Lieve Lotte, ik wou dat ik was zoals jij...

Lotte, wat ben je toch een bijzondere meid! Twee weken oud was je toen je bij ons kwam wonen en hoe klein je ook was, je vulde ons hele huis en hart met een gevoel van geluk en liefde. Jarenlang hoopten we dat het moment ooit zou komen dat we voor een kindje zouden mogen zorgen en nu was het zo ver. We wisten dat je al een mama en papa hebt, maar jij hebt genoeg liefde voor ons allemaal. Je was een gemakkelijke baby en wat was het genieten met jou, maar al snel zagen we dat je geen gewoon meisje was.

Met vallen en opstaan.

Je werd letterlijk groot met vallen en opstaan. Je stuntelde de hele dag door, zag geen gevaar en je kon eerder klimmen dan dat je je eerste stapjes zette. We zagen een stoere meid in jou: je durfde alles en je huilde bijna nooit als je gevallen was. Dan stond je op en probeerde je het gewoon nog eens. Het was altijd goed opletten, maar verder maakten we ons weinig zorgen.

Naar school.

Dan kwam de dag dat je groot genoeg was om naar school te gaan. Onbezorgd ging je een uurtje kennismaken in jouw klasje. Vijf minuten later hing je al bovenin de klimmuur en bezorgde je iedereen de schrik van hun leven door er zonder nadenken weer van af te springen. De juf merkte al snel op dat je een pittig meisje was. Met een lach begon je aan je schoolcarrière. 

Die lach ben je nooit verloren, maar na een tijdje bleek dat je je niet ontwikkelde zoals je klasgenootjes. Je motoriek bleef achter, waardoor het moeilijk was om te knippen, kleuren en op het speelplein viel je ook nog steeds regelmatig. Waar iedereen begon te zien dat je een beetje anders was, maakte jij je totaal geen zorgen. Je danste letterlijk in de regen, stampte nog eens extra in de plassen, ook al zat je tot aan je blonde haartjes vol met modder.

Concentreren was moeilijk.

We waren vooral blij dat je elke dag met een lach naar school ging en dat je ook daarna nog alle energie had om thuis even vrolijk door te gaan, maar we merkten ook dat je ergens door belemmerd werd. Je kon je amper concentreren en om je klaar te stomen voor groep 3 was dat toch echt wel nodig. Op aanraden van de juf lieten we je testen bij de kinderpsychiater en eigenlijk was er na enkele maanden één en al herkenning en wisten we welk labeltje je zou krijgen: ADHD. Voor ons was het krijgen van een label op zich geen noodzaak, maar dit zorgt er wel voor dat we je op maat kunnen helpen met bijvoorbeeld speciaal onderwijs en de juiste medicatie.

Een nieuwe start.

Nu we wisten wat er was, maakten we een nieuwe start op een nieuwe school. Wat hebben we lang moeten wikken en wegen of het wel de goede beslissing was voor jou. Jij ging er weer mee om op je eigen unieke manier: "Dan ga ik nog meer vrienden maken!" Je mooiste jurkje haalde je uit de kast en met een stralende glimlach liep je je nieuwe schoolplein op. Op dat moment dacht ik voor het eerst: "Ik wou dat ik dat ook kon, zo gerust een nieuwe situatie aangaan..." 

Op school ben je de lieve, vrolijke meid zoals wij die kennen. 's Morgens steek je het zebrapad over en elke dag begroet je vriendelijk de juf die je helpt oversteken. Je laat je nieuwe schoentjes zien of vertelt trots dat je zelf je haartjes hebt gekamd. Ze kijken je lachend na terwijl je de poort binnen gaat. En zo laat jij als kleine meid overal geluk achter... waar jij verschijnt worden mensen gelukkig. Besef je hoe bijzonder dat is?!

Geen vloek, maar een gave.

Nu je wat ouder bent besef je zelf ook dat je ADHD hebt. Jij noemt het je superkracht. Jij ziet dat je hierdoor heel creatief bent, jij ziet dat je voor alles een oplossing kan bedenken en jij ziet ook dat het nooit saai is met jou erbij. Ik zie dat je anderen heel goed aanvoelt en hen helpt als het nodig is. Je troost je broer als hij verdrietig is, maakt hem rustig als hij boos is. Als ik me zorgen maak om één van jullie heb jij geen woorden nodig en geef je me spontaan een dikke knuffel, pak je mijn gezicht in die warme kleine handjes en zeg je met je glinsterende oogjes: "Ik had jou altijd gewenst, mama!" 

Om nog maar te zwijgen van je doorzettingsvermogen. Rekenen is bijvoorbeeld ontzettend moeilijk voor jou, maar waar een ander het al lang zou hebben opgegeven, blijf jij hard werken, blijf je koste wat kost proberen om het te begrijpen. 

Was ik maar zoals jij.

Mij niets aantrekken van wat anderen zeggen of van me denken, wat zou ik dat graag kunnen. Alles van de positieve kant bekijken en niet bang zijn voor nieuwe dingen, ik zou willen dat ik dat ook wat meer kon. 

Lieve Lotte, weet dat deze eigenschappen veel belangrijker zijn dan goede punten halen op school. Wat zal jij later veel bereiken en wat zal je geliefd zijn door je omgeving. De wereld zou zoveel mooier zijn als er meer mensen waren zoals jij! Wat houden we van jou!