische fout heb ik de feto natuurlijk 2x gehad, dus hiermee was de kans alleen maar weer groter geworden. In die tijd hebben we nog een aantal echo's gehad om de hoeveelheid vruchtwater en de groei te bekijken. Ook zijn we in die tijd een dagje 'op verlof' (klinkt net alsof je in de gevangenis zit) geweest naar mijn ouders. Dit mocht, omdat zij 40 minuten van het Radboud wonen en ze dit qua afstand goed vonden voor het geval we ineens terug zouden moeten.

Eigenlijk zou ik tussen de 38 en 39 weken (begin van aankomende week) ingeleid worden. Maar omdat ze al zo lang was blijven zitten en 37 weken een veilige termijn is, werd de inleiding eerder gepland. Op 1 februari moesten wij naar het ziekenhuis (36+6) voor de inleiding. Ons was verteld dat ze er de volgende dag zou kunnen zijn, maar ook dat de kans groot was dat het 2-5 dagen zou duren. Hier zagen wij ook weer heel erg tegenop, want dat was weer de hele tijd afwachten (dachten we). Om 12:30 gingen ze kijken of er al ontsluiting was en zou ik de eerste 2 tabletjes krijgen. De tabletjes misoprostol maken de baarmoedermond week, waarna je het infuus met weeënopwekkers zou krijgen. Sommige mensen krijgen van die tabletten weeën, maar dat is eerder ongebruikelijk. Ik kwam binnen met 1 cm ontsluiting en een uur na de eerste gift kreeg ik wat krampen, niet heel erg en dacht nou dat zal het week maken wel zijn, zo zal dat voelen. Om 17:00 werd er nog een keer gekeken en kreeg ik de 2e gift. Ik zat toen op 1,5 cm. 

Baalde gruwelijk want dacht dat gaat een hele lange rit worden zo. Vanaf toen heb ik echt wel wat heftigere krampen gekregen en om 21:00 gingen ze weer kijken en zou ik eigenlijk de volgende gift krijgen. Toen zat ik op 3 cm en durfden ze het niet aan om me de volgende gift te geven, omdat mijn lichaam er best heftig op reageerde. Vanaf toen ging het heel erg snel en heb ik heftige weeën gekregen. Binnen een aantal seconden schoot de pijn alle kanten op; buik, rug, benen.. Mijn vriend wilde me helpen maar ik wist niet eens wat ik met mezelf aan moest omdat het alle kanten op ging. Zo ook met kou en warmte; zweten, maar koud en trillen en ineens weer heel warm. Leek net alsof ik een hele grote koortsreactie had. Ik moest en zou een ruggenprik krijgen, dacht als ik dit nog tot de volgende dag ergens in de middag moet volhouden ga ik het niet overleven. Om 00:00 gingen ze nog een keer kijken naar de ontsluiting zodat de anesthesist gebeld kon worden. 

Toen kwam de mededeling; dat wordt geen ruggenprik meer, je zit op 10 cm dus je moet zo gaan persen. In een super snel tempo werden allerlei artsen gebeld omdat er een heel team klaar moest staan om ons meisje op te vangen en te behandelen. Om 00:15 was het zover en mocht ik beginnen met persen en op 02-02-2024 om 00:37 was ons dochtertje June geboren. Uiteindelijk blij en opgelucht dat ik geen ruggenprik heb gehad, maar op dat moment wist ik natuurlijk niet dat ik ineens al op 10 cm ontsluiting zat. Ze had gelijk haar oogjes open, reageerde actief en alle slangetjes etc. waren snel aangelegd. Ze waren heel positief over haar eerste momenten, dit voelde voor ons ook echt als een opluchting.

Ik vond het wel heel erg heftig dat ze gelijk bij me weg moest en gelijk werd meegenomen naar een andere afdeling, mijn vriend ging natuurlijk met haar mee. Lag ik daar, net bevallen, te wachten op de placenta, in mijn eentje zonder vriend en kind... Gelukkig kon ik snel gaan douchen, wat eten enzovoort en dan zou ik ook naar haar toe mogen. Inmiddels kwam mijn vriend alweer terug, ze moesten nog een aantal dingen aansluiten en dit moest steriel, dus daar mochten wij niet bij zijn. Het wachten leek wel een eeuwigheid te duren. Na een aantal uur konden we dan ook eindelijk naar haar toe en had ik eindelijk de mogelijkheid om haar voor het eerst goed te bekijken. Natuurlijk waren we meteen helemaal VERLIEFD op ons prulleke.

Zo hadden we al een hele rollercoaster achter de rug, maar nu begon het pas echt. De start, hoe gaat ze het doen, hoe reageert ze op alles, wanneer is de operatie, hoe gaat de operatie, hoe gaat ze hiervan herstellen, hoe reageren de organen, hoe reageert zij op alles... Gelukkig konden wij gelijk op 2 februari 's avonds naar het Ronald McDonald huis, waren wij eindelijk het ziekenhuis uit, in een fatsoenlijke leefomgeving en ook even ruimte om samen op de bank te zitten, gewoon echt samen, zonder mensen die continu binnen zouden komen. Alsnog erg vreemd, want wij zijn net ouders geworden en zitten daar samen, zonder ons kleine hummeltje, die een paar minuten verderop op de nicu ligt. Gelukkig doen ze alles om haar te helpen en zorgen ze fantastisch goed voor haar. En wij mogen 24/7 bij haar zijn, dus kunnen er echt ieder moment naartoe! Mijn verhaal over haar start, de nieuwe ziekenhuistijd, etc. wordt vervolgd :) Dankjewel weer voor het lezen en de reacties!