"Doe mij maar weg! Jij houdt ook niet van mij, doe mij maar weg!" Wanneer je de controle verloor en geen houvast meer kon vinden, werd je verschrikkelijk onzeker. Dit ontpopte zich regelmatig in een enorme woede uitbarsting. Schreeuwen, stampen, slaan, maar ook heel gemeen doen. Want als er iets is dat me raakt dan is het dat je roept dat ik niet van je hou... Maar ik begreep je gevoel maar al te goed. Je bent in je jonge leven al meermaals naar een ander plekje moeten gaan, dus waarom zou je nu wel ergens mogen blijven? Het gevoel hebben dat alles en iedereen om je heen zomaar weg kon vallen, hoe bang en kwetsbaar moest jij je wel niet voelen? Daarom besloten we samen met de psychologe om te starten met EMDR therapie.

Dertien jaar... wat klinkt dat ontzettend lang! Toch is het echt al zo lang geleden dat Bert en ik beslisten om te stoppen met de pil. We hadden net ons eigen huisje gekocht, hadden allebei een vaste baan en waren helemaal klaar voor die volgende stap. Hoewel mijn buik altijd leeg bleef en de zwangerschapstesten altijd wit, ben ik daar niet verdrietig over. Het lot bracht ons iets anders en ik ben er ondertussen helemaal van overtuigd dat dit onze weg moest zijn.

Wat was ik bang om ziek te worden vlak voordat we in lockdown gingen... Voor het eerst puilde mijn winkelkar uit met groenten, fruit en flessen water. Ik was vastberaden om mijn weerstand te verhogen en besloot dat te doen met behulp van zoveel mogelijk vitamine C.

Het is alweer een tijdje geleden dat ik nog eens tijd maakte om een blog te schrijven. Ik zat niet zo lekker in mijn vel omdat het met de kinderen wat moeilijk ging. Toen we dan ook nog eens dat verschrikkelijk telefoontje kregen over de vader van Lotte, stortte ons anders zo stabiel nestje als een kaartenhuisje in elkaar.

Lotte, wat ben je toch een bijzondere meid! Twee weken oud was je toen je bij ons kwam wonen en hoe klein je ook was, je vulde ons hele huis en hart met een gevoel van geluk en liefde. Jarenlang hoopten we dat het moment ooit zou komen dat we voor een kindje zouden mogen zorgen en nu was het zo ver. We wisten dat je al een mama en papa hebt, maar jij hebt genoeg liefde voor ons allemaal. Je was een gemakkelijke baby en wat was het genieten met jou, maar al snel zagen we dat je geen gewoon meisje was.

Als pleegmama word ik vaak de hemel in geprezen. Mensen vinden het zo mooi dat wij aan pleegzorg doen en denken blijkbaar ook meteen dat ik de perfecte (pleeg)moeder ben. Sorry mensen, dat beeld zal verdwijnen na het lezen van deze (te) eerlijke blog. Ik biecht jullie 10 dingen op die ik eigenlijk niet hardop durf te zeggen. Please don't judge me ;-)

Het is niet altijd gemakkelijk om pleegkind te zijn voor Robbe en Lotte. We proberen zo veel mogelijk om hen normaal te laten opgroeien zoals elk ander kind. Toch worden ze er hoe dan ook af en toe mee geconfronteerd dat ze pleegkinderen zijn. Het is mooi om te zien wat ze voor elkaar kunnen betekenen op zulke momenten. 

Brother and sister by heart