Mijn pleegdochter verloor haar papa...

Het is alweer een tijdje geleden dat ik nog eens tijd maakte om een blog te schrijven. Ik zat niet zo lekker in mijn vel omdat het met de kinderen wat moeilijk ging. Toen we dan ook nog eens dat verschrikkelijk telefoontje kregen over de vader van Lotte, stortte ons anders zo stabiel nestje als een kaartenhuisje in elkaar.

Ik zit in de auto onderweg naar school. Ik moet je zo mee naar huis nemen, doen alsof er niets aan de hand is, terwijl ik zojuist een telefoontje heb gehad van de pleegzorgbegeleidster met de mededeling dat jouw papa niet meer leeft. Al zag je hem maar 3 keer per jaar, ik weet dat het je hartje zal breken. Ik wil het je pas vertellen als Bert thuis is van zijn werk, zodat we een rustig moment kunnen afwachten waarop we elkaar kunnen steunen... want dat zal nodig zijn.

Zoals altijd kom je lachend en dansend uit school. Je rent op me af en geeft me een dikke knuffel. Ik slik mijn tranen weg. Als ik in je vrolijke blauwe oogjes kijk, wens ik dat je altijd zo onbezorgd door het leven zou kunnen blijven gaan. Kon ik je maar beschermen van alle verdriet. Je vertelt trots over je dag en eenmaal thuis wachten we samen met Robbe op Bert. Hem bracht ik al op de hoogte en ook hij kwam die dag met lood in zijn schoenen naar huis.

We gingen met zijn vieren bij elkaar zitten. Ik nam Lotte bij mij op schoot. Ik vertelde haar wat er gebeurd was en al snel zat ze te snikken in mijn armen. Ik huilde met haar mee en zei: "Sorry meisje, ik wou echt dat het niet zo was, sorry meisje..." Je was verdrietig maar stelde ook al meteen veel vragen. Zo vroeg je je af waar hij nu was en maakte je je al snel zorgen om je mama. Zij is binnenkort jarig en zou dat alleen moeten vieren, zonder papa. Je was wel heel uitgesproken over één ding: je wou hem absoluut nog één keertje zien om afscheid te nemen.

De volgende dag zijn we onderweg naar jouw geboorteplaats. De weg doet me denken aan al die keren dat ik met jou naar je papa en mama reed toen je nog een baby was voor de maandelijkse bezoekmomenten. Nu ben je een mooie, grote meid van 9 jaar die achter mij zit. Ik hou in mijn spiegel in de gaten hoe het met je gaat. Je bent rustig, niet in je normale doen dus. Je staart naar buiten en vraagt af en toe hoe lang we nog moeten rijden.

“Ik vind het een beetje spannend om naar papa te gaan, want ik heb nog nooit iemand gezien die dood is.” Ik vertel je dat ik dat ook nog steeds spannend vind. Gisteravond toen we je het slechte nieuws vertelden, aarzelde je geen seconde toen we vroegen of je hem nog wou zien. Je wou afscheid nemen en bovendien wou je je mama een knuffel geven. Je pleegzorgbegeleidster heeft alles voor je geregeld en je wou haar er ook graag bij hebben. Samen rustig afscheid nemen, dat gaan we doen.

Wat stap je flink naast je mama mee door de grote ruimtes onderweg naar je papa. Wat gaf je haar een lieve knuffel en wat hield ze zich ook groot voor jou. Ze kan je niet grootbrengen, maar wat wist ze vandaag goed wat jij nodig had… Ze gaf antwoord op al je vragen en samen pakten jullie papa’s hand vast. Je mooie tekening en je zelf uitgekozen bloemetjes hebben hun plaatsje gekregen op zijn kist. Op de tekening schreef je ‘papa, ik zal je missen’.

Je koos een mooie verzilverde roos, zodat je een beetje van zijn as zal kunnen bewaren in het bloemknopje. Hoe verdrietig deze dag ook was, wat voelde het allemaal juist aan toen we weer naar huis reden. We wisten dat dit voor jouw verwerking goed zou zijn en ook voelde je die dag hoe goed jouw echte familie en jouw pleegfamilie samen een team kunnen zijn. "Ik vond het fijn dat jij mijn mama een knuffel gaf, " fluisterde ze 's avonds. Ik leg haar uit dat haar mama voor ons ook heel belangrijk is, net omdat zij haar moeder is. We verzekerden haar dat ze zich niet teveel zorgen moest maken om haar mama, de grote mensen zorgen wel voor haar. Laat ons nu vooral maar even voor jou zorgen lieve meid!