Ik raakte in 13 jaar nooit zwanger en ik zie dat als ons lot.

Dertien jaar... wat klinkt dat ontzettend lang! Toch is het echt al zo lang geleden dat Bert en ik beslisten om te stoppen met de pil. We hadden net ons eigen huisje gekocht, hadden allebei een vaste baan en waren helemaal klaar voor die volgende stap. Hoewel mijn buik altijd leeg bleef en de zwangerschapstesten altijd wit, ben ik daar niet verdrietig over. Het lot bracht ons iets anders en ik ben er ondertussen helemaal van overtuigd dat dit onze weg moest zijn.

De eerste maanden liepen we op wolkjes en droomden we hardop weg bij de gedachte dat we binnenkort een gezinnetje zouden vormen. In ons hoofd waren we de babykamer al aan het inrichten en werd er al volop over babynamen gediscussieerd. Het was een zalige en vooral onbezorgde periode.

Het was na een half jaar dat de teleurstelling steeds groter werd na iedere negatieve test. Hoewel Bert er nog helemaal gerust in was, besloop mij toen al eens dat gevoel: "Wat als het bij ons niet zou lukken?" Helaas zat ik na een jaar toch echt bij de huisarts te janken omdat we maar niet zwanger raakten. We begonnen aan de onderzoeken en al snel bleek dat er bij zowel Bert als bij mij problemen waren. We zagen het even niet meer zitten en waren helemaal klaar met die kinderwens! Het was het enige wat ons bezighield en we hadden vooral rust nodig, alles laten bezinken en kijken hoe belangrijk een kind krijgen nu echt was voor ons. We beslisten dat we niet de medische molen in zouden stappen.

De rust deed ons goed en we genoten van ons sociale leven. Hard werken, maar daarna ook hard genieten. Maar toch ontbrak er iets... Dat gevoel om voor een kindje te zorgen bleef... Na anderhalf jaar wikken en wegen schreven we ons daarom in voor de infoavond van pleegzorg. Een stap die ons leven helemaal veranderde...

We werden pleegouders van Lotte en Robbe, beide werden ze bij ons geplaatst als klein baby'tje, Lotte was zelfs nog maar 2 weken oud. Nee, we waren niet hun ouders, maar wat konden we genieten van het zorgen. We lijken een 'normaal' gezin van vier en ja, daarmee is onze droom uitgekomen. Want dat is het toch? Een droomscenario? We konden zelf geen kinderen krijgen en dus haalden we 2 pleegkinderen in huis?

Pleegzorg is echter lang niet altijd een droom. Toen we beslisten om voor Lotte en Robbe te zorgen, gingen we er ook mee akkoord dat we hun verhaal, hun rugzak en zeker ook hun ouders erbij zouden nemen. In bijna 10 jaar pleegouderschap bouwden we een band op met hun ouders, ze kregen op hun manier allemaal een plekje in het leven van hun kinderen. Jammer genoeg zagen we dat het voor de mama van Robbe niet vol te houden was en dat de papa van Lotte stierf. Moeilijke momenten waarop het niet altijd gemakkelijk is om de kinderen op de juiste manier op te vangen. Robbe is nog steeds bang om verlaten te worden en Lotte mist haar vader heel erg. Wel zien we dat de band met haar moeder sindsdien veel sterker wordt.

We hebben al veel meegemaakt en het is niet bepaald gemakkelijk, maar wat ben ik blij dat we op die warme lenteavond in 2010 naar die informatieavond van pleegzorg zijn gegaan! Ik denk echt dat het voorbestemd was dat Lotte en Robbe bij ons zouden wonen. Dat wij het aankunnen om het ouderschap te delen, dat wij blijven opkrabbelen na een moeilijke periode en dat we ons kunnen openstellen voor hun problematieken. Na 13 jaar nooit zwanger, maar veel belangrijker: na 13 jaar echt geen verdriet!