EMDR therapie voor onze pleegzoon.

"Doe mij maar weg! Jij houdt ook niet van mij, doe mij maar weg!" Wanneer je de controle verloor en geen houvast meer kon vinden, werd je verschrikkelijk onzeker. Dit ontpopte zich regelmatig in een enorme woede uitbarsting. Schreeuwen, stampen, slaan, maar ook heel gemeen doen. Want als er iets is dat me raakt dan is het dat je roept dat ik niet van je hou... Maar ik begreep je gevoel maar al te goed. Je bent in je jonge leven al meermaals naar een ander plekje moeten gaan, dus waarom zou je nu wel ergens mogen blijven? Het gevoel hebben dat alles en iedereen om je heen zomaar weg kon vallen, hoe bang en kwetsbaar moest jij je wel niet voelen? Daarom besloten we samen met de psychologe om te starten met EMDR therapie.

We gingen ondertussen al een paar jaar naar de psychologe en je voelde je er steeds meer op je gemak. Je leerde veel over de verschillende soorten gevoelens en hoe je daarmee om kon gaan. Je wist het heel goed uit te leggen en je wist ook heel goed dat het beter was om op een rustige manier over je gevoel te praten in plaats van boos te worden. Maar eens dat onzeker mannetje in jou weer de bovenhand kreeg, voelde je weer die afwijzing, zoals je die al zo vaak had gevoeld toen je nog klein was. Op die momenten was rustig blijven voor jou geen optie meer en was boos worden de enige manier om van die onrust af te komen. Het was duidelijk dat het trauma rond 'verlaten worden' echt aangepakt moest worden zodat hij kon beginnen met het verwerken.

Er werd ons uitgelegd dat we bij EMDR gingen werken met twee trillende apparaatjes die Robbe moest vasthouden, één in elk handje. Ondertussen zou hij zijn eigen verhaal aanhoren. De apparaatjes trillen om de beurt in zijn twee handjes om de linker- en rechter hersenhelft te  stimuleren. Hierdoor zou zijn trauma minder beladen worden zodat hij het een plaatsje kon geven. De psychologe vertelde Robbe dat ik een verhaal zou schrijven over Baby Robbe. Hij mocht de trillingen al eens proberen en hij kreeg wat uitleg op zijn maat. Hij gaf aan dat hij het wel zag zitten, maar wou dan graag bij Bert op schoot blijven. Het werd hem meermaals gezegd dat hij hij beslist, er werd een codewoord afgesproken als hij wou stoppen, hij mocht bewegen, stilzitten,... hij had de controle.

En zo zaten we een week later weer daar. Ik had ondertussen al wat informatie en ervaringen opgezocht en vond het best bijzonder dat dit zou kunnen helpen. Maar ik las ook veel verhalen over hoe heftig het achteraf kon zijn. De therapie zelf ging goed, al wilde hij er daarna niet veel meer over praten. Onderweg naar huis sprak ik mijn twijfels uit tegen Bert. Robbe leek wat ontwijkend en ik vroeg me af of de therapie überhaupt wel binnen was gekomen...

Maar of die was binnen gekomen! Een moeilijke week volgde: de ene woede uitbarsting na de andere. Die waren zelfs zo erg dat iemand uit de buurt de politie had gebeld om te kijken wat er allemaal loos was bij ons! In tranen legde ik hen de hele situatie uit en ik kreeg gelukkig alle begrip. Je snapt dat ik toen echt dacht: "Waar zijn we in hemelsnaam aan begonnen?" Een week later zat ik weer bij de psychologe en ik vertelde dat ik echt niet meer wist wat ik met hem aan moest vangen. Bovendien nam ik het persoonlijk want al zijn woede was tegen mij gericht. Onderweg naar school kreeg ik de ergste scheldnamen naar me toe geslingerd en als we dan iemand passeerden deed hij alsof er niets aan de hand was. Had hij nu echt twee gezichten?! De psychologe verzekerde me dat dit niet het geval was. Degene waarbij het best zichzelf durft te zijn, krijgt het immers het zwaarst te verduren. Ze dacht echt dat het tijdelijk zou zijn.

Gelukkig kan ik ondertussen zeggen dat het snel is gebeterd. Robbe lijkt zich steeds zekerder te voelen van zijn plekje binnen ons gezin. We zijn al die tijd blijven herhalen: "Hoe boos je ook bent, je hoeft hier niet weg. Wij blijven bij je." Hij is afgelopen jaar ontzettend gegroeid. Niet alleen in lengte, maar ook in zelfvertrouwen. Hij leerde te praten over zijn angsten, hij geeft aan wanneer het hem te druk wordt. Dit geeft ons de kans om hem gerust te stellen waar dit nodig is en het geeft ons een idee wat er in dat knappe koppie omgaat.

Wat ben je zorgzaam voor je diertjes, hoe goed voel je je bij je zus, wat kijk je op naar je papa en wat durf je goed jezelf te zijn bij mij <3